ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. Παρά τις έντονες λαϊκές αντιστασιακές εξεγέρσεις στο Ιράκ, το παλαιστινιακό ζήτημα εξακολουθεί να είναι κέντρο και βαρόμετρο της λαϊκής αντίστασης στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, παρά τον ισχυρό πολυετή αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που έχουν ως εκτελεστικό όργανο το Ισραήλ, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να είναι το μεγάλο ερωτηματικό για τον σαφή πολιτικό της προσανατολισμό. Οι δυο μεγάλες πολιτικές της δυνάμεις, Φατάχ και Χαμάς έφτασαν στο σημείο να γίνονται τα μεταξύ τους αιματηρά υποζύγια της αγγλο-αμερικανικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» στο φόντο των ευρύτερων ευρωενωσιακών επιρροών. Η Χαμάς φερόμενη ως η πιο γνήσια λαϊκή έκφραση, δείχνει, παρά την ένοπλη δυναμική της, αδύναμη να έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό στη βάση μιας λαϊκής εξουσίας αντι-ιμπεριαλιστικών επαναστατικών μεταρρυθμίσεων. Από την άλλη η Φατάχ δείχνει να κατηγορείται ο αρχηγός της ότι προσανατολίζεται σε διαλλακτικότητα με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η συνύπαρξη και των δυο πλευρών στην παλαιστινιακή κυβέρνηση οδηγεί αντί της ενότητας στο διχασμό. Ο παλαιστινιακός λαός αποκαμωμένος στις διαρκείς θυσίες του αγώνα και με αδύναμες τις λίγες γνήσιες λαϊκές πολιτικές οργανώσεις αναρωτιέται πόσο μπορεί να αντέξει ακόμη. Η έλλειψη, ακριβώς, μιας εκτεταμένης καθαρής πολιτικής οργάνωσης αδυνατίζει την ένοπλη λαϊκή αντίσταση και δίνει τη δυνατότητα μιας έντονης παρουσίας ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ. Εδώ τα πράγματα εξελίσσονται σε διαφορετική τροχιά. Η χώρα με το λαϊκό της κίνημα δεν έχει τα σημάδια της ένοπλης αιματηρής καθημερινότητας. Ολα εξελίσσονται όλο και βαθύτερα στο έδαφος μιας αναπτυσσόμενης λαϊκής εξουσίας. Ολα μετρούνται και καθορίζονται στη βάση αυτή. Είναι μια διαφορετική ποιότητα σ' αυτό το σημείο του πλανήτη με όλο και μεγαλύτερο βάθος. Μετά την Κούβα, η Βενεζουέλα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε επαναστατικό κέντρο της Λατινικής Αμερικής. Η τύχη της θα έχει επιπτώσεις στην τύχη των επαναστατικών κινημάτων της νοτιο-αμερικανικής ηπείρου. Μετά τον Φιντέλ Κάστρο, ο πρόεδρός της Ούγκο Τσάβες τείνει να γίνει σύμβολο επανάστασης σε όλη τη Λατινική Αμερική. Εάν θα γίνει εξαρτάται από την πορεία της χώρας του. Η Βενεζουέλα βρίσκεται στο μεταίχμιο ολοκλήρωσης της επαναστατικής της πορείας. Αυτό συμβαίνει στη νοτιο-αμερικανική ήπειρο με την πλούσια επαναστατική παράδοση και με την ιδιαίτερη ροπή προς την αρχή των επαναστατικών συγκοινωνούντων δοχείων. Είναι γνωστό το παλιό γνωμικό ότι μια επαναστατική σπίθα μπορεί να μετατραπεί σύντομα σε επαναστατικό παρανάλωμα όλης της Λατινικής Αμερικής. Το κοντινό μέλλον θα δείξει. Τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα του καπιταλισμού αρκούνται για την ώρα να παρακολουθούν και να καταγράφουν τις εξελίξεις σ' όλες τις χώρες της νοτίου Αμερικής που παρατηρείται μια στροφή προς τα αριστερά. Παγιδευμένα στα αρνητικά γεγονότα με τις έντονες λαϊκές αντιδράσεις στη Μέση Ανατολή, αποφεύγουν για την ώρα να επέμβουν ανοιχτά στρατιωτικά. Ομως αυτό δε σημαίνει ότι αποκλείουν αυτή την εκδοχή. Απλά περιμένουν λόγω συγκυριών.