Πλημμύρισε κυριολεκτικά η αίθουσα συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό χτες βράδυ, καθώς η προσέλευση στην εκδήλωση με θέμα «Η δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη δικτατορία και η συμβολή του στην οργάνωση του λαού», που διοργάνωσε η ΚΟΑ και η ΚΝΕ, ήταν αθρόα. Εκατοντάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος και κυρίως της ΚΝΕ, νέα παιδιά, κατέκλυσαν όλους τους χώρους της αίθουσας και παρακολούθησαν, πολλοί ακόμα και όρθιοι, με αμείωτο ενδιαφέρον την εκδήλωση, η οποία ξεκίνησε με την προβολή ταινίας - σύντομης αναδρομής στην επταχρονη δικατορία.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Π. Παπαγεωργόπουλος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και γραμματέας της Οργάνωσης Αθήνας, ο οποίος επεσήμανε την ανάγκη μελέτης της ιστορίας, ως προϋπόθεση για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων κομμουνιστών, αλλά και την ανάγκη για Κόμμα γερό, ατσαλωμένο, με επαναστατική γραμμή και δράση, έτοιμο να καθοδηγήσει την πάλη της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής. «Το ΚΚΕ - υπογράμμισε - δήλωση μετανοίας στον ιμπεριαλισμό δεν έκανε, δεν κάνει», και η αίθουσα σείστηκε από το σύνθημα «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσαν οι κομμουνιστές».

Αργότερα, με την ολοκλήρωση της κεντρικής ομιλίας απ' τον Δ. Γόντικα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, οι παρευρισκόμενοι με μια φωνή «υπενθυμίζουν»: «Εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία». Εχοντας στο ενδιάμεσο ξεσπάσει πολλές φορές σε θερμά χειροκροτήματα, ιδίως τις στιγμές που ο ομιλητής αναφερόταν στο παράδειγμα αγωνιστών που η χούντα δεν μπόρεσε να τους σπάσει όσες μεθόδους κι αν επιστράτευσε, γιατί τα ιδανικά, οι αρχές τους, η πίστη τους στο Κόμμα και σε όλα εκείνα για τα οποία πάλευαν, τους ατσάλωναν και τους κράτησαν όρθιους.

Σε κλίμα ιδιαίτερης συγκίνησης ακολούθησε το καλλιτεχνικό αφιέρωμα στην αντιδικτατορική πάλη του λαού και της νεολαίας. Πολλές ήταν οι στιγμές που οι καρδιές των παρευρισκομένων χτύπησαν πιο δυνατά και τα χέρια τους ρυθμικά στις αγωνιστικές μελωδίες. Οπως στο άκουσμα των ποιημάτων «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη, «Οσοι μπορούν να φύγουν», του Μπέρτολντ Μπρεχτ, της «Αληθινής απολογίας του Σωκράτη» του Κώστα Βάρναλη κ.ά.

Οι γροθιές υψώθηκαν στον ύμνο της ΚΝΕ και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα στο άκουσμα του ποιήματος «Τα παιδιά της ΚΝΕ», του Γιάννη Ρίτσου. Ολη η αίθουσα «παλλόταν» στους ρυθμούς των τραγουδιών εμπνευσμένων από τους αγώνες του λαού. «Πάντα ο ίδιος όρκος μένει: Λευτεριά και προκοπή», σιγοτραγουδούσαν, ενώ η ένταση ανέβηκε στα μελοποιημένα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ «πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται». Στο ποίημα «Στους 15 συντρόφους» του Χικμέτ δόθηκε η υπόσχεση της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης: «Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε». Το ίδιο και στο τέλος της εκδήλωσης, όπου κάτω από το άκουσμα της «Διεθνούς» ακούστηκε δυνατά και ξεκάθαρα: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός!».