Η "ειρήνη" που επιτεύχτηκε με το πιστόλι στον κρόταφο, κάτω από μια "αόρατη", ασύγκριτα υπέρτερη και άνανδρη πολεμική μηχανή, δεν πρόκειται ούτε τις πληγές που άνοιξαν, ούτε τη φρίκη και καταστροφή, που προκάλεσαν στο γιουγκοσλαβικό λαό, να κλείσουν γρήγορα. Ηταν απλώς μια διακοπή που θα επιτρέψει στους βαρβάρους, μέσα από το ίδιο το έδαφος της χώρας και όχι μόνον για την ίδια, να συνεχίζουν το έγκλημα.

Είχα την τύχη να γνωρίσω δύο παιδιά στο ταξίδι με το ΣΦΕΑ στη Γιουγκοσλαβία. Το ένα ήταν 13 χρόνων, είχε ζήσει τρία χρόνια στην Ελλάδα και μαθητεύσει σε ελληνικό σχολείο δύο χρόνια. Ετσι μπορούσα να συνεννοηθώ και να μου εξηγεί όσα ρωτούσα. Πολλές φορές θεωρούμε τις αφηγήσεις των παιδιών λίγο υπερβολικές και χαρακτηρίζονται ως παραμυθάδες. Ισως να υπάρχει κι αυτό - αλλιώς δε θα ήταν και παιδιά - αλλά υπάρχει και η δική μας λαϊκή παροιμία "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Εξαρτάται όμως και για ποια θέματα το κάνουν. Ο Ζόρα - αυτό είναι το όνομά του - τι παραμύθι να σου πει όταν η πραγματικότητα που ζει ξεπερνάει τη φαντασία; Οταν ο ίδιος ήταν απέναντι από το κτίριο της τηλεόρασης που βομβαρδίστηκε και αναπαράστησε αυτό το έγκλημα που ο ίδιος έζησε και εμείς είδαμε στις οθόνες των τηλεοράσεών μας;

Γι' αυτό και επαναλάμβανε "εγώ δε φοβάμαι, αλλά γιατί μας το κάνουν αυτό; Εμείς δεν πήγαμε στη δικιά τους πατρίδα, αυτοί ήρθανε". Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό μια συζήτηση στο "Προφίλ" του κ. Παναγιωτόπουλου, κι αν δεν κάνω λάθος ήταν στις 30.4.99. Στο σημείο της συζήτησης "ποια άλλη θέση μπορούσε να πάρει η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στο έγκλημα", κόντευαν τότε 40 περίπου μέρες βομβαρδισμών, άκουσα με βαθιά, ειλικρινά, λύπη τον "ευαίσθητο" κ. Πεπονή να λέει: "Κάποτε μπορείς να δίνεις αλλά να παίρνεις κιόλας"!!!

Αλήθεια, τι θα μπορούσαμε να δώσουμε και να πάρουμε σ' όλο τον παιδικό πληθυσμό των Ζόρα και Σάσα της Γιουγκοσλαβίας όποιας εθνικότητας και θρησκείας υπάρχουν στη χώρα, χωρίς καμιά διάκριση, που σκοτώνονται, που μένουν ακρωτηριασμένα και κυρίως, ανεπανόρθωτα ψυχολογικά, για όλη τους τη ζωή τραυματισμένα;

Το άλλο παιδί λεγόταν Σάσα και ήταν 16 χρόνων, ψηλόλιγνο, με μια ματιά θλιμμένη, αλλά αποφασιστική. Συμπαθέστατος, αυτός δεν ήξερε ελληνικά, αλλά ο Ζόρα ήταν αρκετός για να δίνει απαντήσεις σε όλα όσα ρωτούσα.

Μ' αυτά λοιπόν τα δύο παιδιά έκανα μια διαδρομή, περπατώντας, τριών χιλιομέτρων.

Στη διαδρομή αυτή των τριών χιλιομέτρων, που κράτησε σχεδόν μία ώρα, μ' αυτούς τους απρόσμενους και καλύτερους φίλους που μπορούσα να βρω, έμαθα μια σειρά απ' τα καθημερινά προβλήματα που δημιουργεί ο πόλεμος των νέων τελειοποιημένων Χίτλερ. Των κομπιούτερ.

Εκείνα όμως που σε κάνουν να σκέφτεσαι κάθε στιγμή, "κάνω όσα πρέπει ή όσα μπορώ για το σταμάτημα του ειδεχθέστερου εγκλήματος της ιστορίας;", είναι τα προβλήματα των παιδιών. Οπως τα λένε τα ίδια, "τα σχολεία μας κλείσανε, στους στίβους και στα γήπεδα δεν μπορούμε να πάμε, γιατί όσο κι αν δε φοβόμαστε δεν επιτρέπεται, και το μέτρο πάρθηκε για τη διαφύλαξη της ζωής μας".

Και τα ερωτήματα πέφτουν βροχή. ΓΙΑΤΙ, τι τους κάναμε; Γιατί μας τα στερούν, εμείς δεν τους πειράξαμε. Θέλουμε τη χώρα μας ελεύθερη όπως κάθε λαός, αυτά μας μαθαίνουν στα σχολεία, στα δικά τους σχολεία δε μάθανε τίποτα απ' όλα αυτά; Γιατί να βλέπουμε τους φίλους μας, τους γονείς μας κι άλλους, σκοτωμένους, καμένους, ανάπηρους; ΓΙΑΤΙ;

Θα μπορούσαν να ειπωθούν πάρα πολλά και μόνο απ' αυτή τη συζήτηση με τον Ζόρα και τον Σάσα, όμως πιστεύουμε ότι είναι αρκετή η εικόνα για τις συνθήκες που επικρατούν στη γειτονική, φιλική μας χώρα απ' το έγκλημα που διαπράττουν οι "πολιτισμένοι" αυτού του άγριου καπιταλισμού, που οι λαοί πρέπει να σταματήσουν. Τώρα όμως ποιος μπορεί να απαντήσει στα γιατί των παιδιών;

Η απάντηση και υπόσχεση που μπορούσε να δώσουμε, εμείς, σε όλα τα παιδιά του κόσμου είναι μόνο μία: ΑΓΩΝΑΣ χωρίς σταμάτημα.

Είναι ανάγκη να θυμόμαστε πάντα ποιος είναι ο εχθρός που έχουμε απέναντί μας, που θέλει να φορέσει το μανδύα του ανθρωπισμού. Αυτοί οι ακατονόμαστοι εγκληματίες που - παρά την πλούσια ελληνική γλώσσα - δε βρίσκεις λέξεις που να μπορούν να τους χαρακτηρίσουν και να αποδώσουν τα εγκλήματά τους.

Αυτοί, που στη χώρα του πλανητάρχη κατέσφαξαν και εξαφάνισαν κάθε φυλή,καθώς και οι αποικιοκράτες Βρετανοί, Γάλλοι κλπ.

Αυτοί, που εκτός από τα εκατομμύρια ανέργους, άστεγους και πεινασμένους στη χώρα τους, ανάμεσα στους 42 Προέδρους που έχουν εκλέξει από την ίδρυση του "περιούσιου" έθνους, 4 τούς έχουν δολοφονήσει γκανγκστερικά, άλλοι τόσοι πέθαναν κατά τη διάρκεια της θητείας τους, αλλά και όσοι παρέμειναν τις δύο τετραετίες, σύμφωνα με το Σύνταγμά τους, ήταν αναμεμειγμένοι σε όλων των ειδών τα σκάνδαλα, π. χ., "Γουότεργκέιτ", και οι γύρω τους άνθρωποι, συνεργάτες κλπ. κατά δεκάδες δολοφονούνται, αυτοκτονούν ή παθαίνουν... ατυχήματα και βέβαια δεν εξαιρούσαν ούτε τα παιδιά που μπορεί να είχαν βρεθεί μάρτυρες σε κάποιο γεγονός. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα του "Ριζοσπάστη" στις 30.5.99.

Αυτοί οι αιμοσταγείς δολοφόνοι, που κήρυξαν το βάρβαρο, ταξικό, άγριο, άνανδρο πόλεμο εναντίον των λαών, με πρώτο το γιουγκοσλαβικό, και που συνεχίζουν το δολοφονικό τους έργο, πρέπει να πληρώσουν για όλα τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει εναντίον τους.

Τώρα λοιπόν περισσότερο από ποτέ πρέπει να βρουν μπροστά τους τα λαϊκά τείχη που θα υπερασπίσουν την ειρήνη, καταργώντας τις αιτίες που προκαλούν τον πόλεμο, κι αυτές είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, με την άγρια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να μην επιτρέψουν η ανθρωπότητα να γυρίσει στα σπήλαια. Οι ίδιοι οι λαοί έχουν το καθήκον και τη μεγάλη αποστολή. Ας είναι αυτή η υπόσχεσή μας στους Ζόρα και Σάσα όλου του κόσμου.

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ