Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Η αστική τάξη ξέρει πως καλύτερη ΓΣΕΕ από τη σημερινή δε θα βρει. Το βεβαιώνει και ο κύριος «ευελφάλεια», ο πρόεδρος της ΣΕΣ που σπεύδει να δηλώσει τη συμπαράστασή του. Οχι στους εργάτες που απεργούν, αλλά στους εργατοπατέρες που ζητάνε να εφαρμοστεί ο νόμος Ρέππα!

Παγίδα! Οπως παγίδα είναι και το δίλημμα περί του να χάσουν λίγα οι παλιοί για να σωθούν οι νέοι. Χαντάκωμα για όλους είναι το σχέδιο.

Η ακρίβεια ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε με διαφάνεια. Είναι το κέρδος που πρέπει να χτυπηθεί κι ό,τι δεν το χτυπάει, το ευνοεί.

Πάμε γι' άλλα: Οταν οι τροτσκιστές, που αναθάρρησαν με την επικράτηση της αντεπανάστασης, έβγαιναν με πρωτοσέλιδο «ψηφίζουμε Σημίτη για να φύγει η δεξιά», υπήρχαν αριστεροί που τσίμπησαν. Προστέθηκε τότε και αυτή η εμπειρία στην πλάτη των εργατών που διαχρονικά έχουν πληρώσει χρυσούς - τέτοιου τύπου αριστερούς - με σημάδια πάνω στο ίδιο το κορμί τους: Στην ίδια τη δικτατορία, όταν οι «ανανεωτές» επέλεξαν να προβάλουν τη γραμμή της «δημοκρατικής ενότητας» που έκανε συνομιλητή τη μεταμφιεσμένη χούντα. Αργότερα, όταν οι «ανανεωτές» είδαν στο ΠΑΣΟΚ τη νέα ελπίδα. Ξανά, όταν η «αριστερά» ψήφισε το Μάαστριχτ, έχοντας ήδη χειροκροτήσει την αντεπανάσταση.

Οι εργάτες, λοιπόν, που ζουν στο πετσί τους τα 700 ευρώ σαν αποτέλεσμα και της δράσης και αυτής της «αριστεράς» έχουν κάθε δικαίωμα να είναι «μαξιμαλιστές» και να ζητάνε επιτέλους όλη την εξουσία για τον εαυτό τους. Είναι η μόνη επιλογή που έχει να κάνει με το δικό τους συμφέρον.

Αλίμονο σ' όσους και αύριο θα κλαίνε για τη χαμένη συμβίωση με την αστική τάξη. Ας το καταλάβουν: Δε θα πάρουμε!

Δείξε μου τους φίλους σου λέγανε οι παλιοί. Ειδικά όταν οι φίλοι δεν κρατιούνται και πάνω στη χαρά τους μολογάνε πράγματα. Οτι, για παράδειγμα, χρειάστηκαν 40 χρόνια για να γελάσει το χειλάκι όσων το '68 επιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ έχοντας επιλέξει τη «μόνη δυνατή δημοκρατία», την αστική. Οτι αυτή η ομάδα έχει ιστορική αποστολή, όχι μόνο εδώ, αλλά παντού όπου «πρέπει να ξεριζωθεί το μικρόβιο του κομμουνισμού».

Πειράζει που εδώ στο «Ελλάντα» έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και ξανά στην πράξη κάθε είδους «αμερικανάκια»;