Μιλάμε για τη μοναδική, την αλησμόνητη γενιά της ΕΠΟΝ, μπροστάρισσα στα μετερίζια και τις επάλξεις του κάθε αγώνα, από τότε μέχρι και σήμερα, που τα άσπρα μαλλιά δεν μπόρεσαν να αποκρύψουν ή να εξαφανίσουν όλον εκείνο τον παλμό, όλη εκείνη τη ζωντάνια και δραστηριότητα.

Ελάτε ν' ανταμώσουμε, να ξανασμίξουμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να ξαναθυμηθούμε και να ξαναζήσουμε αλησμόνητες στιγμές, ανοίγοντας τα κιτάπια της καρδιάς μας που θόλωσε η πάχνη με το πέρασμα των χρόνων και τη σκληρή βιοπάλη.

Θα κάνουμε το ανθισμένο μπαμπακοχώραφο να παρασυρθεί στο φύσημα του ΕΠΟΝίτικου αγέρα και να μας αποκαλύψει ένα ολοφώτεινο ηλιοτρόπιο κατάματα στον ήλιο, ένα νιόσκαφτο χωράφι με παπαρούνες κι αγριολούλουδα κι έναν ασίκικο χορό που να κρατά σε μάκρος με διπλές και τριπλές αγκάλες. Ενα απαλό χαϊδευτικό θρόισμα θα σκορπίσει το γκρίζο σύννεφο και θα αστραποβολήσει η αίθουσα από νιάτα και λεβεντιά, όπως τότε στα δυναμικά χρόνια της Εθνικής μας Αντίστασης. Θα γεμίσει η πίστα λόγο μεστό και όμορφα αντάρτικα τραγούδια.

Εσείς πολεμήσατε, εσείς εφέρατε τον πλούτο που καρπώνονται τώρα άλλοι. Γεμίσατε τους άγριους τόπους με δάφνινα στεφάνια ηρωισμού στα ξερονήσια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αντικρίσατε το φόνο του στρατοδίκη, το γκλοπ του χωροφύλακα, το βρόχο του ταγματασφαλίτη, τον ύπουλο σπιούνο της γειτονιάς. Εσείς, με τα σημάδια της πείνας, της δίψας, της στέρησης, της κακουχίας, της λαβωματιάς.

Μπροστά μας μόνον οι αγώνες που γεννιούνται κάθε μέρα και που όλο και θα μεγαλώνουν. Κληρονόμοι εμείς μιας τεράστιας απαντοχής και παράδοσης. Σας περιμένουμε να σφίξουμε τα χέρια, ακούγοντας όμορφη μουσική και με λίγα κόκκινα λουλούδια, υμνολογώντας και ραίνοντας τους τόπους θυσίας σας, ευχή όλων μας να περάσουμε καλά..!