Πέμπτη 5 Μάρτη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Αντί να κλαις, πόνα τους εκεί που πονάνε

Χάσανε, λέει, τα λεφτά του ασφαλιστικού ταμείου στο χρηματιστήριο που πήγαν και τα παίξανε γιατί πίστεψαν στο λαϊκό καπιταλισμό. Πουλήθηκε, λέει, η τράπεζα, καθώς οι ίδιοι συμφώνησαν με την πώληση, αλλά έχασε το Ταμείο, καθώς ήταν άμεσα εξαρτώμενο από τις μετοχές της τράπεζας.

Ωραία. Και τώρα γιατί παριστάνουν τους κλαμένους; Οχι οι συνταξιούχοι, αλλά αυτά τα τομάρια που παριστάνουν τους εκπροσώπους εργατών...

Αν γράψεις ότι οι συνταξιούχοι τραπεζοϋπάλληλοι που έμειναν χωρίς την επικουρική σύνταξή τους, αντί να κλαίνε στις κάμερες, πρέπει πρώτα να ξεμπερδέψουν με κάτι «Πρωτο-καλυβο-γόπουλους» (ξέρουν αυτοί...), θα σε πάνε μέσα, καθώς αυτό συνιστά παρότρυνση σε έγκλημα, κατά τις πρόσφατες εκτιμήσεις Σανιδά για τους αγώνες. Δε γράφεις, ελπίζοντας ότι κι αυτοί που ψηφίζουν σήμερα ΝΔ κι εκείνοι που ψήφιζαν χτες ΠΑΣΟΚ, ε, τώρα πια, αφού νιώθουν στο πετσί τους το βούρδουλα, θα δούνε και το χέρι που τον κρατά.

Δε φτάνει να ελπίζεις. Σκέψου: Την «τυφλή δικαιοσύνη», που χαρακτηρίζει έγκλημα τον εργατικό αγώνα. Σκέψου με πόσες αξίες των αστών έχουν γανωθεί τα μυαλά των εργατών. Και, άρα, πάρε τα μέτρα σου για να φτάσεις εκεί που εσύ κι η τάξη σου θα στέκονται νικητές πάνω στα ερείπια αυτού του συστήματος.

Αν δεν το δεις έτσι, αν δεν κάνεις σκοπό της ζωής σου, για να 'χεις ζωή ανθρώπινη, το γκρέμισμα αυτού του συστήματος, έτσι θα κλαις στις κάμερες για κάτι που έβαλες τα χεράκια σου κι έβγαλες τα ματάκια σου.

Πάρ' το αλλιώς, έστω και τώρα. Πριν καταλήξεις να ψάχνεις ποιος είναι τελικά ο αριστερός: Ο Ομπάμα, που τα δίνει εν λευκώ όλα στην AIG, ή ο Μπίσκι που ζητάει να δοθούν κι άλλα δάνεια στην «Οπελ» για το καλό της ...Γερμανίας;

Οταν εγκλωβιστείς σε τέτοιο δίλημμα, θα σου μοιάζει «αριστερός» ακόμα κι ο Τσίπρας, που ισχυρίζεται πως και οι καπιταλιστές θα υπάρχουν, και αναδιανομή του πλούτου θα γίνει. Που ζητάει «επανάκτηση σε δημόσιο έλεγχο» της Εθνικής, σα να πρόκειται έτσι να πάψει να είναι ένα κεφαλαιοκρατικό βαμπίρ που υπάρχει μόνον όσο βρίσκει και τζογάρει ιδρώτα εργατών (είναι κάτι άλλο το ιδιωτικό ή υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζικό κεφάλαιο;).

Ηταν να μη διακηρύξει τότε, το '91, ο Μητσοτάκης ότι θα δημιουργήσει 100.000 θέσεις εργασίας, έκτοτε κάθε υποψήφιος «σωτήρας» των εργατών διακηρύσσει ότι θα δημιουργήσει ακριβώς 100.000 θέσεις εργασίας. Υπάρχει κάτι μαγικό σ' αυτόν τον αριθμό; Εχουν μετρήσει οι διαφημιστικές εταιρείες, που μανατζάρουν όλους αυτούς τους σωτήρες, ότι ο αριθμός 100.000 αποβλακώνει τόσο τους εργάτες, ώστε να ψηφίζουν τον δήμιό τους; Ασε που, όταν έχεις επίσημα 350.000 άνεργους, προκύπτει το ερώτημα: Τι σωτηρία είναι αυτή, που στέλνει 100.000 στο Stage (αυτό προβλέπει κάθε διακήρυξη για τους 100.000) κι αφήνει 250.000 απ' έξω, ώστε να εκβιάζονται όσοι έχουν έστω και μια προσωρινή δουλειά;

Πάρ' το αλλιώς, όσο πιο γρήγορα μπορείς. Τα πράγματα είναι απλά: Το θέμα είναι να έχεις ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι σου, μια δουλειά που να σου επιτρέπει να ζεις και να μεγαλώνουν τα παιδιά σου σαν άνθρωποι. Το θέμα είναι η δουλειά σου να μη γίνεται πλούτος για τον αφέντη, αλλά για σένα. Το θέμα είναι να μην υπάρχουν τράπεζες. Τόσο απλά τα πράγματα. Μετά, μόνον αφού ξεμπερδέψεις με τους αστούς, θα 'ρθουν τα ωραία και σύνθετα.

Οσο δεν το βλέπεις έτσι και άρα δεν οργανώνεις σε έναν τέτοιο δρόμο τη ζωή σου, τόσο κάτι τζιμάνια της «κοινωνικής οικονομίας» θα σου λένε πως μόνος αντίπαλός σου είναι κάτι κακοί τραπεζίτες, που μπορείς να τους αντιμετωπίσεις βρίσκοντας καλούς τραπεζίτες. Τόσο απλό!

Ενάμιση αιώνα πριν από σήμερα πρωτοπόροι εργάτες το είχαν ήδη καθαρό: Χωρίς δική τους την εξουσία, θα ήταν έρμαια των αφεντικών τους. Χύθηκε πολύ αίμα από τότε. Στις ΗΠΑ του μεγάλου αντικομμουνιστικού αγώνα κατάφεραν να μην υπάρχει χώρος για γνώση της Ιστορίας. Στην Ευρώπη ακόμα υπάρχει ένα παράθυρο. Αυτό θέλουν να κλείσουν με τις αμερικανιές τους όλοι αυτοί, που μιλούν για καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, που πρέπει να δώσει δάνεια στην «Οπελ» την ώρα που ο Αμερικάνος δίνει στην «Τζένεραλ Μότορς». Αντί να πουν στους εργάτες: Δικό σου το εργοστάσιο, δική σου η εξουσία.

Να το πούμε αλλιώς: Η πάλη με τον οπορτουνισμό είναι όρος ζωής για το εργατικό κίνημα. Αυτά που διακηρύσσουν οι οπορτουνιστές, αν τα πει καπιταλιστής, θα τον πάρουν με τις πέτρες οι εργάτες. Ερχεται ο «αριστερός» και τα παρουσιάζει σαν εργατικό αίτημα. Είναι ατζέντηδες με την εμπορική χρήση του όρου. Ατζέντηδες εχθρικών για την εργατική τάξη συμφερόντων. Γι' αυτό και κάτι Ζαγάρια τα τσιμπάει μύγα όταν γράφεις για τις πομπές τους.


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ