Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ: «Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Αυτή την εικόνα της Βρετανίας καταγράφει έκθεση του υπουργείου Εργασίας και Συντάξεων η οποία συμπεραίνει ότι η χώρα είναι περισσότερο άνιση απ' ό,τι ήταν το 1997 όταν οι Εργατικοί ανέλαβαν την εξουσία (...) το μερίδιο των πλουσίων στην πίτα του εθνικού εισοδήματος αυξήθηκε την τελευταία δεκαετία από το 40,9% στο 42,6% ενώ αντιθέτως το μερίδιο των φτωχότερων οικογενειών μειώθηκε από το 7,7% στο 7,2%. Τα παιδιά που ζουν σε καθεστώς φτώχειας αυξήθηκαν κατά 100.000 στα 2,9 εκατομμύρια» (το ρεπορτάζ στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ: «Η λαϊκή του βάση του είχε δώσει εντολή για αλλαγές (...) ταλαντεύεται μεταξύ Κέντρου και Αριστεράς (όταν το 20% του εκλογικού σώματος δηλώνει κεντρώο) στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία συναγωνίζεται τον "κανένα". Λογικό: Η στρατηγική του "βλέποντας και κάνοντας" δεν είναι στρατηγική. Το αποτέλεσμα: Οταν η ΝΔ χάνει 2,4 μονάδες από το Δεκέμβριο, το ΠΑΣΟΚ χάνει 3,1 μονάδες!!! Ετσι ο Καραμανλής όλο το 2008 θα έχει ως αντίπαλο τα προβλήματα και ο Γιώργος τον Σημίτη και τον Αλαβάνο. Καθένας τους θα κοιμηθεί όπως έστρωσε» (για τον Γ. Παπανδρέου ο Μ. Κοττάκης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Η ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: «Η πολιτική αδυναμία του δικομματισμού να "λειτουργήσει" όπως παραδοσιακά έκανε από τη μεταπολίτευση και μετά τείνει να διαμορφώσει συνθήκες μη λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος (...) θα βρεθούμε ενώπιοι ενωπίοις με την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Δεν το βλέπει αυτό ο κόσμος; Προφανώς και το βλέπει. Αλλά η απογοήτευσή του από τα "μεγάλα κόμματα" (και στη συγκεκριμένη συγκυρία: κυρίως του ΠΑΣΟΚ, της "δυνάμει εναλλακτικής") και η "καθημερινότητά" του που του επιβεβαιώνει την παράδοση ανεκπλήρωτων προσδοκιών και ανέξοδων "δεσμεύσεων" τον σπρώχνει περίπου διαστροφικά σε μια πρακτική "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των ανικάνων"» (ο Θ. Οικονομόπουλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).