«Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αξιωματικοί».

*

Πρόκειται για το προοίμιο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Γράφτηκε από τους Μαρξ και Ενγκελς πριν από 161 χρόνια. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν από δέκα μέρες. Με διαφορετικά πλέον τα ονόματα που την απαρτίζουν, η «ιερά συμμαχία» όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που συμμετέχουν στο «δημοκρατικό» ευρωκοινοβούλιο, εξέδωσαν το νέο τους ψήφισμα - συνέχεια του προηγούμενο περιβόητου αντικομμουνιστικού μνημονίου - σύμφωνα με το οποίο ο «ολοκληρωτικός κομμουνισμός» συνιστά ένα «έγκλημα» συνώνυμο του ναζισμού...

*

Να λοιπόν που οι Ευρωπαίοι Χριστιανοδημοκράτες, μαζί με τους Σοσιαλιστές, τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους, συνενώθηκαν κάτω από το πνεύμα ενός κοινού σημείου που διαπνέει την ιδεολογία τους: Τον αντικομμουνισμό.

Μια ιδεολογία που όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν περιορίστηκε στη στείρα και τη βαθιά συντηρητική σκουριά των αστών «δημοκρατών», που σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση έβλεπαν «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους», αλλά έγινε και η βασική προμετωπίδα των καθεστώτων (με τα οποία συμμάχησαν οι αστικές «δημοκρατίες»), που με φανερή ολοκληρωτική, δικτατορική και φασιστική μορφή, όπως η χούντα στην Ελλάδα το '67, τυράννησαν λαούς και χώρες.

Στα προηγούμενα, και ειδικά μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, ο αντικομμουνισμός, δίπλα στην ανυπαρξία κάποιου σοβαρού θεωρητικού επιχειρήματος, ήρθε να προσθέσει και την ιστορική παραχάραξη, την ιστορική πλαστογράφηση μετατρέποντάς την σε επίσημη πολιτική απόφαση.

*

Προς τι - είναι μια εύλογη απορία - όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «παλιωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός στην Ευρώπη να αξιοποιηθεί, ώστε να διαμορφωθεί μια «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον;

Ισως γιατί το μέλλον δε φαίνεται να εξελίσσεται και τόσο σίγουρο για όσους καθορίζουν το παρόν...

Οι μέθοδοι, τα μέσα, αλλά και οι διακηρυγμένες προθέσεις των αντικομμουνιστών του Ευρωκοινοβουλίου, όπως περιέχονται στο ίδιο αυτό το τελευταίο τους ψήφισμα, προδίδει και τις πραγματικές τους στοχεύσεις.

Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, να ζητείται η καταδίκη του κομμουνισμού να λειτουργήσει σαν «προειδοποίηση προς τις μελλοντικές γενιές», πράγμα που θα επιτευχθεί με την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων», προκειμένου να μπει σε εφαρμογή η «αναθεώρηση και ενημέρωση των ευρωπαϊκών σχολικών βιβλίων ιστορίας, προκειμένου να διδάσκονται όλοι οι μαθητές τις καταστροφικές συνέπειες των ολοκληρωτικών δικτατοριών»... Με περίπου ανάλογη φρασεολογία, στη δική τους πρόταση ψηφίσματος οι Φιλελεύθεροι ζητούσαν «να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής ιστορίας» και οι Πράσινοι «μια συνολική επαναξιολόγηση της ευρωπαϊκής ιστορίας». Οσο για τους Σοσιαλιστές, διατείνονται τη θέση (την οποία αναμηρύκασε ο Γιώργος Παπανδρέου στην επιστολή του προς την Αλέκα Παπαρήγα - θέμα για το οποίο θα αναφερθούμε στα επόμενα σημειώματα της στήλης) ότι δεν υπάρχει «μονοπώλιο στην ερμηνεία της ιστορίας».

Προφανώς στα εγχειρίδια της ...«αντιμονοπωλιακής» προσέγγισης της ιστορίας όλων των παραπάνω, η ΕΣΣΔ δεν είναι η χώρα που έδωσε 20 εκατομμύρια νεκρούς στον αγώνα του Ανθρώπου κατά του ναζισμού και οι κομμουνιστές δεν είναι οι πρώτοι (και πολλές φορές οι μόνοι) που πάλεψαν και συνέτριψαν αυτό το «φίδι».

(Συνεχίζεται...)