Εχει μεγάλη σημασία και αποτελεί παρακαταθήκη συνολικά για το εργατικό κίνημα ο αγώνας που έδωσαν οι χιλιάδες μεταλλεργάτες του Πειραιά, για την υπογραφή της Τοπικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΤΣΣΕ) με αυξήσεις από 6,5% έως 9,5%, ανάλογα με την ειδικότητα. Ο αγώνας διήρκεσε τρεις μήνες και δόθηκε σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Οι μεταλλεργάτες αναμετρήθηκαν με την άγρια επιθετικότητα της εργοδοσίας, η οποία, στο όνομα της κρίσης, προσπαθούσε με «νύχια και με δόντια» να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις που έχει αποσπάσει ο κλάδος, στοχεύοντας κυρίως στο ωράριο, στο 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο, το οποίο στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη ισχύει από τη 10ετία του '90 και πέρσι επεκτάθηκε στα μηχανουργεία. Τα έβαλαν επί της ουσίας με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ, που αβαντάρουν ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που δουλεύουν για λογαριασμό του κεφαλαίου ώστε η κρίση να πέσει στις πλάτες των εργαζομένων. Απογύμνωσαν τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που ανοιχτά στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ο ρόλος της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά - που οι ίδιοι διαφυλάττουν εδώ και 10ετίες ως κόρη οφθαλμού, δίνοντας την απόλυτη πλειοψηφία της εργατικής τους οργάνωσης στις ταξικές δυνάμεις - ο ρόλος του ΠΑΜΕ ήταν καθοριστικής σημασίας για την έκβαση του αγώνα. Το ταξικό συνδικάτο, η γραμμή της ταξικής πάλης του ΠΑΜΕ και το διεκδικητικό του πλαίσιο, ήταν ο οργανωτής, ο εμπνευστής του αγώνα των μεταλλεργατών, ήταν αυτό που τους καθοδήγησε να κάνουν τη μάχη για την υπογραφή της ΤΣΣΕ υπόθεση δική τους. Η πορεία του αγώνα, η τακτική, οι ελιγμοί που έγιναν καθορίστηκαν μέσα από συλλογικές διαδικασίες που αποτελούν υπόδειγμα.

Τρεις μαζικές γενικές συνελεύσεις έγιναν σε διάστημα λιγότερο των τριών μηνών. Καθημερινά, οι πύλες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, του Βιομηχανικού Πάρκου Σχιστού, πέρα από τόπους περιφρούρησης, μετατρέπονταν σε τόπους συγκέντρωσης για τον προγραμματισμό των επόμενων βημάτων. Οι ίδιοι οι μεταλλεργάτες έδωσαν τη δύναμη στο Συνδικάτο τους να κλιμακώνει κάθε φορά παραπέρα τη μάχη. Το όργιο των τρομοκρατικών μηχανισμών, που έστησε η εργοδοσία, οι απειλές ακόμα και για κλείσιμο του λιμανιού, οι «μπράβοι» που επιστρατεύτηκαν από κάποιες επιχειρήσεις για να «μαντρώσουν» τους εργάτες, ήταν επόμενο να τσακιστούν κάτω από την αποφασιστικότητα του κλάδου. Ωθηση στη μάχη για την υπογραφή της Σύμβασης έδωσε και η τελευταία κατάκτηση των μεταλλεργατών και των άλλων ειδικοτήτων της Ζώνης, η καταβολή της έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης 1.000 ευρώ σε όλους τους ανέργους τους, που θα αρχίσει την ερχόμενη βδομάδα.

Στον αγώνα αυτό, πρωτοπόρα ήταν η δράση των κομμουνιστών. Τσάκισε για μια ακόμη φορά όσους χλευάζουν την ταξική πάλη προωθώντας το διάλογο και τη συναίνεση και, ταυτόχρονα, μιλούν για παραπομπή από το ΚΚΕ της λύσης των προβλημάτων «στη δευτέρα παρουσία». Ο αγώνας των μεταλλεργατών προσφέρει πλούσια πείρα, για να βγάλουν οι εργαζόμενοι τα κατάλληλα συμπεράσματα για τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρέπει να θέσει το κίνημα ώστε να γίνεται συνεχώς πιο αποτελεσματικό. Για το ρόλο των ταξικών δυνάμεων. Θέτει τις βάσεις για την ένταση της ταξικής πάλης, για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης που διαμηνύει το ΠΑΜΕ, με προοπτική την ανατροπή αυτής της πολιτικής, που, για τα κέρδη του κεφαλαίου, υπονομεύει καθημερινά δικαιώματα και κατακτήσεις.