"Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι παλιές δυνάμεις ενώνονται εναντίον του...". Με αυτές τις λέξεις το 1847 οι Καρλ Μαρξ και Φίντριχ Ενγκελς, άρχιζαν τη συγγραφή του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου" που έμελλε να γίνει το ευαγγέλιο του επαναστατικού προλεταριάτου. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, το 1917 και μετά τη νικηφόρα επανάσταση του ρωσικού προλεταριάτου, ο Λένιν δήλωνε: "Η καπιταλιστική αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύνατο κρίκο της". Μετά ενάμισι αιώνα από τη συγγραφή του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου" και ογδόντα χρόνια μετά τη δήλωση του Λένιν, οι λέξεις εκείνες ηχούν σαν να γράφτηκαν σήμερα. Πέρασαν δέκα χρόνια αφότου φάνηκαν τα πρώτα άμεσα σημάδια της επερχόμενης ανατροπής της Σοβιετικής Ενωσης. Από αυτά, τα εφτά είναι χρόνια απόλυτης κυριαρχίας των αστικών δυτικόστροφων δυνάμεων. Τη στιγμή της ανόδου τους στην κυβερνητική εξουσία, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας απλωνόταν ακόμη και σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που είχε παρασυρθεί στο άπιαστο όνειρο της καπιταλιστικής καταναλωτικής ευημερίας.

Ξάφνου, ο τεχνητός μύθος της νέας ευημερίας καταρρέει μπρος στα μάτια της ανθρωπότητας. Μια μικρή άξεστη ρωσική μάζα πίστεψε ότι θα ζούσε παρασιτικά ρουφώντας και αυτή λίγο από το αίμα του ρωσικού λαού. Είναι αυτή που μαλλιοτραβιέται έξω από τις τράπεζες και το χρηματιστήριο, ζητώντας τα χρήματά της. Αποκαλύπτεται ότι τα ισχνά για το μέγεθος και τα προβλήματα της Ρωσίας καπιταλιστικά δάνεια, έγιναν βορά στα αρπακτικά όρνεα των αυτοαποκαλούμενων νεο - βογιάρων, της νέας ρωσικής αστικής τάξης. Αυτά τα δάνεια, μαζί με το λεηλατημένο τεράστιο ρωσικό κρατικό παραγωγικό δυναμικό, έγιναν προσωπικές και οικογενειακές καταθέσεις στις διεθνείς καπιταλιστικές τράπεζες των παρανόμων. Αυτό που απέμεινε στην πρώην κραταιά Σοβιετική και σήμερα θλιβερή Ρωσία του Γιέλτσιν ή Μπόμπα, είναι τα χρέη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο πρόεδρος του δηλώνει ότι η Ρωσία θα υποστεί τις κυρώσεις ενός διεθνούς αποκλεισμού εάν καταφύγει στις σοβιετικές μεθόδους κρατικού ελέγχου. Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο επιστρατεύει το σύμπλεγμα της κορυφαίας οικονομικής και μιλιταριστικής μηχανής, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, μεταβαίνει στη Ρωσία του Γιέλτσιν ως εκπρόσωπος των επτά αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών. Υπόσχεται κάποια βοήθεια, απαιτώντας την ακραία επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι δε διευκρινίζει δημόσια το ακριβές είδος των μεταρρυθμίσεων. Προφανώς, εννοεί τις μεταρρυθμίσεις που θα διευκολύνουν την ταχεία και εφ' όλης της ύλης λεηλασία της Ρωσίας. Σε όλη τη διάρκεια της σοβιετικής εξουσίας έγινε πολύς επίσημος λόγος περί της "ελευθερίας των επιχειρήσεων και της αγοράς". Τώρα που αυτή η "ελευθερία" βρήκε την ολοκληρωμένη πραγματοποίησή της, η ρωσική κοινωνία οδηγείται στην αθλιότητα.

Μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, πολλοί, επισημαίνοντας την παλιά δήλωση του Λένιν, είπαν ότι ο "αδύνατος κρίκος" δεν αντέχει ιστορικά. Σε πείσμα τους, η σημερινή κρίση του ρωσικού καπιταλισμού ως στοιχείο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, τους διαψεύδει. Ο κίνδυνος του "αδύνατου κρίκου" επανέρχεται πεισματικά. "Ολες οι παλιές δυνάμεις ενώνονται εναντίον του". Η Ρωσία μεταβάλλεται σε χώρο έντονης διεθνούς αστάθειας. Η περιφερειακή αστάθεια καθυστερημένων χωρών είναι δεδομένη και το διεθνές μεταναστευτικό ρεύμα αναπτύσσεται σχεδόν ανεξέλεγκτο. Η μετάδοση του σπινθήρα της εξέγερσης συμβαίνει κι από κάποιο τυχαίο γεγονός στην καρδιά του μητροπολιτικού καπιταλισμού. Ισως οι φόβοι αμερικανικών κύκλων για δυσμενείς επιπτώσεις στις ΗΠΑ από την ανατροπή της ΕΣΣΔ, αποδειχτούν προφητικοί. Ισως, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες από το 1917, ζωντανέψει το φαινόμενο της ανεπάρκειας ενός Κερένσκι. Ισως το ιστορικό φαινόμενο "από το Φλεβάρη στον Οκτώβρη" αποκτήσει νέα χρονική διάσταση. Σίγουρο είναι ότι ο διεθνής καπιταλισμός δεν μπορεί και η σοβιετική εξουσία παραμένει ιστορικό ζητούμενο.