Επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα το βαθιά αντιδραστικό περιεχόμενο των σχεδίων της κυβέρνησης σε σχέση με το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Μετά τις οικονομίστικες αλχημείες, με τις οποίες ουσιαστικά η κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι θα συνεχίσει αμείωτα να υποχρηματοδοτεί τα Ταμεία και να υποθάλπει την εισφοροδιαφυγή των μεγαλοεργοδοτών, ήρθε προχτές και το δεύτερο χτύπημα. Αυτό της «ενοποίησης» των Ταμείων και - μέσω αυτής - της αναπόφευκτης εξίσωσης προς τα κάτω δικαιωμάτων και κατακτήσεων για το σύνολο των ασφαλισμένων.

Τι μεθοδεύει η κυβέρνηση; Με πρόσχημα την πολυδιάσπαση των ασφαλιστικών οργανισμών και για την αντιμετώπιση δήθεν «αδικιών» και «στρεβλώσεων» στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, προωθεί τη συρρίκνωση των 150 περίπου Ταμείων που υπάρχουν σήμερα σε 6-8 κύριας ασφάλισης, 10 περίπου επικουρικής και 2-3 στον τομέα της Πρόνοιας. Η κυβέρνηση πατάει σε στέρεο έδαφος: Στη νομοθεσία που της κληροδότησε το ΠΑΣΟΚ, με κύριο το νόμο Ρέππα, όπου μαζί με άλλες αντιασφαλιστικές διατάξεις προβλέπεται και η «ενοποίηση» των Ταμείων. Γι' αυτό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δε βρήκε τίποτα να πει στην προχτεσινή τρίτη συνεδρίαση των Επιτροπών της Βουλής, όπου διεξάγεται ο «διάλογος» της απάτης.

Η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα διευκρινίσει το ποιος φορέας θα καταλήξει σε κάθε «νέο» Ταμείο. Η στρατηγική τάση, ωστόσο, έχει ήδη διατυπωθεί από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών: Ολοι οι μισθωτοί, σε ό,τι αφορά στην ασφάλιση και τη σύνταξη, θα αποκτήσουν «προϋποθέσεις ΙΚΑ». Δηλαδή, συντάξεις κάτω από 600 ευρώ, σαν αυτές που παίρνει σήμερα το 70% των συνταξιούχων του ιδρύματος, με κατώτερη αυτή των 463 ευρώ. Επίσης, σύνταξη στα 65 και «εθελοντικά» στα 67 για άνδρες και γυναίκες, όπως ισχύει ήδη σήμερα στο ΙΚΑ. Οσο για τις υπηρεσίες Υγείας, η κατάσταση μιλάει από μόνη της.

Αυτή την εξίσωση επιδιώκει η κυβέρνηση μέσω της «ενοποίησης», επικαλούμενη «αδικίες» που πρέπει να διορθωθούν. Αδικία για την κυβέρνηση είναι, για παράδειγμα, να βγαίνουν οι γυναίκες νωρίτερα στη σύνταξη. `Η κάποιοι εργαζόμενοι να παίρνουν συντάξεις συγκριτικά μεγαλύτερες, τις οποίες έχουν βέβαια χρυσοπληρώσει στη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους. Η επιχειρηματολογία της είναι πρόκληση για το σύνολο της εργατικής τάξης. Σήμερα, η μόνη αποδεκτή μεταρρύθμιση στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι αυτή που θα εξισώνει τα δικαιώματα με τις σύγχρονες ανάγκες, με την κοινωνική και οικονομική πρόοδο, με τον παραγόμενο από τους εργάτες πλούτο.

Οσο για τη δημαγωγική θέση ότι δε θα θιχτούν δικαιώματα και κατακτήσεις, αρκεί μια ματιά στην ενοποίηση των Ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων, που έγινε στη βάση του νόμου 3029/02 του ΠΑΣΟΚ και του 3371/05 της ΝΔ. Τι επέφερε η ενοποίηση; Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μέχρι 7 χρόνια στους άντρες και περισσότερα στις γυναίκες, μείωση των συντάξεων, μέχρι και 20%, μείωση μέχρι και 50% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, μετά την υποχρεωτική ένταξη των εργαζομένων στο ΙΚΑ, επιβάρυνση του ΙΚΑ με νέα βάρη και υποχρεώσεις που κανονικά ανήκουν στις τράπεζες. Αυτή είναι η κραυγαλέα αλήθεια και κανείς δεν μπορεί να τη συγκαλύψει.