Πριν ακόμα ανακοινωθεί η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ οι επιμελέστεροι την προπαγανδίζουν. Από το βράδυ της Τρίτης ήταν καθαρό πως η γραμμή ήταν «πάρτε κι άλλα μέτρα». Σ' αυτή τη γραμμή και τα άρθρα που ξεκινούν από το «οι αγορές δεν έχουν πειστεί» και φτάνουν ως την προτροπή να αποφασίσει η ΕΕ για την επιβολή και πρόσθετων μέτρων. Στημένο το παιχνίδι. Εξαρχής αυτός ήταν ο στόχος. Πώς θα περάσει η βαρβαρότητα ως ανάγκη.

Η γελοιότητα ορισμένων φτάνει ως το σημείο να επικαλούνται το 1821 για να σαλπίσουν νέο αγώνα. Αλήθεια είναι πως η αστική τάξη τότε ως επαναστατική δύναμη είχε λόγο στον αγώνα της ενάντια στη φεουδαρχία. Αλήθεια, επίσης, είναι πως σήμερα τέτοιο λόγο - για ανατροπή - έχει η εργατική τάξη ενάντια στην αστική, το σύστημα της οποίας έχει ήδη παρασαπίσει. Κι ας επιμένουν οι σοσιαλδημοκράτες να παρουσιάζουν τη βαρβαρότητα ως σοσιαλισμό. Ετσι που να τους παίρνουν στο ψιλό ως κι αυτοί οι αυθεντικοί νεοφιλελεύθεροι που δεν ξεχνιούνται και βαράνε καμπανάκι για κοινωνική έκρηξη.

Το «διαίρει και βασίλευε» λειτουργεί όσο τα θύματα παραμένουν απομονωμένα. Και παραμένουν απομονωμένα όσο δε γνωρίζουν ή τους αποκρύπτεται ο μηχανισμός που ενιαία τους πλήττει.

Ετσι και με την κρίση. Στοχοπροσηλωμένα η αστική προπαγάνδα επαναλαμβάνει: «Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι», «φταίνε οι προνομιούχοι καθηγητές», «φταίνε οι ψιλικατζήδες», «φταίνε οι μανάβηδες», «φταίνε τα ψηλά μεροκάματα που ρίχνουν την ανταγωνιστικότητα», πάντα μια κατηγορία εργαζομένων ενάντια στις άλλες. Μελετημένο το σύστημα και μάλιστα κεντρικά από τους ιμπεριαλιστές, όπως αποκαλύπτει ο οδηγός του ΟΟΣΑ.

Κι όμως, είναι απλός ο δρόμος για να σπάσει το «διαίρει και βασίλευε»: Αρκεί να πετάξεις στα σκουπίδια κάθε ψευτοδίλημμα και ακολουθώντας το ένα κι ένα κάνουν δύο, να δεις ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την ιδιοκτησία της παραγωγής, του πλούτου που παράγεται κοινωνικά αλλά τον αρπάζουν οι κεφαλαιοκράτες. Αυτό είναι που πρέπει να ανατραπεί. Αυτός είναι ένας στόχος που ενώνει τους από κάτω ενάντια στον κοινό αντίπαλο.

Για να μην υπάρξει ένας τέτοιος καθαρός στόχος, η μία μετά την άλλη οι στατιστικές υπηρεσίες της αστικής τάξης αναδείχνουν όλο και πιο έντονα μια όλο και πιο μαύρη εικόνα. Ετσι που ό,τι μέτρο και να ανακοινώσει η κυβέρνηση να μοιάζει σωτήριο. Οχι πως δεν είναι μαύρα τα στοιχεία για τη λαϊκή οικογένεια, αλλά εδώ το έργο είναι κραγμένο: Στις Βρυξέλλες συναποφασίζουν νέα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων που πρέπει να παρθούν μέχρι την επόμενη σύνοδο, του Ιούνη, οπότε πρέπει να συνεχιστεί η προπαγανδιστική πίεση στα υποζύγια τόσο που να παρακαλάνε για ό,τι πιο αντιδραστικό, αρκεί να έχουν πειστεί πως μόνο έτσι θα δούνε άσπρη μέρα.

Κρίσιμο: Η επιμονή στο αίτημα την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία ώστε να ενώνονται οι λαϊκές δυνάμεις με στόχο όχι την αντιμετώπιση της κρίσης αλλά να δημιουργηθεί ρήγμα στο σύστημα.

Ασχετο: Πρωινό ηλεκτρονικό μήνυμα: «Ακόμη ετούτη η άνοιξη (...) Ραγιάδες Ραγιάδες» κι από κοντά «όταν η διοίκησις βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν' αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του» (Ρήγας).