Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Στα χαρτιά; Ναι, γιατί την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις αυτής της δημοκρατίας, μετέχοντας στην ΕΕ, έχουν συνομολογήσει πως πάνω και από το Σύνταγμα ισχύει ό,τι υπογράφει - κατ' εντολή των μονοπωλίων - ο τάδε υπάλληλος της ΕΕ.

Ετσι και με τα πτυχία των κολεγίων, που ήδη προαναγγέλλονται ως κατάργηση στην πράξη του άρθρου 16 μέσω ΕΕ.

Τι θα κάνει η - όποια, μπλε ή πράσινη - ελληνική κυβέρνηση; Θα φροντίσει να αυξηθεί κι άλλο η πελατεία των σχολαρχών.

Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που παρουσιάζεται αυτή η φαινομενικά διττή στάση. Και δεν είναι καθόλου παράξενη η ύπαρξή της. Και στις δύο περιπτώσεις υπηρετείται μία - ενιαία - οικονομική βάση.

Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν είναι δα και αντικαπιταλιστικό, ενσωματώνει, απλά, μια σειρά δημοκρατικές κατακτήσεις. Οι οποίες βαίνουν μειούμενες στην εφαρμογή τους στην πράξη, όσο ο συσχετισμός δύναμης είναι τέτοιος που η κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής βάζει βαριά την μπότα της στο εποικοδόμημα.

Με λίγα λόγια, κανένα αστικοδημοκρατικό Σύνταγμα δεν εγγυάται καμία κατάκτηση, πολύ περισσότερο στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Ασε που τα Συντάγματα υπάρχουν και για να καταργούνται όταν οι ανάγκες της αστικής τάξης το επιβάλλουν (μέρες που 'ναι και θυμόμαστε...).

Στην παραλλαγή του το γνωστό «γιατί χαίρεται ο κόσμος» βρίσκει την εφαρμογή του στην αναμενόμενη απόφαση της ΕΕ για τα κολέγια. Ηδη οι σχολάρχες κάνουνε χαρούλες και ο Τύπος τους επιχειρηματολογεί για την ανάγκη ύπαρξης του αναγκαίου θεσμικού πλαισίου που θα καθαγιάσει τα αναμενόμενα κέρδη.

Ασχετο: «Κύριε - κύριε, ο Κωστάκης μου πέταξε πέτρα» είπε ο Γιαννάκης με το μόνιμο παράπονο γιατί δεν τον παίξανε ποτέ τ' άλλα παιδιά. Ευτυχώς, ο μπαμπάς του του πήρε σκύλο.