Ενας πολύτιμος φίλος | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ενας πολύτιμος φίλος

Είμαι 24 χρόνων και έχω για φίλο ένα αγόρι που το ξέρω περίπου 4 χρόνια. Βέβαια, είχαμε συναντηθεί και παλιότερα, αλλά ένα "γεια" μόνο. Τα τελευταία χρόνια, όμως, είμαστε αχώριστοι, παρόλο που βλεπόμαστε 4 - 5 μήνες το χρόνο.

Πρόκειται για ένα αγόρι κοινωνικό και ευαίσθητο, που έχει πάρα πολλούς φίλους σ' όλη την Ελλάδα και που δεν κάνει τίποτα άλλο από το ν' ασχολείται με τα προβλήματά τους και πώς αυτά θα λυθούν. Αφού, να σκεφτείτε, ξεκινάει κάθε χρόνο την άνοιξη και ταξιδεύει σ' όλη την Ελλάδα, στις πόλεις και τα χωριά που μένουν οι φίλοι του, συζητώντας μαζί τους και διασκεδάζοντας. Το Σεπτέμβρη, βέβαια, τους ανταποδίδει τη φιλοξενία και τους προσκαλεί όλους στην Αθήνα, σ' ένα φανταστικό τετραήμερο. Παράλληλα, αποκτά κι άλλους φίλους που τους κερδίζει με τη στάση του, αποκτά όμως και εχθρούς. Φίλοι του γίνονται όσοι θέλουν να αγωνιστούν για τα προβλήματά τους, όσοι νιώθουν πως αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Εχθροί του γίνονται όσοι κοιτάνε να βολευτούν με οποιοδήποτε τίμημα, όσοι φροντίζουν να συντηρούν το υπάρχον σύστημα, που ευνοεί τους λίγους.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση σ' αυτό το αγόρι είναι ότι ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Συνέχιζε να μεγαλώνει, εκεί που τα άλλα παιδιά έμειναν στη βρεφική ηλικία. Χαρακτηριστικά, όταν ήταν στην εφηβεία, "κόλλησε" δυο φορές "παιδικές αρρώστιες", αλλά ποτέ δεν έπαψε να ταξιδεύει και να ασχολείται με τους φίλους του και τα προβλήματά τους. Η αλήθεια είναι ότι από μικρό έδειχνε ότι είχε πρωτοπόρα χαρακτηριστικά. Ξεχώριζε πάντα από τα άλλα παιδιά, πρωτοστατούσε με πείσμα και αποφασιστικότητα και έλεγε συνέχεια ότι πρέπει να είμαστε αγωνιστές στη ζωή μας. Στην τυποποιημένη κατασκευή των άλλων αντέτασσε την πρωτοτυπία της φαντασίας του, το μεράκι της δουλιάς του. Δε συμβιβάστηκε ποτέ με τους κάθε λογής ψεύτικους παραδείσους που του πασάρανε. Δε δέχτηκε ποτέ να ζήσει στην ψευδαίσθηση της εικονικής πραγματικότητας (virtual reality) και του "ευρωπαϊκού οράματος", που οι άλλοι όριζαν. Ηθελε πάντα να ζει την ίδια την πραγματικότητα και να μπορεί να την ορίζει.

Σήμερα λοιπόν είναι 24 χρόνων και δεν άλλαξε καθόλου. Συνεχίζει να έχει τα ίδια ιδανικά και να ασχολείται με τον ίδιο τρόπο και το ίδιο πάθος, με τα προβλήματα των φίλων του. Συνεχίζει να είναι ένα αγόρι που δουλεύει με κέφι, που δε σταματά να αποκτά ολοένα και περισσότερους φίλους σ' όλη την Ελλάδα.

Σήμερα, στην εποχή της κλωνοποίησης, αρκετοί εχθροί του αγοριού θέλησαν να το αντιγράψουν και να αποκτήσουν κι αυτοί φίλους. Το μόνο που κατάφεραν να φτιάξουν είναι μερικά κακέκτυπα "έμβρυα", που ζουν ένα - δυο χρόνια και μετά πεθαίνουν. Βλέπεις, δεν είναι εύκολο να αποκτήσεις φίλους, πολύ περισσότερο δε, όταν έχεις μάθει μόνο να κοροϊδεύεις τους άλλους. Και βέβαια, μπορεί όλοι αυτοί οι "κλώνοι" να έχουν το ίδιο όνομα με το αγόρι, δεν έχουν όμως και τους ίδιους γονείς.

Με συγχωρείτε, δε σας σύστησα το αγόρι. Φεστιβάλ το λένε, της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ παιδί. Κι αν δεν το ξέρετε, καιρός να το γνωρίσετε.

Γιάννης ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ

Γραμματέας ΚΝΕ Γιαννίνων