Η περιβόητη «απελευθέρωση» των αγορών και συνακόλουθα των τιμών στα διάφορα προϊόντα και εμπορεύματα, μια αξίωση που οι μεγαλοεπιχειρηματίες προέβαλλαν ακόμα και μέσα στις συνθήκες της Κατοχής (με το επιχείρημα, τότε, να παταχθεί η μαύρη αγορά), αλλά δεκαετίες αργότερα ικανοποίησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, επενδύθηκε με τη δικαιολογία ότι μια τέτοια πολιτική είναι προς το συμφέρον των καταναλωτών, επειδή τάχα με τον τρόπο αυτό θα διευρυνόταν ο ανταγωνισμός και θα έπεφταν οι τιμές της τελικής κατανάλωσης.

Το μέγεθος της εξαπάτησης από παρόμοιου είδους επιχειρήματα το αντιλαμβάνεται ο καθένας που κυκλοφορεί σ' αυτόν τον κόσμο και βλέπει τι γίνεται στην αγορά. Τώρα, λοιπόν, αντί να καταπιούν τη γλώσσα τους και να βάλουν την ουρά κάτω από τα σκέλια, μας λένε ότι οι τιμές δεν πέφτουν επειδή τελικά δε λειτούργησε ο ανταγωνισμός, μια και εξακολουθούν να υπάρχουν χιλιάδες μικρομάγαζα.

Ψέμα είναι κι αυτό. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να συμπιέσουν όσο μπορούν περισσότερο τους μικροεπαγγελματίας, να τους κατηγορήσουν, όπως μέχρι σήμερα κατηγορούσαν κάποιες ομάδες εργαζομένων, και μέσα από τη συρρίκνωση των «μικρών» να προκύψει ακόμα περισσότερος ζωτικός χώρος για τους μονοπωλιακούς ομίλους, που αυτοί έχουν το αποκλειστικό κουμάντο στη διαμόρφωση των τιμών.

Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι αν και ο αριθμός των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων είναι πράγματι σημαντικός, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κατανάλωσης περνάει μέσα από τις πολυεθνικές που λυμαίνονται την αγορά όχι μόνο με τις γιγαντιαίου τύπου μονάδες τους, αλλά και με μικρομάγαζα (από άποψη μεγέθους) που στήνουν στις γειτονιές.