Είδαμε ότι οι παρακαθήμενοι του κ. Ορφανού στη σύσκεψη για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, μετά τα γεγονότα στη Λαυρίου, ήταν όλο το «ανφάν γκατέ» των εγχώριων ποδοσφαιροπαραγόντων.

Εν ολίγοις, είδαμε τους «Φρανκενστάιν» να ποζάρουν σε ρόλο «παιδαγωγού». Φυσικά, όλοι αυτοί που μιλούν για τη βία στα γήπεδα, αποφεύγουν πάντα να μιλούν για τη βία στην οποία πρωταγωνιστούν οι ίδιοι ή οι προηγούμενοι από αυτούς, μια βία «ποιοτικά ανώτερη» από της εξέδρας, μια βία που λειτουργεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) σαν «πρότυπο» για τους αφιονισμένους. Ιδού μερικά τέτοια «πρότυπα»:

• Πιστολιές μέσα στο χώρο των VIP στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, όταν θεωρήθηκε ότι ο πρόεδρος της ΕΠΑΕ Β. Μητρόπουλος αδικούσε την ΑΕΚ...
• Προεδρεύων του Παναθηναϊκού που συμμετέχει αυτοπροσώπως στον ξυλοδαρμό του διαιτητή στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, επειδή στα τελευταία λεπτά του αγώνα έδωσε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού...
• «Ηρωικές έφοδοι» προέδρων, όπως εκείνη του κ. Βαρδινογιάννη κατά του επόπτη στο ματς Παναθηναϊκού - Εθνικού, όταν ο φακός τον απαθανάτισε με το κουμπούρι περασμένο στη ζώνη του παντελονιού του...
• «Παράγοντες» που μπαίνουν στα γήπεδα και ξυλοφορτώνουν καμέραμαν και ανοίγουν τις πόρτες για να εισβάλουν μαινόμενοι οπαδοί, όπως τα σχετικά «ανδραγαθήματα» του κ. Σαλιαρέλη στο στάδιο Καραϊσκάκη, στον αγώνα Ολυμπιακού - Αθηναϊκού...
• «Παράγοντες» τύπου Μπέου και Κούγια να παίζουν «μπουνιές» στις συνεδριάσεις της ΕΠΑΕ...

Σε αυτό το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και σε αυτόν εν γένει τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, δημοσιογράφοι μαχαιρώνονται (Συρίγος, Νικολακόπουλος, Στέλλας), γίνονται υφυπουργοί άτομα σαν αυτόν που τον έμαθε το πανελλήνιο βλέποντάς τον να κυνηγάει το διαιτητή στο γήπεδο της Καβάλας, γίνονται χαριστικές ρυθμίσεις δεκάδων δισ. προς τις ΠΑΕ από εκείνους που με την ίδια ευκολία ξεπαστρεύουν δημόσιες επιχειρήσεις, από ΟΤΕ μέχρι «Ολυμπιακή»...

*

Είναι ξανά η ώρα που όλοι μιλούν για τη βία των «χούλιγκαν». Ωσάν να πρόκειται για παρθενογένεση. Λες και όσοι τα σπάνε στο γήπεδο, από τη δουλιά τους (ή από την ουρά της ανεργίας), από το σχολείο, από την τηλεόραση, από τη γειτονιά τους, από την κυρίαρχη πολιτική της αρπαχτής, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του άκρατου ανταγωνισμού και της περιθωριοποίησης, διδάσκονται μια ζωή «αγγελική». Αλλά ως διά μαγείας όταν πάνε στο γήπεδο «μεταμορφώνονται» σε «ταραξίες».

Οι λαλίστατοι ταγοί δεν πρόκειται ποτέ να ομολογήσουν ότι η βία στα γήπεδα είναι η αντανάκλαση της βίας, της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης και της αποδόμησης του κοινωνικού ιστού που έχει προϋπάρξει έξω από τα γήπεδα.

*

Εν ολίγοις, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Κι όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο ή θα κατανοήσουν ότι «ο λύκος δεν μπορεί να φυλάει τα πρόβατα» ή θα είναι εσαεί τα θύματα στο «κλοτσοσκούφι». Ενα κλοτσοσκούφι που αυτή τη φορά θα παίζεται και στις εξέδρες, εκεί που για να βρεθείς θα πρέπει να έχεις αποδεχτεί εθελοντικά το φακέλωμά σου. Σε μια ανεπανάληπτη εκδοχή του φασισμού, που λέει ότι πλέον καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας και αντικαθίσταται από το ολοκληρωτικό δόγμα που διατείνεται ότι όλοι είναι ένοχοι (εκτός από κείνους που θα αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες), ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ύποπτοι προς επιτήρηση...