Μόνο ως βάναυση πρόκληση και φτηνή προπαγάνδα μπορεί να εκληφθεί η σημερινή φιέστα της Κομισιόν και της ισπανικής προεδρίας στη Μαδρίτη με την οποία ανακηρύσσεται το 2010 ως «ευρωπαϊκό έτος για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού». Ξεχειλίζει απόλυτα δικαιολογημένα η λαϊκή οργή όταν οι εκπρόσωποι της πολιτικής που ευθύνεται για το φαινόμενο της φτώχειας, πουλάνε ξετσίπωτα κοινωνική ευαισθησία. Τα επίσημα στοιχεία των Βρυξελλών ανεβάζουν στα 80 εκατομμύρια τους ανθρώπους που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας «εντός των συνόρων» της ΕΕ. Σχεδόν ένας στους πέντε δηλαδή βιώνει καθημερινά το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης. Ας σημειωθεί ότι αυτά είναι στοιχεία πριν από την καπιταλιστική κρίση... Με άλλα λόγια, η φτώχεια διογκώθηκε και απλώθηκε στα κράτη - μέλη της ΕΕ όταν η ευρωοικονομία βρισκόταν σε περίοδο «ανάκαμψης». Σε αυτή τη φάση οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις κυριάρχησαν - δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα μέρος των εργαζομένων βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας - η ανεργία διαρκώς μεγάλωνε, τα όποια συστήματα κοινωνικής προστασίας είχαν απομείνει ξεχαρβαλώθηκαν, ιδιωτικοποιήθηκαν η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια... Αποτελεί πρόκληση πρώτου μεγέθους λοιπόν η δήλωση του Ζ. Μπαρόζο ότι «η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού συνθέτουν απαραίτητα συστατικά για την έξοδο από την κρίση». Ματαιοπονούν. Εδώ και πολλά χρόνια η ΕΕ έχει γίνει συνώνυμο της στρατηγικής επίθεσης κατά των λαών, που σαρώνει τα δικαιώματά τους και διασφαλίζει την κερδοφορία των μονοπωλίων.