Κι άλλη μια εικόνα: Την αντάρτισσα στο Νεπάλ, λίγο πριν παραδώσει το όπλο, έτσι λέει η συμφωνία ότι πρέπει να κάνει. Αυτοί ξέρουν... Εμείς αλλιώς το 'χουμε μάθει το μάθημα...

Προς το παρόν η τρέχουσα ειδησεογραφία αναφέρεται σε πολυεκατομμυριούχους που με την ταμπέλα του «Δημοκρατικού» θα προσπαθήσουν να ξαναντύσουν έναν βασιλιά γυμνό δεκαετίες τώρα. Οτι ψήφισαν ήδη το κονδύλι για τις βόμβες που θα συνεχίσουν να ρίχνουν στο Ιράκ φτάνει.

Η «Νέα Αριστερά» δε χαμπαριάζει από τέτοιες αποδείξεις. Οταν τα «Στελθ» σηκώνονταν από το Αβιάνο για να ρίξουν το φορτίο τους στη Σερβία, αυτοί έβλεπαν να δικαιώνεται το καλό στη μάχη του με το κακό!

Χαμογελούν ήδη: Γιατί επιτέλους το Στέιτ Ντιπάρτμεντ βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ποια Λοζάνη και κουραφέξαλα... Οταν ως πρόσωπο έχεις ανάγκη να «αυτοπροσδιοριστείς» είναι αδύνατο να μη χειροκροτήσεις κάθε «δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό», μ' όποια συνέπεια κι αν έχει αυτό. Πού ξέρεις, μπορεί να σου αναγνωρίσουν και σένα δικαίωμα ...γάμου!

Ασχετο; Οχι και τόσο... Κάθε σπίτι μας κουβαλά τους θρύλους του. Κι έτσι - ελέω ιστορίας που δε διδάσκεται ακόμα στα σχολεία - μεγαλώνουν τα παιδιά και γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Ο μπαρμπα - Νίκος που έφυγε χτες, μετά από 57 χρόνια δίπλα στην αντάρτισσα κυρά του, ήταν πάντα, όσο τον γνώριζα, η επιμελητεία μας πριν από την εξόρμηση στο βουνό. Μια ζωή επιμελητεία ήταν για όλους. Σαν τοπογράφος μετείχε στη μεταπολεμική χάραξη του συνόλου σχεδόν του βασικού οδικού δικτύου. Αν σ' αυτή τη γνώση προσθέσεις και το ποδαράτο ενός από τα νεαρότερα ανταρτόπουλα που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ (Ζάκος, τ' όνομά του στο βουνό), προκύπτει ένα από τα καλύτερα «GPS» που γνώρισα, τουλάχιστον ως προς τις διαδρομές στη Ρούμελη. Ο «πατρίδας» για μας...