«Η εκλογή της ηγεσίας των κομμάτων από τους πολίτες και όχι από κλειστές ομάδες κομματικών στελεχών τα καθιστά περισσότερο ανοικτά στην κοινωνία και προσδίδει ιδιαίτερο κύρος στην ηγεσία που εκλέγεται με αυτόν τον τρόπο.(...) από τα προσωποπαγή, αρχηγικά και με περιορισμένο αριθμό μελών κόμματα περνούμε στα ανοιχτά, όπου οι πολίτες θα έχουν ουσιαστικότερο λόγο. Σήμερα στην εκλογή προέδρου, αύριο στη διαμόρφωση του κυβερνητικού τους προγράμματος, αργότερα στην ιδεολογική τους κατεύθυνση» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποκτά πια μια ανταγωνιστική, σκληρή, αξιόμαχη και αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση (...) μπορεί όμως να αξιοποιήσει δημιουργικά την ύπαρξη ισχυρής ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναζητώντας τις συναινέσεις που έχει ανάγκη η χώρα για να ξεπεράσει τη σημερινή δραματική κατάσταση στο χώρο της πραγματικής οικονομίας» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΡΙΑΝΗ).

«Η δεξιά παράταξη - όπως άλλωστε και η λεγόμενη σοσιαλιστική - έχει εδραιωμένες σχέσεις με τους εκπροσώπους του τραπεζικού, βιομηχανικού, εμπορικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όποιος και αν είναι ο αρχηγός της. Πραγματικός αρχηγός είναι το επιχειρηματικό εθνικό και υπερεθνικό συμφέρον. Και μ' αυτό τον γνώμονα, για τον μέσο πολίτη θα είναι μικρή η διαφορά όποιον κι αν έχει για πρωθυπουργό. Μέχρι να αποφασίσει ότι αρχηγός είναι ο ίδιος και υπηρέτες του οι πολιτικοί» (ο Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στην κατοχική Ελλάδα πραγματοποιήθηκε από το κομματικό ιερατείο η μεγαλύτερη σφαγή "αιρετικών" κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη (...) να αποδεχτούμε ότι η προοπτική του κινήματος ήταν αδιέξοδη (...) ο τρόπος που πολιτεύτηκε το ΚΚΕ όπως επίσης και αυτός των εσωκομματικών κι εξωκομματικών αντιπολιτεύσεών του, δημιουργούν την ισχυρή πεποίθηση ότι ο δρόμος προς την κοινωνική απελευθέρωση ήταν εξαρχής ναρκοθετημένος (...) το κιβώτιο ήταν άδειο» (ο Γ. Αλμπάνης από το γνωστό «ΔΙΚΤΥΟ», στο ξαδερφάκι της «Ελευθεροτυπίας», την ΕΠΟΧΗ).