21η Απριλίου 1967. Ομάδα αξιωματικών του στρατού καταλαμβάνει την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα καταλύοντας το αστικό Σύνταγμα. Με τη στήριξη της αμερικανικής CIA χρησιμοποίησε σχέδιο του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση του λεγόμενου «από βορά κομμουνιστικού κινδύνου». Κύρια δικαιολόγηση του πραξικοπήματος, είπαν ακριβώς ο «κομμουνιστικός κίνδυνος».

21η Απριλίου 2009. Ομάδα διεθνών αντικομμουνιστικών κέντρων ασκεί ευρεία καμπάνια κατά του κομμουνισμού τον οποίο έντεχνα ταυτίζει με το φασιστοναζισμό. Πρωτοστάτες σε αυτή την προσπάθεια είναι ορκισμένοι προδότες, γενίτσαροι και λωποδύτες πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών.

- Παρατήρηση 1η: Εχουν τη στήριξη και υποστήριξη αστικών κομμάτων του ευρωενωσίτικου κοινοβουλίου.

- Παρατήρηση 2η: Το δόγμα της «χούντας των συνταγματαρχών» της Ελλάδας, «κομμουνιστικός κίνδυνος» παίρνει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα του αστικού πολιτικού κόσμου.

- Παρατήρηση 3η: Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα αναπτύσσεται σε επίπεδο ευρωενωσιακών θεσμών είκοσι χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού χώρου της Σοβιετικής Ενωσης και των Λαϊκών Δημοκρατιών.

- Ερώτηση: Τι είναι αυτό που φοβίζει τις ευρωπαϊκές αστικές δυνάμεις ώστε να χρησιμοποιούν προδότες εφόσον έπαψε να υπάρχει το λεγόμενο «αντίπαλο δέος» της ΕΣΣΔ;

Είναι εμφανές ότι ο επιλεγμένος χρόνος εντατικής ανάπτυξης της αντικομμουνιστικής καμπάνιας σε επίσημη θεσμοθετημένη βάση, είναι ο τωρινός χρόνος της εξελισσόμενης καπιταλιστικής κρίσης. Ολα τα επιτελεία του αστικού κόσμου δηλώνουν αδυναμία να προσδιορίσουν επακριβώς τη χρονική διάρκεια και τις συνέπειες αυτής της κρίσης. Είναι ενδεικτικό ότι κυρίευσε την κορυφή της κεφαλαιοκρατικής πυραμίδας που είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο. Η αβεβαιότητα αυτή επιτείνει την αγωνία της διεθνούς μεγαλοαστικής τάξης και την ωθεί σε ενέργειες που συγκρούονται με το αστικοδημοκρατικό της περίβλημα. Η κλονισμένη αστική βεβαιότητα οδηγεί στη χρησιμοποίηση ορκισμένων προδοτών, γενίτσαρων και λωποδυτών των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών σε σύμπραξη με τα δικά της αντικομμουνιστικά επιτελεία.

Το βάθος της αστικής αδυναμίας αποκαλύπτεται κι από το ότι προβαίνει σε τέτοιες έντονες εκτεταμένες ενέργειες ενώ δεν υπάρχει ένα οργανωμένο κι ανεπτυγμένο εργατικό κίνημα που την αμφισβητεί. Είναι ο φόβος που πάντα κυρίευε την αστική τάξη από τον καιρό της ανόδου της. Συσπειρωμένη στον εαυτό της που την υποχρέωσε η ύπαρξη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης αδυνατεί να δώσει τη δοκιμασμένη γι' αυτήν «λύση» ενός τρίτου παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Φοβάται στη σκέψη ότι μπορεί οι αντιφάσεις της να την οδηγήσουν σ' ένα εμφύλιο πόλεμο που θα αντιμετωπίσει εργάτες και καταπιεσμένα έθνη και λαούς. Γι' αυτό τυλίγεται στο διάφανο πέπλο της ταύτισης του κομμουνισμού με το φασιστοναζισμό με ενδιάμεσο κρίκο τον αφηρημένο «ολοκληρωτισμό».

21η Απριλίου 1967. 21η Απριλίου 2009. Δυο απομακρυσμένες μέρες που η δεύτερη είναι ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη της πρώτης σε διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις που έχουν ως κοινό τους παρονομαστή δυο λέξεις: Κομμουνιστικός κίνδυνος.