«

Ο "Συνασπισμένος" Νίκος Μπελογιάννης». Ναι καλά διαβάσατε. Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου της χτεσινής «Αυγής». Φαίνεται πως η εφημερίδα του και ο ΣΥΝ, βάλθηκαν να φέρουν στα μέτρα της νομιμοφροσύνης τους με το σύστημα ήρωες του κομμουνιστικού κινήματος όπως ο Ν. Μπελογιάννης, που δε δίστασε μπροστά στο στρατοδικείο και ξέροντας πως θα καταδικαστεί σε θάνατο για τις ιδέες και το Κόμμα του να δηλώσει: «Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω» (Νοέμβρης 1951).

Εχουν καμιά σχέση αυτοί οι ριψάσπιδες του κομμουνιστικού κινήματος που λιποτάχτησαν απ' αυτό, για να βρουν «ζεστή πλάτη» στο σύστημα με την ασυμβίβαστη κομμουνιστική στάση ζωής ακόμη και με τίμημα την εκτέλεση; Από πού αντλούν το δικαίωμα να καταρρακώνουν τις αξίες των κομμουνιστών, αξίες που θεμέλιό τους είναι η ασυμβίβαστη στάση ζωής μπροστά και απέναντι στον ταξικό εχθρό έως το θάνατο; Και δεν τόλμησαν μόνον αυτό, αλλά συμπεριέλαβαν και τον Χ. Φλωράκη στο ανοσιούργημά τους.

Η ιστορία του κομμουνιστικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος δε συνάδει με «δηλώσεις» νομιμοφροσύνης στην εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, σαν και αυτές της «ανανεωτικής αριστεράς του γλυκού νερού», που πασχίζει να ποτίσει τη συνείδηση του λαού και της νεολαίας με τις αξίες του συμβιβασμού στο σύστημα, προβάλλοντας ως διέξοδο, κόντρα στην ταξική πάλη, την ουτοπία της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό», όπου τάχα ο «άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη». Γιατί ως εδώ φτάνουν. Το δικό τους συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο της εργατικής τάξης και του λαού να τον προβάλλουν ως φιλολαϊκή πολιτική, υπονομεύοντας την ταξική πάλη και το λαϊκό κίνημα. Εφτασαν, για να γίνουν πιο πειστικοί στην προπαγάνδα της υποταγής και υπονόμευσης του αγώνα, να αναρωτιούνται «πώς θα αντιδρούσε ο Μπελογιάννης στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ», νομίζοντας πως δημιουργώντας συνειρμούς αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας στις σημερινές γενιές, κόντρα στο ΚΚΕ, θα φέρουν στα μέτρα τους την ιστορία ηγετών της εργατικής τάξης που το δρόμο τους οδηγούσε η υπέρτατη αξία της ταύτισης της ζωής τους με τη δράση του ΚΚΕ για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση. Για την ανατροπή του συστήματος, άλλωστε, την έδωσαν και όχι για να αναγνωρίζονται από τους κυρίαρχους σαν αναπόσπαστο στοιχείο του.