Ο πόνος αποτελεί καθολικό βίωμα και διαχρονική πηγή δυστυχίας για το ανθρώπινο είδος. Το βιολογικό φαινόμενο αναπτύσσεται σε ένα φάσμα από κοινωνικές, φιλοσοφικές και πολιτιστικές παραμέτρους. Ενας πλού­τος στοιχείων μπορεί να αντληθεί από τις μυθολογίες όλων των αρχαίων λαών, από τις θρησκείες, τη γλωσσική παρακαταθήκη, την ιστορία της ιατρικής και των επιστημών. Εξίσου αρχαίος είναι και ο αγώνας για την ανακούφιση του πό­νου. Θεραπευτικές ουσίες γνωστές από χιλιάδες χρόνια εξακολουθούν να απο­τελούν τη βάση για τα σύγχρονα φάρμακα, που εξελίσσονται ακόμα και ως τη γονιδιακή τεχνολογία.

Η ενδιαφέρουσα και πολυδιάστατη ιστορία του πόνου, καταγράφεται στο νέο βιβλίο «Ο Πόνος στον πολιτισμό και στην ιστορία της ιατρικής» του πολυγραφότατου, διακεκριμένου συγγραφέα και επιστήμονα Γεράσιμου Ρηγάτου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «ΒΗΤΑ».

Το βιβλίο αποτελείται από τέσσερα μέρη: α) Ο πόνος στον πολιτισμό, στη γλώσσα και την παράδοση, β) Ο πόνος και η αντιμετώπισή του στην ιστορία της ιατρικής, γ ) Η ιστορία των παυσίπονων φαρμάκων και δ) Μικρά παρελκόμενα της ιστορίας.

«...ασχέ­τως ορισμού και σε όλες τις περιπτώσεις, ο πόνος κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν και να δυστυχούν, τους ωθεί δε να εκφράζουν αυτή την κατάσταση με διάφορους τρόπους, λεκτικούς ή εξωλεκτικούς. Εξωλεκτικοί τρόποι είναι αυτό που αποκαλείται και "γλώσσα του σώματος": χαρακτηριστικές στάσεις, ειδικοί τρόποι κίνησης (ή επιδίωξη ακινησίας), εκφράσεις που δηλώνονται με τους μιμικούς μυς του προσώπου, αλλά και με άλλες μυικές ομάδες. Οσο για τους λεκτικούς τρόπους, μπορεί να είναι νηφάλιοι ή κραυγαλέοι, να χρησιμοποιούν λέξεις-σήματα καθιερωμένες στο χρόνο ή να πρωτοτυπούν περιγραφικά με σπάνιες εκφράσεις» σημειώνει ανάμεσα σε άλλα στην εισαγωγή του βιβλίου ο συγγραφέας, καταλήγοντας: «...Το χειρότερο είναι η μη έκφραση του πόνου, ο βουβός πόνος: Οπως δηλώνει μια νεοελληνική παροιμία, "Οποιος δεν λέει τον πόνο του πάει μαζί με δαύτον..."».