Μεταξύ των άλλων οι υποστηρικτές της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση υποστηρίζουν ότι η ένταξη στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση δίνει μεγάλη ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η αλήθεια όμως αποδεικνύεται τελείως διαφορετική. Η ΟΝΕ όχι μόνο δε δίνει ώθηση στην ανάπτυξη, αλλά αντίθετα είναι ασυμβίβαστη μ' αυτήν. Βέβαια, υπάρχει και μια αλήθεια σ' αυτούς ισχυρισμούς. Ανάπτυξη υπήρξε, αλλά αυτή αφορούσε και αφορά μόνο στα κέρδη των πολυεθνικών, του μεγάλου κεφαλαίου.

Δεν ήταν τυχαία η επιλογή των τεσσάρων κριτηρίων του Μάαστριχτ για την ΟΝΕ. Τα κριτήρια της σύγκλισης είναι ως γνωστόν ο πληθωρισμός, το έλλειμμα, το χρέος και τα επιτόκια. Είναι κριτήρια που υπηρετούν τις "τέσσερις ελευθερίες" που καθιερώθηκαν από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, δηλαδή την ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των προσώπων. Επιβάλλοντας μια άνευ προηγουμένου λιτότητα για το εισόδημα των εργαζομένων, περιόρισε δραστικά τη ζήτηση, με άμεσες επιπτώσεις στην παραγωγή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Για την Ελλάδα αυτή η εξέλιξη ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού λόγω των οικονομικών μεγεθών ένας πολύ μεγάλος αριθμός τέτοιων επιχειρήσεων υποχρεώθηκε να κλείσει. Γενικότερα οι εξελίξεις στον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής ήταν αρνητικές, αφού εν έτει 1999 η βιομηχανική παραγωγή βρίσκεται στα επίπεδα του 1980!

Ομως οι αρνητικές συνέπειες έρχονται και από τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα που προωθούνται μέσω των προγραμμάτων "σύγκλισης". Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων έγινε ο πολιορκητικός κριός για σημαντικές αλλαγές στο παραγωγικό τοπίο της χώρας. Το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων που ήταν υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, ήταν η πρώτη πράξη. Ορισμένες απ' τις επιχειρήσεις αυτές που είχαν κριθεί "στρατηγικής σημασίας" για την ελληνική οικονομία εγκαταλείφθηκαν κυριολεκτικά στην τύχη τους, μέχρι το κλείσιμό τους. Ας θυμηθούμε την πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων για την "Πειραϊκή - Πατραϊκή", τη ΛΑΡΚΟ, τα Ναυπηγεία, τα ορυχεία, τη χαρτοποιία. Σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις η ΟΝΕ, αλλά και οι ελληνικές κυβερνήσεις, στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού, οδήγησαν στην καταστροφή σημαντικών τμημάτων της παραγωγικής βάσης της χώρας, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με μια άλλη πολιτική για την ανάπτυξη, σύμφωνα με τα συμφέροντα της χώρας και των εργαζομένων. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι "διαρθρωτικές αλλαγές" στο δημόσιο τομέα με την ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων και Οργανισμών όπως ο ΟΤΕ, τα Διυλιστήρια, η ΔΕΗ, η "Ολυμπιακή" κ.ά.

Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη απόδειξη για το ασυμβίβαστο των κριτηρίων "σύγκλισης" με την ανάπτυξη. Είναι το γεγονός ότι στα κριτήρια αυτά δεν περιλαμβάνεται ο πιο σημαντικός δείκτης οικονομικής ανάπτυξης, δηλαδή η αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Τα κριτήρια αυτά έχουν σαν σκοπό να αυξήσουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και να τα διασφαλίσουν. Σαν τελευταίο στοιχείο αναφέρουμε ότι δεν μπορεί να θεωρείται ανάπτυξη μια διαδικασία που έχει σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά το κυριότερο έχει σαν αποτέλεσμα την εξαθλίωση των εργαζομένων, της σημαντικότερης παραγωγικής δύναμης του τόπου.

Δ. Π.