Η κωμόπολη εποπτεύει τον κόλπο του Ναβαρίνου. Μια στεριανή πολιτεία, που, όμως, έχει να καυχιέται ότι οι επισκέπτες της την παρομοιάζουν με νησιώτικη. Τόσο για το δέσιμό της με τη θάλασσα, όσο και για το αμφιθεατρικό κτίσιμό της δίπλα από το «Νιόκαστρο», το νεότερο κάστρο της περιοχής. Αυτό, που φυλά το άνοιγμα ανάμεσα στη στεριά της Πελοποννήσου και τη νότια άκρη της Σφακτηρίας. Το άλλο άκρο, στα βόρεια, έχει ελάχιστο βάθος, γι' αυτό και δε χρησιμοποιείται από τα πλοία, που αγκυροβολούν σε ένα από τα ασφαλέστερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου.

Πίσω στην Πύλο και στην πλατεία της, ένας - κυριολεκτικά - γεροπλάτανος χαρίζει δροσιά, στις εκατοντάδες των ντόπιων και των επισκεπτών, οι οποίοι αράζουν στα καθίσματα, που απλώνουν στον ίσκιο του τα καφενεία της πλατείας. Τα κλαδιά του, δέντρα μικρά με δεδομένα το μήκος, το πάχος τους και το βάρος τους, δένονται με χοντρά σύρματα από τον κυρίως κορμό, για να μην ξεριζωθούν.

Αυτό που θα απογοητεύσει τον ταξιδιώτη είναι η παραλία. Παλαιότερα, το ρόλο της «πλαζ» - όπως την έλεγαν οι ντόπιοι - τον έπαιζε μια τσιμεντένια προβλήτα, από όπου η πιτσιρικαρία τρελαινόταν στις βουτιές. Τα τελευταία χρόνια, οι τοπικές αρχές εκτέλεσαν κάποιες εργασίες και δίπλα από αυτό το τσιμεντένιο έκτρωμα ανοίχτηκαν μερικές δεκάδες μέτρων παραλίας, που και πάλι δεν καλύπτει τις ανάγκες. Τουλάχιστον όλων.

Κάπως έτσι, τα μεσημέρια του καλοκαιριού, Πύλιοι και κάτοικοι των γύρω χωριών ξεκινούν για το Ντιβάρι. Μια παραλία στη βόρεια πλευρά του κόλπου, μόλις οκτώ χιλιόμετρα από την πολιτεία. Το κύμα του «εκσυγχρονισμού» που πλήττει τη χώρα, πέρασε και από την ονομασία της παραλίας. Το «Ντιβάρι» αντικαταστάθηκε από μια ονομασία άοσμη και κοινότοπη: «Χρυσή Ακτή».

Ετσι ή αλλιώς, η παραλία συγκεντρώνει μέγα πλήθος. Γι' αυτό το λόγο, οι πιο απαιτητικοί συνεχίζουν για λίγο μακρύτερα, τον όρμο της Βοϊδοκοιλιάς. Το λιμάνι της ομηρικής Πύλου. Μια καταπληκτική παραλία, στα αριστερά της οποίας, σε ένα λόφο, βρίσκεται το παλιό κάστρο της Πύλου, το «Παλιόκαστρο». Ο όρμος είναι προσπελάσιμος, τόσο από τον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στους Γαργαλιάνους, όσο και από έναν άσχημο χωματόδρομο, που ξεκινά από την παραλία στο Ντιβάρι, περνά μέσα από τη λιμνοθάλασσα της περιοχής και φτάνει στη Βοϊδοκοιλιά.

Βέβαια, η λιμνοθάλασσα είναι τυπικά χώρος υπό προστασία, λόγω της πανίδας. Κύρια, λόγω των σπάνιων πουλιών, που το χρησιμοποιούν ως μεταναστευτικό σταθμό και ενός είδους χαμαιλέοντα, που συναντάται μόνο στην Αίγυπτο και στην Πύλο. Ομως, στην Ελλάδα και του 21ου αιώνα, πολλά αυτοκίνητα χρησιμοποιούν αυτό το δρόμο, μέσα από τον υγρότοπο, προκειμένου να φτάσουν πιο γρήγορα στη Βοϊδοκοιλιά.

Στην απορία «γιατί από εδώ, αφού ενοχλούμε τα πουλιά κλπ.», η απάντηση που δίνεται είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί: «Τα αυτοκίνητα δε δείχνουν να τα ενοχλούν. Οταν βλέπουν πεζούς, τρομοκρατούνται και κρύβονται. Εχουν συνδυάσει την εικόνα του διπόδου με τους κυνηγούς». Τώρα, γιατί στον υγρότοπο εκτός από αυτοκίνητα «κυκλοφορούν» και κυνηγοί, είναι ένα άλλο ερώτημα, που και αυτό οπωσδήποτε θα έχει κάποια απάντηση...

Στην επιστροφή από το Ντιβάρι, έξι χιλιόμετρα από την Πύλο, βρίσκεται το χωριουδάκι της Γιάλοβα. Ταβέρνες και ουζερί δίπλα στο κύμα. Και όταν πέσει το βράδυ, τα φώτα της Πύλου λαμπυρίζουν απέναντι. Στη Γιάλοβα βρίσκεται και το κάμπινγκ της περιοχής.

Παλιότερα, στη Γιάλοβα, τις Κυριακές οι κρεοπώλες έψηναν γουρουνοπούλες και τις πουλούσαν με το κιλό στους καλοφαγάδες. Στα καφενεία, από νωρίς, οι ηλικιωμένοι έστρωναν τη λαδόκολλα και πολεμούσαν με τη χοληστερίνη, σβήνοντας τη δίψα του καλοκαιριού με πολλά καφάσια μπίρες. Παλιότερα, γιατί πλέον ζούμε στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού και προφανώς τέτοιες ...υπανάπτυκτες συνήθειες «γουρουνοφαγίας» δεν αρμόζουν σε «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, οι οποίοι επιδίδονται στη «νουβέλ κουιζίν», άσχετο αν δε γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται και γκρινιάζουν (μέσα τους) για τη μικρή μερίδα.

Οπως και να έχει, η πρωτεύουσα της Πυλίας και η γύρω περιοχή έχει ακόμα να προσφέρει πολλά σε κάθε επισκέπτη. Ακόμα. Εστω και αν ο πλούσιος κάμπος της περιοχής και τα παράλιά του έχουν αρχίσει να τσιμεντοποιούνται στο βωμό των «Rooms to let». Εμείς, σε πείσμα όλων, θα πάμε. Ερχεστε;