Το Δεκέμβρη του 1943 έφευγε από τη ζωή ένας μεγάλος δάσκαλος, διανοητής και κομμουνιστής, ο Δημήτρης Γληνός. Σημάδεψε με τη ζωή και το έργο του την ιστορία της Ελλάδας με το λογοτεχνικό, παιδαγωγικό, φιλοσοφικό, κοινωνικό, πολιτικό. Πολεμήθηκε αγρίως από την αστική τάξη για τις επαναστατικές του απόψεις. Εξορίζεται στην Ανάφη από τη δικτατορία τη μοναρχοφασιστική του Μεταξά στις 4 Αυγούστου του 1936: Ανάφη, Ακροναυπλία, Σαντορίνη. Η ασφάλεια τον παραδίδει στους Ιταλούς μετά την είσοδο των Ναζί στην Αθήνα. Οι ιδέες του ότι η Παιδεία πρέπει να είναι λαϊκή συνοδεύτηκε από τους αγώνες του, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Προσέφερε όλο το «διανοητικό Είναι του», με αρθρογραφίες του κατά του φασισμού - με κείμενα που αναφέρονται στο μεγάλο στρατηγικό σκοπό της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Ελλάδας από τα ξένα και ντόπια δεσμά. Το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ (1942), υπήρξε ένα λαϊκό εγχειρίδιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Σ' αυτό ακούμπησαν χιλιάδες αγωνιστές για να κατανοήσουν τη βαθιά θέλησή τους για την ανεξαρτησία της Ελλάδας».

Το ιστορικό έργο της Πολιτικής και Εκπαιδευτικής του παρουσίας αποτελούν παρακαταθήκη του λαϊκού κινήματος διαρκώς, επίκαιρα και σήμερα: «Τα σημερινά προβλήματα του Ελληνισμού», ΚΟΜΕΠ (1944), «Εθνος και γλώσσα» (1922), «Η κρίση του δημοτικισμού» (1923), «Ενας άταφος νεκρός. Μελέτες για το εκπαιδευτικό σύστημα» (1927), «Διακήρυξη στους νέους φοιτητές» (1933), «Η Οκτωβριανή επανάσταση και το εθνικό πρόβλημα», ΚΟΜΕΠ (1943), «Το σταφιδικό ζήτημα», «Ριζοσπάστης» (1936), «Παιδαγωγικά άρθρα και σημειώματα», (1937 - 1938), «Η φιλοσοφία του Χέγκελ, Αρθρα» (1932), «Α. Γαβριήλ, δημοδιδάσκαλου, Οι χοίροι υίζουσιν»... (1921).

Γι' αυτόν το λαϊκό δάσκαλο του έθνους, της Δημοτικής, ο Κώστας Βάρναλης έλεγε για το μεγάλο διανοητή Δ. Γληνό: «... δεν είναι μονάχα μεγάλος Επιστήμονας και μεγάλος Δάσκαλος, ήτανε και μεγάλος τεχνίτης (του λόγου)... ήτανε και μεγάλος άνθρωπος της δράσης... Στάθηκε ο φωτισμένος αρχηγός του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Χωρίς αυτόν δεν θα γινότανε ποτές η γλώσσα του έθνους, γλώσσα της εθνικής παιδείας... Αν τα γραφτά του έχουνε το χάρισμα του ισορροπημένου λόγου των κλασικών κειμένων, ο προφορικός του λόγος άστραφτε όλος από τη φλόγα και το πάθος της πίστης και της αλήθειας... Οσοι τον ακούσανε σα Δάσκαλο είτε στα επίσημα ιδρύματα είτε στα ανεπίσημα (της εξορίας) άθελά τους πήγαινε η σκέψη τους στα λίγο επιγραμματικά, που λέει ο Θουκυδίδης για τον Περικλή: "άξιο να καταλαβαίνει το σωστό και να το εξηγεί"».