Εχουμε πει ότι βασικός σταθμός για τον Δ. Γληνό είναι η ένταξή του στο αστικό ρεύμα του δημοτικισμού και η ενασχόλησή του με το γλωσσικό ζήτημα. Στο συγκεκριμένο άρθρο, στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» τον Μάη του 1934, ο Γληνός μιλάει πια για το γλωσσικό ζήτημα έχοντας πάρει ξεκάθαρη θέση με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, με τους κομμουνιστές.

Βασικός όρος για τη δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι το ξύπνημα της λαϊκής συνείδησης. Ολο το κοινωνικό σώμα πρέπει να πάρει μέρος συνειδητά στο χτίσιμο της νέας κοινωνίας. Το ξύπνημα της συνείδησης στις μάζες είναι αδύνατο αν δεν χρησιμοποιηθεί για όργανο ολάκερης της πνευματικής ζωής η γλώσσα που μιλάει ο λαός.

(...)

Οι δυο πηγές που θα μας δώσουνε τη γλωσσική φόρμα, που σ' αυτή θ' αποκρυσταλλώνουμε τον σοσιαλιστικό πολιτισμό μας, θα είναι η κοινή γλώσσα, που μιλάν οι Ελληνες εργάτες και αγρότες, και η λογοτεχνική γλώσσα, που βασισμένη στον προφορικό λόγο του λαού και στο δημοτικό τραγούδι, διαμορφώθηκε από τον Σολωμό ίσαμε τον Ψυχάρη και τον Βάρναλη.

(...)

Η εξέλιξη γρήγορα έδειξε πως ο δημοτικισμός ο ίδιος δεν έχει μέσα του κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, παρά το περιεχόμενό του το δίνει η κοινωνική τοποθέτηση του κάθε δημοτικιστή. Ετσι χρεοκόπησε ολότελα ο δημοτικισμός σαν ιδανικό εθνικοκοινωνικό. Και μόνο στις ημέρες μας, όπου οι αστοί διανοούμενοι έχασαν τα νερά τους και κοιτάζουν ν' αρπαχτούν απ' οποιοδήποτε ζωηρόχρωμο φλάμπουρο για να κρύψουνε τη γύμνια τους ή να σκεπάσουνε το ένα και μόνο ιδανικό που τους απόμεινε, τον φασισμό, βρέθηκε ένας «παλαίμαχος» ιδεολογικός ακροβάτης, ο κ. Σπύρος Μελάς, για να υψώσει τάχα τον δημοτικισμό σε λάβαρο αναγέννησης, από τις σελίδες του περιοδικού «Ιδέα». Και ο ίδιος όμως κατάλαβε γρήγορα πόσο έγινε γελοίος και δεν έδωκε καμιά συνέχεια στην ηρωική χειρονομία του.

Και τώρα γεννιέται το ερώτημα. Σε ποια θέση βρίσκεται το γλωσσικό ζήτημα ύστερ' από τη χρεοκοπία του αστικού δημοτικισμού και πότε θα λυθεί; Απ' όσα είπαμε βγαίνει νομίζω καθαρά η ακόλουθη διαπίστωση.

Η αστική τάξη δεν έχει πια σήμερα καμιά διάθεση να λύσει το γλωσσικό ζήτημα. Απεναντίας, όσο γίνεται πιο συνειδητό και πιο ξεκάθαρο πως η λύση του γλωσσικού ζητήματος είναι βασικός όρος για το ξύπνημα της συνείδησης των μαζών, η αστική τάξη έχει κάθε συμφέρον να θολώσει τα νερά και να χαλάσει και κείνο ακόμη που έγινε πρωτύτερα με την καλλιέργεια της λαϊκής γλώσσας από τη λογοτεχνία. Δηλαδή όχι μόνο δε θέλει να λύσει το γλωσσικό ζήτημα, παρά θέλει να του δώσει μια στραβή λύση, για να δυσκολέψει τον δρόμο της πνευματικής απολύτρωσης του εργαζόμενου λαού.