Οι μέρες του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ είναι πια μετρημένες, παρότι παραμένει ασαφές το πότε ακριβώς θα αναχωρήσει, καθώς ο ίδιος επιμένει να δηλώνει ακαθόριστα μέσα στο 2007. Ομως, ο πολιτικός του θάνατος, αν και αργός, είναι δεδομένος. Αιτία η αντίδραση του βρετανικού λαού στην άνευ όρων στήριξή του στην πολεμική ατζέντα της κυβέρνησης Μπους.

Βέβαια, η χιονοστιβάδα των παραιτήσεων των υφυπουργών, οκτώ εν τω συνόλω μέσα στη βδομάδα, προκειμένου να ανακοινώσει συγκεκριμένη ημερομηνία παραίτησης, ώστε να τον διαδεχτεί ο υπουργός Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι εκδήλωση του πιο σοβαρού ίσως επεισοδίου του πολέμου χαρακωμάτων που μαίνεται εντός του Εργατικού Κόμματος, από τη στιγμή που ο Μπλερ υπερνίκησε με μανούβρες τον Μπράουν στην κούρσα διαδοχής για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, μετά το θάνατο του Τζον Σμιθ.

Μέχρι σήμερα, κατόρθωνε να παραγκωνίζει τον Μπράουν με υποσχέσεις ότι στον «κατάλληλο χρόνο» θα αποσυρθεί. Δεν μπορεί πλέον να το πράττει, καθώς η θέση του υπονομεύτηκε από την εξωτερική πολιτική της χώρας. Αν και δεν υπάρχουν διαφορές στην πολιτική ατζέντα Μπράουν και Μπλερ, εντούτοις η αποχώρηση Μπλερ κρίνεται πλέον αναγκαία, καθώς το Εργατικό Κόμμα βυθίζεται στις δημοσκοπήσεις και το ενδεχόμενο απομάκρυνσής του από την εξουσία μετά από μία δεκαετία είναι κάτι περισσότερο από ορατό. Εξάλλου, η κρίση, που σοβεί εντός της πολιτικής σκηνής της Βρετανίας μετά τον πόλεμο του Ιράκ, είναι απότοκη της δυσφορίας του βρετανικού κεφαλαίου ότι ο Μπλερ έλαβε ελάχιστα ως επιστροφή για τη συστράτευσή του στην πολεμική ατζέντα των ΗΠΑ.