Η παγκόσμια οικονομική κρίση, στην εγχώρια πολιτική διαχείρισή της και, βέβαια, στην ημεδαπή ειδησεογραφική αναπαραγωγή της, εικονίζεται λίγο ως πολύ σαν ένα εξωτικό φρούτο, σαν μια τραγωδία που προέκυψε κάπου έξω από μας και που φυσικά μας αφορά, αλλά με έναν τρόπο που μοιάζει περισσότερο με το δελτίο θυέλλης.

«Μπορείς να τα βάλεις με τη θύελλα;», είναι σαν να μας λένε διάφοροι «ειδικοί», που μοιάζουν αντί για πολιτική ανάλυση να εξασκούνται στην απολογητική της ...μετεωρολογίας, επιλέγοντας να προσεγγίζουν την κρίση κάτι σαν βαρομετρικό χαμηλό που έχει χτυπήσει τη «Σίλικον Βάλεϊ» και - τι να κάνουμε; - μοιραία θα φτάσει ως το καημένο το Κακοσάλεσι...

Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά, δεν αποκλείεται, σε μια προσπάθεια απόσεισης των πολιτικών τους ευθυνών (που και υπάρχουν και δεν κρύβονται πίσω από τις αναφορές στα made in USA «γκόλντεν μπόις»), να κατέφευγαν και σε συστάσεις του τύπου «ό,τι δεν μπορείς να το αποφύγεις κάθισε να το απολαύσεις»...

*

Ορισμένοι «ξύπνιοι» υποστηρίζουν ότι για την κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής φούσκας στη Γουόλ Στριτ μέχρι την απειλή για τα 5 εκατομμύρια απολύσεων στην Ευρώπη, δεν μπορεί να ζητούνται ευθύνες από τον Κ. Καραμανλή ή από τον προκάτοχο του κ. Αλογοσκούφη στο υπουργείο Οικονομίας, τον κ. Παπαντωνίου.

Ομως, αν το οικονομικό κραχ - πολύ περισσότερο στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας - λειτουργεί ως ντόμινο που δε γνωρίζει σύνορα, και επειδή προφανώς δε μιλάμε για ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά για ένα φαινόμενο που άπτεται της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής, δηλαδή πρόκειται για ένα κατεξοχήν πολιτικό φαινόμενο, τότε οφείλουμε να θέσουμε το ερώτημα: Οι κυβερνήσεις που τις δυο τελευταίες δεκαετίες διαχειρίστηκαν τα κοινά στην πατρίδα μας, «θωράκισαν», όπως ισχυρίζονται, τη χώρα μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ή με την πολιτική που ακολούθησαν τη μετέτρεψαν σε μέρος του προβλήματος;

*

Οσο κι αν τώρα επιχειρείται όλοι να βγάλουν την ουρά τους απέξω, όσο κι αν έχει εκδηλωθεί ένας ...πληθωρισμός εγγυήσεων για το ποιος «εγγυάται καλύτερα» το «καλύτερο σχέδιο» διεξόδου από την κρίση, η Ελλάδα παρουσιάζει όλα τα τυπικά στοιχεία μιας χώρας που υπέστη κάθε μορφής φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική λεηλασία την τελευταία εικοσαετία.

Είναι κατ' αρχάς μια χώρα στην οποία ο λαός της ζει με δανεικά. Οχι φυσικά γιατί οι Ελληνες είναι επιρρεπείς στο φέσι, αλλά γιατί η ακρίβεια και ο πολλαπλασιασμός των αναγκών, από τη μια, και η περικοπή των μισθών, η λιτότητα και η εισοδηματική στενότητα, από την άλλη, έχουν υποθηκεύσει τους Ελληνες στις τράπεζες. Ενα στοιχείο είναι χαρακτηριστικό: Το 1995 το σύνολο των δανείων που χρωστούσαν οι Ελληνες στις τράπεζες ήταν 4,8 δισ. ευρώ. Σήμερα, δηλαδή 13 χρόνια μετά από τους διαρκείς προϋπολογισμούς «σταθεροποίησης», τα φέσια των Ελλήνων στις τράπεζες έχουν ξεπεράσει τα 117 δισ. ευρώ. Πρόκειται για μια αύξηση της τάξης άνω του 2.300%! Οταν, λοιπόν, οι Καραμανλής και Παπανδρέου «εγγυώνται» τις καταθέσεις των Ελλήνων στις τράπεζες μέχρι και του ποσού των 100.000 ευρώ, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η (συντριπτική) πλειοψηφία των Ελλήνων το ποσό αυτό δεν αγωνιά πώς θα το ...διαφυλάξει, αλλά πώς θα το ξεπληρώσει, διότι πολύ απλά το χρωστάει.

*

Η πολιτική αυτή, που χρεώνει τους πολλούς και πολλαπλασιάζει τα θησαυροφυλάκια των λίγων, αποτυπώνεται και πάλι στα στοιχεία που αφορούν στις τράπεζες: Μέσα σε μια οχταετία, από το 2000 μέχρι το 2007, δηλαδή μια ολόκληρη τετραετία του ΠΑΣΟΚ και μια αντίστοιχη της ΝΔ, τα καθαρά κέρδη μιας χούφτας τραπεζιτών στην Ελλάδα ξεπέρασαν τα 20 δισ. ευρώ! Την ίδια περίοδο η «αύξηση» στους μισθούς των εργατών, που μαζί αποφάσισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους υπόλοιπους «αναξιοπαθούντες», δεν ξεπερνάει ...το 1 ευρώ!

Αν κάτι «εγγυώνται», λοιπόν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι, όπως λένε αυτές τις μέρες, τις καταθέσεις των πολιτών, αλλά τα αστρονομικά - σαν τα παραπάνω - κέρδη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων.

*

Επιπλέον, η πολιτική που γεννάει τις χρηματιστηριακές «φούσκες», σαν αυτές που έσκασαν στις ΗΠΑ, δεν είναι και τόσο άγνωστη στην Ελλάδα.

Το τι συνέβη το 1999 στη Σοφοκλέους, είναι γνωστό. Ισως όχι τόσο γνωστό είναι ότι μόνο μέσα σε μια τριετία, από το 1999 μέχρι το 2002, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού, από τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων «εξαφανίστηκαν» 3,5 δισ. ευρώ, επειδή ακριβώς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν αποφασίσει - και συνεχίζουν! - να παίζουν τα λεφτά των εργαζομένων και των ασφαλιστικών τους ταμείων στο χρηματιστήριο! Το ποσό αυτό της λεηλασίας, μετά και τα γνωστά με τα «δομημένα ομόλογα», είναι σήμερα πολλαπλάσιο, αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται να δώσει συγκεκριμένα στοιχεία παρά τις επανειλημμένες Ερωτήσεις που έχει δεχτεί στη Βουλή.

*

Εν ολίγοις, το οικονομικό μοντέλο που έχει συμπαρασύρει μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικές δαπάνες, που είτε ιδιωτικοποιεί είτε κρατικοποιεί τράπεζες και επιχειρήσεις, στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση των κερδών και στην κοινωνικοποίηση των χρεών, το μοντέλο που από κοινού προώθησαν και προωθούν νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, και που τώρα πάει να φορτώσει την κρίση του πάνω στην «καμπούρα» όχι φυσικά των τραπεζιτών ή των χρηματιστών, αλλά των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, είχε και έχει τους δικούς του επιφανείς εκπροσώπους και εδώ στην Ελλάδα.