Σύντομα βιογραφικά παρουσίασε στην ομιλία του ο Γ. Μωραϊτης.

Ο Κώστας Γαμβέτας γεννήθηκε το 1909. Φοιτητής οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και ήταν δραστήριο στέλεχος. Φυλακίστηκε πολλές φορές. Φαντάρος στο Καλπάκι (Μακρονήσι της εποχής) υπέστη τα πάνδεινα και άντεξε. Καταδικάστηκε σε θάνατο. Βγήκε απ' τα δεσμά με κλονισμένη υγεία. Κι αμέσως ρίχτηκε με τα μούτρα στη δράση. Ηταν Γραμματέας στην Αχτίδα Ν. Ιωνίας της Αθήνας. Η"κοσμογονία" του Κονδύλη το 1935 στη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος τον πιάνει και τον φυλακίζει. Αποφυλακίζεται αργότερα, αλλά ξαναπιάνεται με τη δικτατορία Μεταξά το 1936. Κλείνεται στις φυλακές Αίγινας και Κέρκυρας στο εξοντωτήριο που λεγότανε Θ' ακτίνα. Με τη λήξη της ποινής του στέλνεται εξορία στον Αϊ - Στράτη το 1940. Δραπετεύει. Ξαναπιάνεται και κλείνεται στην Ακροναυπλία. Στην Κατοχή δραπετεύει από σανατόριο φυματικών. Τοποθετείται γραμματέας του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ. Εμεινε εκεί ως το 1942. Ηταν ο στυλοβάτης του αντιστασιακού και του ΕΑΜικού κινήματος στη Θεσσαλία. Εβαλε γερές βάσεις οργανωτικές, πολιτικές και ιδεολογικές. Και το έργο του το συνέχισε ο Καραγιώργης, που τον αντικατέστησε. Στη συνέχεια ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου Περιοχής του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο. Τεράστια κι εκεί η προσφορά του. Στο Μοριά όμως έμελλε ν' αφήσει και τα κόκαλά του. Ηταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το 1943 πιάνεται στην Πάτρα. Και οι χιτλεροφασίστες κατακτητές στις 23.2.1944 τον τουφέκισαν στα Ψηλά Αλώνια. Νόμισαν πως τον σκότωσαν. Αλλά ο Γαμβέτας έζησε και θα ζει αιώνια στις καρδιές του λαού μας. Πέρασε στο Πάνθεο των Ηρώων.

Ο Κώστας Καραγιώργης γεννήθηκε το 1906. Εγινε ιδιαίτερα γνωστός ως διευθυντής του "Ριζοσπάστη" μετά την απελευθέρωση και ο καθημερινός πολιτικός αρθρογράφος του. Τα άρθρα του άφησαν εποχή, ιδιαίτερα το Δεκέμβρη του 1944 και μετά τη Βάρκιζα, στην περίοδο της Αγγλοκρατίας και στις αρχές της Αμερικανοκρατίας, του Δόγματος Τρούμαν και του Εμφυλίου. "Εξακολουθούν, τόνισε ο Γ. Μωραϊτης, να είναι διαφωτιστικά και διδακτικά και για σήμερα, στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων". Είχα την καλή τύχη να τον γνωρίσω και προσωπικά στο ΔΣΕ. Οταν ήμουν ασυρματιστής στο Κλιμάκιο του Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ) που ήταν διοικητής, με το βαθμό του αντιστρατήγου. Πολύπλευρο ταλέντο, διορατικός πολιτικός, άριστος οργανωτής και καθοδηγητής, σπουδαίος ρήτορας, θαρραλέος επαναστάτης, δυνατή καρδιά παλλόμενη από ενθουσιασμό, έξαρση και αισιοδοξία. Αλλά και άνθρωπος καλλιεργημένος, με μεγάλη μόρφωση, επιστήμονας και προπάντων προικισμένος δημοσιογράφος. (Αυτό ποτέ κανείς, φίλος ή αντίπαλος, δε θα βρεθεί να το θέσει εν αμφιβόλω). Τραγική μοίρα το θέλησε να χαθεί πρόωρα - το 1954 - και το χειρότερο να έχει άδοξο τέλος. Ο χαμός του μας στοίχισε ακριβά. Πόσο μάλλον όταν ποικιλώνυμες σκοπιμότητες τον κατέστησαν θέμα ανίερης εκμετάλλευσης. Εκείνο όμως που μετράει, πάνω απ' όλα τα σκόπιμα και τα εφήμερα, είναι τούτο: Ο Καραγιώργης ούτε στιγμή δεν έπαψε να είναι ο εαυτός του. Δεν έχασε την πίστη του στην ιδεολογία του. Ούτε διανοήθηκε ν' αλλάξει χαράκωμα. Τέλειωσε το βίο του σαν αξιοπρεπής άνθρωπος. Και έτσι καταξιώθηκε στην κοινή συνείδηση. Τεράστιας σημασίας δίδαγμα είναι αυτό που αναφέρει στο βιογραφικό του σημείωμα: "Ο,τι θετικό έχω το χρωστώ στο Κόμμα και στη βοήθεια που μου έδωσε. Λυπάμαι που στην επαναστατική μου ζωή δεν του αφιερώθηκα πιο ολοκληρωμένα"".