Του Σπύρου Ορνεράκη από τα ΝΕΑ

Οσο, λοιπόν, αυτό σε βασανίζει, πάρε ένα βομβαρδισμό άχρηστων πληροφοριών, ακόμα καλύτερα, ευθέως συγκρουόμενων μεταξύ τους για να ξεχάσεις την πραγματικότητά σου.

Και να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι φτωχός δεν είσαι επειδή σου κλέβουν τον ιδρώτα, αλλά επειδή «νιώθεις» φτωχός.

Και νιώθεις φτωχός, επειδή, λέει, δεν μπορείς να αντισταθείς στο καταναλωτικό πρότυπο που σου πλασάρουν.

Λέει, δηλαδή, αυτός ο ισχυρισμός ότι μπορείς να ζήσεις καλά, αρκεί να ζήσεις στη γυάλα σου.

Κανείς, όμως, δε ζει στη γυάλα. Κι έτσι, παρά το βομβαρδισμό με πληροφορίες που θολώνουν το τοπίο, αργά ή γρήγορα, πολλοί επιστρέφουν στο «νο μάνι - νο χάνι» κι ακόμα χειρότερα ανακαλύπτουν την πηγή των προβλημάτων στο σύστημα που κλέβει το ψωμί απ' το τραπέζι, οπότε και ψάχνουν να βρούνε στην ανατροπή του τη λύση.

Ετσι προκύπτει ξανά και ξανά κόκκινη η βασική επιλογή. Είναι θέμα νομοτέλειας ως προς την πηγή των προβλημάτων, αλλά και νομοτέλειας ως προς την πραγματική λύση.

Καμιά μύγα δεν τσίμπησε τον Παπανδρέου και τα πολιτικά του συμπληρώματα στην τρέχουσα αντικομμουνιστική εκστρατεία.

Οταν οι εργάτες αρχίζουν και λοξοκοιτάνε προς τους κομμουνιστές, προκύπτει σοβαρό πρόβλημα συναίνεσης - ανοχής για τις αντεργατικές πολιτικές που νομοτελειακά έρχονται.

Τα αφεντικά, λοιπόν, του ΠΑΣΟΚ και των συμπληρωμάτων του αναγνωρίζουν ταξικά τον εχθρό τους και βαράνε συναγερμό: Επείγει η συκοφάντηση του ΚΚΕ. Επείγει να πειστεί ο εργάτης ότι δεν έχει πού να ακουμπήσει.

Δεν υπάρχει στιγμή στην Ιστορία, που μια επίθεση στους κομμουνιστές να μην ήταν προπομπός μιας σφοδρότερης επίθεσης στους εργάτες.

Ας ετοιμαζόμαστε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε τα χειρότερα. Κι ας θεωρούμε παράδειγμα προς έμπρακτη μίμηση τους εργάτες του Καζή, όταν στις προτεραιότητές τους αναγνώρισαν την ενίσχυση του ΚΚΕ ως πρώτη τους ανάγκη...