1. Οποτε ακούω τη λέξη «επέτειος» για το Πολυτεχνείο, σκοτεινιάζω. Δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που συνέβη τότε. Από τη λέξη αυτή λείπει το «ρίγος», κυρίαρχο τότε στην εξέγερση.

2. Οταν ακούω περιγραφές από εκείνους με τους οποίους συμπέσαμε τη μοιραία εκείνη νύχτα, διακρίνω όσο περνούν τα χρόνια να ξεφεύγουν από το ίδιο το γεγονός, να ξεπερνούν τις στιγμές του, τις μοναδικές σε έξαρση, φόβο κυρίως όμως αγωνιστικότητα. Είναι πολύ διαφορετική η ζωή τους σήμερα κι όταν μιλάνε για το χρονικό το κάνουν με τον τρόπο του χειρουργού.

3. Ενα είναι το τρομερό ερώτημα που προκύπτει από το Πολυτεχνείο και διαπερνά όσους συμμετείχαν τότε: αν ο δεκαοκτάχρονος εαυτός μου κοιτάξει στα μάτια τον σημερινό ευτραφή πενηντάρη, θα το αντέξει;

4. Οταν διαβάζω βιβλία χλιαρά και γελοία για το Πολυτεχνείο από κάποιους στοχαστές εκ Παρισίων, αυτοεξόριστους που ουδεμία σχέση είχαν με τη φωτιά, μετά την ανάγνωση τους νουθετώ νοερά: Μη φοβάστε, παιδιά, το μοναστήρι να είναι καλά...

5. Αυτό που μου λείπει περισσότερο από τη νύχτα του Πολυτεχνείου είναι η μέθη της. Νηφάλιος μέθη, έτσι αποκαλούν την κατάσταση που ζήσαμε τότε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Η διάρκειά της ήταν όσες ώρες άντεξε η νύχτα εκείνη, όλα τα άλλα μου φαίνονται εκ του πονηρού τώρα πια, δηλαδή μάταια.

6. Η εξέγερση έδωσε τέλος στη χειρότερη αυταπάτη που τρέφει τον Νεοέλληνα: Το τυχαίο. Ουδείς έκτοτε τόλμησε να μιλήσει ξανά ακόμη και για το αντικειμενικά τυχαίο και ό,τι συμπαρέσυρε μαζί του.

7. Η εξέγερση δεν εκπλήρωσε την αποστολή της. Ο χαρακτήρας της είναι και παραμένει αντιιμπεριαλιστικός. Τα ίδια προβλήματα μας βασανίζουν, όπως και τότε. Η χούντα τα όξυνε, η δημοκρατία τα ναρκώνει. Τότε θα αναρωτηθεί κάποιος με το δίκιο του: πού είναι τα άμεσα καλά του Πολυτεχνείου; Κατ' αρχάς ταπεινώσαμε την κτητική αντωνυμία, ύστερα ζήσαμε μια ακραία εμπειρία, η ωμότητα είχε απέναντί της το βλέμμα μας και η αμφιβολία είχε εξαφανιστεί. Ετσι, όπως κάθε γενιά μετέχει στη δική της μικρή Ιλιάδα που της αναλογεί, βρεθήκαμε στο χώρο της αιώνιας νεότητας, που πρώτος μάς είχε μιλήσει γι' αυτήν ο παππούς μας ο Ομηρος.

8. Ακούω πολλούς να μιλούν για τη συμμετοχή τους στην εξέγερση, περιμένοντας κάποια εξαργύρωση. Μα είναι δυνατόν να διανοείσαι να ζητήσεις οτιδήποτε από μια φωτιά;

9. Η εξέγερση δεν τακτοποίησε απέναντί της μόνο τους μπάτσους και τους στρατιωτικούς. Πάνω απ' όλα κατέστρεψε τον μικροαστισμό με τον πιο δεινό τρόπο: τον έσπρωξε στην αυτοχειρία μέσα στο κιτς περιβάλλον που τον καθόριζε. Ο μικροαστός που τρεφόταν από τον τρόμο του πλησίον του, που παρακολουθούσε ανελλιπώς τον άγνωστο πόλεμο του Φώσκολου και των συνταγματαρχών, που δεν έχανε καμία φιέστα της χούντας στο Καλλιμάρμαρο και έκλαιγε όταν ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο Γουέμπλεϊ, όταν ανακάλυψε ότι από δω και στο εξής δε θα έχει πια τέτοιου είδους τροφή, έκλεισε τα μάτια του διά παντός. Οι μέρες της μεταπολίτευσης προσπάθησαν να τον φωτίσουν ξανά, αλλά ήταν αργά. Κι έτσι αυτό που φώτισαν δεν ήταν παρά ένα πτώμα.

10. Οι δεξιοί αμπελοφιλόσοφοι πολιτικοί άνδρες που τους ακούω κάθε χρόνο, όταν πλησιάζουν οι εκδηλώσεις, να αναλύουν την εξέγερση προσπαθώντας να την οικειοποιηθούν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δικαιώσουν τον συγγραφέα Ρόμπερτ Μούζιλ, όταν αναλύει την ανώτερη μορφή βλακείας: «Δεν υπάρχει σημαντική σκέψη που να μη βρίσκει τρόπο η βλακεία να τη χρησιμοποιήσει, δεδομένου ότι η βλακεία μπορεί να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις και να ενδύεται ολόκληρη την γκαρνταρόμπα της αλήθειας. Αντιθέτως, η αλήθεια διαθέτει κάθε φορά μονάχα ένα ένδυμα και μονάχα ένα δρόμο, πράγμα που είναι πάντα εις βάρος της».

11. «Πάντα να θυμάσαι τα πάντα», αυτή είναι η φράση που άκουσα, όταν όλα είχαν τελειώσει και μας έβγαζαν κακήν κακώς από το Πολυτεχνείο. Ο,τι καλύτερο έχω ακούσει για εκείνη τη νύχτα, αλλά και για ολόκληρη τη ζωή.