Η κυβέρνηση, για λογαριασμό της πλουτοκρατίας στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης, εξαπολύει μια ολομέτωπη και χωρίς προηγούμενο, ως προς το βάθος της, επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων, με στόχο την ολοκληρωτική κατεδάφισή τους, και την ίδια ώρα αναζητούνται συνένοχοι.

Ζητάει ο πρωθυπουργός, όλοι μαζί να βάλουμε πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση. Ομως, αυτή η κρίση δεν είναι κανένα «τσουνάμι», δεν πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, ούτε ασφαλώς η οικονομία, που ποτέ «δεν αντέχει» όταν είναι για ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, είτε με κρίση είτε χωρίς κρίση, είναι κάτι ουδέτερο που λειτουργεί με βάση φυσικούς νόμους. Ολα υπόκεινται στους ταξικούς κανόνες του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, που γίνεται όλο και πιο επιθετικό στη φάση του ιμπεριαλισμού που βρίσκεται. Είναι το ίδιο σύστημα και όταν το κεφάλαιο βρίσκεται σε υπερκερδοφορία και όταν αυτή μειώνεται.

Η αντιμετώπιση της κατάστασης, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια, στη βάση των αρχών που διέπουν την ταξική πάλη. Ο καπιταλισμός και όταν βρίσκεται σε κρίση δεν αλλάζει η φύση του, ο εκμεταλλευτικός του χαρακτήρας. Αντίθετα, γίνεται ακόμα πιο επιθετικός - όχι πως την εποχή που δεν είναι σε κρίση μοιράζει προνόμια στους εργαζόμενους, εξάλλου τίποτα δε χαρίζεται - κατά συνέπεια η εργατική τάξη δεν μπορεί να συναινέσει, δηλαδή να υποταχτεί στους εκμεταλλευτές της, οι οποίοι επιχειρούν να αξιοποιήσουν και την ίδια την κρίση, τη δική τους κρίση, που τη γεννάει αυτό το σύστημα, για να ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους.

Αυτό, λοιπόν, που μένει στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και γενικά στα λαϊκά στρώματα, που υποφέρουν από την πάγια πολιτική εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, είναι όχι μόνο να μην υποστείλουν τη σημαία της ταξικής πάλης αλλά να την εντείνουν. Αυτό που κρίνεται τώρα, που η κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι απλά κάποια επιμέρους αιτήματα για βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων αλλά η ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Τυχόν υποχώρηση θα σηματοδοτήσει στρατηγικού χαρακτήρα ήττα με μακροχρόνιες συνέπειες για το εργατικό και το λαϊκό κίνημα, δηλαδή ολοκληρωτική υποταγή στη γραμμή του κεφαλαίου με προοπτική ακόμα χειρότερες μέρες για το λαό. Η απάντηση είναι, ανυπακοή και αντίσταση, ταξικός αγώνας και πολιτικός απεγκλωβισμός από τις δυνάμεις και τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής και του «ευρωμονόδρομου» για να ανοίξει μια άλλη προοπτική, αυτή της λαϊκής εξουσίας.