Οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ στέκονται στο ζήτημα της σχέσης τακτικής και στρατηγικής που είναι θεμελιακή σημασία για το κόμμα. Βλέπουμε επίσης να αναφέρεται στα βασικότερα προβλήματα που έχει σήμερα το κόμμα. Τη μη ικανοποιητική αντιμετώπιση του μεγάλου πολιτικού και οργανωτικού προβλήματος, όπως την ανεπαρκή διαπάλη με τον οπορτουνισμό - ρεφορμισμό. Στη μη σωστή οργανωτική δουλιά με τα μεγάλα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες ενάντια στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.

Σύντροφοι,

Η εργατική τάξη γέννημα της καπιταλιστικής κοινωνίας δε βρίσκει καμιά θέση σ' αυτή και παλεύει να πάρει την εξουσία στα χέρια της, μέσα στον απελευθερωτικό της αγώνα σκοντάφτει σε κάθε βήμα της. Για να μπορεί να διεξάγει σωστά τον αγώνα της με τις άλλες τάξεις, πρέπει να προβλέπει ποια στάση θα κρατήσουν κάθε φορά οι τάξεις αυτές. Ολα αυτά τα προβλήματα, για να λυθούν σωστά απαιτούν γνώσεις για την κοινωνία για τις τάξεις της, για τα ιδιαίτερά τους γνωρίσματα για τη στάση που θα κρατήσουν σ' αυτή ή την άλλη περίσταση. Απαιτούν μια κοινωνική επιστήμη, την οποία το προλεταριάτο έχει υπό τη μορφή της θεωρίας της θεμελιωμένης από το Μαρξ.

Μετά την προσωρινή ήττα του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, η ανάπτυξη του ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου βρίσκεται και η Ελλάδα που είναι ενσωματωμένη, έχει «δημιουργήσει» όξυνση του κεφαλαίου που βιάζεται να «προελάσει» να κτυπήσει τις εστίες αντίστασης, που είναι πολλές σε όλο τον κόσμο, αλλά χωρίς συντονισμό και χωρίς απαραίτητα ιδεολογική συγγένεια. Χρέος των κομμουνιστών είναι να ενισχύσουν τις αντιιμπεριαλιστικές εστίες αντίστασης, ώστε κάθε προέλαση του ιμπεριαλισμού να του στοιχίζει όσο γίνεται περισσότερο και ταυτόχρονα να προετοιμάζουν ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά που θα οδηγήσει στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή και οργανωτική δύναμή της, γι' αυτό πρέπει να δώσει το βάρος του στην ανάπτυξη των ταξικών, πολιτικών, κοινωνικών αγώνων. Να οργανώσει την εργατική τάξη σε ταξική βάση αταλάντευτα και χωρίς παλινδρομήσεις, να μελετάει και να προβάλλει τα αιτήματα της εργατικής τάξης και γενικότερα του ελληνικού λαού, με όσο το δυνατόν δραστήρια δουλιά στελεχών και οπαδών μας για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στις αγωνιστικές εκδηλώσεις, που θα είναι ενάντια στην πολιτική της μεγαλοεργοδοσίας ντόπιας και ξένης ενάντια στην πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας κατ' εντολή των Βρυξελλών. Να διακηρύττει και να παλεύει για την ενότητα της εργατικής τάξης. Να μη σταματήσει ούτε στιγμή να πασχίζει για τη μαζικοποίηση των σωματείων. Να μη σταματήσει ποτέ να δίνει το χέρι της συνεργασίας σε κάθε έντιμο συνδικαλιστή ή εργάτη. Να επιδιώκει τοπικά και πανελλαδικά, στο βαθμό που είναι δυνατό, τη συνεννόηση και κοινή δράση με τα άλλα στρώματα του λαού, που πλήττονται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική πάνω σε κοινά προβλήματα (μικρομεσαίοι, αγρότες, επιστήμονες κλπ.). Επιτρέψτε μου να πω οργανωτικά βρισκόμαστε σε μια κάπως ανησυχητική χαλάρωση. Η οποία δεν οφείλεται μόνο στην αδράνεια, αλλά και στον μη καλό προγραμματισμό, στη μη σωστή ταξινόμηση της δουλιάς μας με αποτέλεσμα να κουραζόμαστε και κάποτε να απογοητευόμαστε.

Αυτό μπορεί να ξεπεραστεί με τον καλό προγραμματισμό όλης της δουλιάς μας. Να γίνονται προβληματισμένες συζητήσεις και όχι ευκαιριακές. Να αξιώνουμε από τον γραμματέα ή το γραφείο του κλάδου να ενημερωνόμαστε και γενικότερα και όχι μόνο για τον κλάδο μας. Τα μέλη του γραφείου να δουλεύουν πιο υπεύθυνα. Ο κάθε κλάδος πρέπει να βάζει τους στόχους του. Δηλαδή, να μελετήσει το κλαδικό. Τα προβλήματα που έχει ο κλάδος και να προσδιορίσει διεκδικητικούς στόχους κι αυτοί είναι πάρα πολλοί, που μπορούμε να τους κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες: 1) Οικονομικές διεκδικήσεις, 2) θεσμικές διεκδικήσεις και 3) δημοκρατικές διεκδικήσεις. Αυτές είναι οι ομάδες διεκδικήσεων που δεν μπορούμε να βάλουμε διαχωριστικά τείχη ανάμεσά τους. Απλώς τις ταξινομούμε για να προτάσσουμε κάθε φορά εκείνο που είναι αναγκαίο και πραγματοποιήσιμο.

Οσο για τους μικρομεσαίους, αυτή η μικροαστική τάξη πριν μερικά χρόνια πραγματοποίησε μεγαλειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις που αποτελούσαν πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον. Εδειξαν πλούσια θετική και αρνητική εμπειρία που πρέπει να αξιοποιηθεί.

α) Δηλαδή, να συγκεντρώσει την προσοχή μας στο δυνάμωμα των Α` βάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών.

β) Να επιδιώξει τη συνεχή άμεση επαφή και ενημέρωση των συναδέλφων μελών ή μη, των σωματείων από τη συνδικαλιστική ηγεσία ( από το Α` βάθμιο σωματείο μέχρι τη ΓΣΕΒΕΕ).

γ) Να επιμείνει στην κοινή δράση των οργανώσεων ΓΣΕΒΕΕ, ΓΣΕΕ αξιοποιώντας την εμπειρία πρόσφατων κινητοποιήσεων.

Η ΚΕ όφειλε να αναφερθεί στις αδυναμίες και τα λάθη που παρουσίασε το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στην ιδεολογική διαπάλη ανάμεσα στις οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές και τις επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις, που προξένησαν την προσωρινή ανατροπή του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Γιατί έτσι θα βοηθούσε τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος να επαγρυπνούμε και να μην κάνουμε τα παλιά λάθη. Και το λέω αυτό, γιατί τόσο ο Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, όσο και ο Μαλένκοφ στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ τον Οκτώβρη του 1952, ενώ καυτηρίασαν δημόσια τις ρεφορμιστικές αυταπάτες και καλούσαν σε αγώνα ενάντιά τους, αντί να συγκροτηθούν αδράνησαν. Φάνηκε ότι δεν είχαν ενότητα δράσης και δεν κατάλαβαν αρχικά «πού πήγαινε το πράγμα».

Η ταξική πάλη μεταξύ του μαρξισμού - λενινισμού και «των υπολειμμάτων της αστικής ιδεολογίας» συνεχιζόταν και μετά την εξαφάνισή της, στην ΕΣΣΔ (1935- 1936) γιατί στην πλειοψηφία της γης κυριαρχούσε η αστική τάξη και η ΕΣΣΔ δε ζούσε... σε άλλο πλανήτη. Εξάλλου, ο ιμπεριαλιστικός περίγυρος ιδιαίτερα μετά το 1945 όταν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές συγκέντρωσαν υπό τις διαταγές τους όλον σχεδόν τον καπιταλιστικό κόσμο, συνέχεια πίεζε και αναζωογονούσε στοιχεία αστικής αντεπαναστατικής ιδεολογίας μέσα στην ΕΣΣΔ. Γι' αυτό ο Στάλιν τόνιζε ήδη το 1937 «όσο προχωράμε στο σοσιαλισμό, οξύνεται η ταξική πάλη». Μετά το 1953 έλειψε ο ιθύνων νους της επανάστασης, ο συνδετικός κρίκος που συνένωνε τα μπολσεβίκικα στοιχεία, στον αγώνα για την προώθηση του σοσιαλισμού και για το χτύπημα των αναθεωρητών.

Τελικά, τα επαναστατικά στοιχεία έμειναν για αρκετό καιρό σε σύγχυση και όταν συγκροτήθηκαν να χτυπήσουν ήταν πια αργά.

Αμεσους στόχους που πρέπει να βάλουμε:

1. Να γίνουν πλατιές συνελεύσεις σε όλες τις ΚΟΒ που θα αναφέρονται οι αδυναμίες και τα λάθη που προξένησαν την προσωρινή ανατροπή του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

2. Να μάθουμε ποια σωματεία έχουν αρχαιρεσίες κι αυτό είναι ευθύνη του κόμματος και του συνδικαλιστικού του οργάνου (ΕΣΑΚ) και του ΠΑΜΕ και να προετοιμαστούμε. Και εδώ να το προσέξουμε, δεν είναι νίκη με το να πάρουμε μόνο τις διοικήσεις αλλά εκείνο που θα μετρήσει περισσότερο θα είναι η μεγάλη συμμετοχή τόσο στις συνελεύσεις, όσο και στις αρχαιρεσίες.

3. Να προετοιμαστούμε για τις δημοτικές εκλογές καταλήγοντας σ' ένα ψηφοδέλτιο μέχρι το τέλος του Γενάρη που αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με τους κατοίκους των δήμων και να τους ενημερώσουμε στο ρόλο που μπορεί να παίξει μια ΤΑ όταν έχει κέντρο τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του.

4 Να αναδιοργανωθεί η ΔΗΚΕΒΕ στη βάση, κατά τόπους συνοικίες και δήμους. Και να έρχεται σε καθημερινή επαφή με τις ΜΜΕ, συζητώντας τα προβλήματά τους, που δεν είναι και λίγα. Οπως, να βάλει κάτω από τον κοινωνικό έλεγχο τη δράση των πολυεθνικών με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται (πολυκαταστήματα, εισαγωγές, ασυδοσία στον καθορισμό των τιμών, στο ωράριο κλπ.).

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Πρώην συνδικαλιστής

ΚΟΒ Αμφιάλης