«Ελλάδα, η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης (...) Το θέμα παρουσιάσθηκε από την τηλεόραση με τον συνήθη άκριτο συναισθηματισμό του μέσου. Επικεντρώθηκε στα χαρακτηριστικά συγκεκριμένων περιπτώσεων: Στον νεαρό που η μαθητεία του ανανεώνεται διαρκώς, ώσπου συμπλήρωσε τρία ή τέσσερα χρόνια ως μαθητευόμενος, ενώ στην πραγματικότητα καλύπτει με την εργασία του μόνιμες ανάγκες, στην κυρία με τα δύο παιδιά, που σπουδάζουν χάρη στα 500 ευρώ με τα οποία αμείβεται η μητέρα τους κ.ά. Κανείς όμως δεν θέτει ερωτήματα (...) Φέρ' ειπείν, αν ικανοποιηθεί σήμερα το αίτημα όλων αυτών των ανθρώπων, γιατί να μην ικανοποιηθεί αύριο ανάλογο αίτημα κάποιων άλλων (...) Αφήστε, δε, το γενικότερο ηθικό ζήτημα, που θα προκύψει από τη νομιμοποίηση της παρανομίας... (...) Υποκύπτοντας στη συναισθηματική πίεση, είναι καλύτερα να συμφωνήσουμε από τώρα με την άποψη της κυρίας Παπαρήγα του ΚΚΕ, η οποία ζητεί την άμεση μονιμοποίηση όλων των stagiaires. Και για να μη χάνουμε τον χρόνο μας, ας κρατικοποιήσουμε μια και καλή τα πάντα, ώστε όλες οι θέσεις εργασίας να είναι διά παντός εγγυημένες. Αφού, ούτως ή άλλως, εκεί θα οδηγηθούμε, γιατί να το παιδεύουμε το ζήτημα; Ας αποδεχθούμε, επιτέλους, αυτό που είμαστε κατά βάθος: Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης...» (ο Σ. Κασιμάτης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Είδα κι άκουσα τον Δημήτρη Καμπουράκη να ωρύεται και να επιτίθεται λάβρος εναντίον των "σταζιέρ": "Πήγες σε βουλευτή". "Δεν πήγα", η απάντηση. "Πήγες". "Απόδειξέ το" λέει ο νεαρός έξαλλος. "Δεν μπορώ", απαντά ο δημοσιογράφος. Τότε πώς μπορείς και κατηγορείς κύριε; "Γιατί σπιλώνεις;", όπως του έλεγαν οι νέοι, "εμείς δουλειά θέλουμε". Τίποτα ο δημοσιογράφος που συνεχίζει έξαλλος και με ιερό μένος δίκην "πρασινοφρουρού" της δεκαετίας του 1980!» (ο Γ. Παπασωτηρίου στην ΒΡΑΔΥΝΗ).