Πρόκειται για τα χειρότερα αποτελέσματα του Εργατικού Κόμματος εδώ και μισό αιώνα και η «ευθύνη» δε βαραίνει αποκλειστικά τον πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν, αλλά και τον προκάτοχό του Τόνι Μπλερ. Δεν πρόκειται απλά για φθορά εξαιτίας της πολύχρονης παραμονής του Εργατικού Κόμματος στην εξουσία ή έλλειψη «χαρισματικότητας» του Γκόρντον Μπράουν.
Οι Βρετανοί έδειξαν «κόκκινη κάρτα» στο Εργατικό Κόμμα, όχι γιατί προτίμησαν τους Συντηρητικούς, αλλά λόγω της πολιτικής που ακολουθεί: Υπηρέτης του βρετανικού και διεθνούς κεφαλαίου με συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Στο βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου ο Μπράουν, ως υπουργός Οικονομικών, διέλυσε στην κυριολεξία τα απομεινάρια του λεγόμενου βρετανικού κράτους πρόνοιας και τα παρέδωσε στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Την πολιτική αυτή συνέχισε και ως πρωθυπουργός. Πρόσφατα προτίμησε να διασώσει τον τραπεζικό τομέα, παρά να δώσει αυξήσεις στους δασκάλους και τους δημόσιους υπαλλήλους. Αυξήσεις έστω και στο ύψος του πληθωρισμού, όπως οι ίδιοι είχαν προσδιορίσει... Ετσι μερικές μέρες πριν ήρθε αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη απεργία στο δημόσιο τομέα τα τελευταία 20 χρόνια. Η καρέκλα του πλέον τρίζει δυνατά... οι εργαζόμενοι αντιδρούν, ο κόσμος αντιστέκεται, με όποιον τρόπο μπορεί. Δυστυχώς όμως οι επιλογές που έχουν είναι μηδαμινές.