Δούλευε σ' ένα λούνα παρκ. Σ' ένα χώρο, όπου, όταν νυχτώνει, ζωντανεύει ένας μαγικός κόσμος. Με τα εκατοντάδες λαμπιόνια να σκορπίζουν τριγύρω τα χρώματα της ίριδας, με τα τρενάκια να τρέχουν στη χώρα της φαντασίας, με την "μπαλαρίνα" να ανεβάζει στα ύψη τους τολμηρούς. Δούλευε σ' ένα λούνα παρκ, στο περίπτερο της σκοποβολής. Γέμιζε τα όπλα με βελάκια και τα παρέδιδε, με ένα πλατύ χαμόγελο, στους πελάτες για να δοκιμάσουν τις ικανότητες και την τύχη τους. Κάποιοι, ελάχιστοι, πετύχαιναν το στόχο απέναντι. Ηταν οι νικητές του παιχνιδιού. Οι περισσότεροι, όμως, αποτύγχαναν και αποχωρούσαν απογοητευμένοι. Πότε πότε, έπιανε κι αυτή το όπλο και σημάδευε απέναντι. Σημάδευε χίλια δυο όνειρα και πατούσε τη σκανδάλη. Τα βελάκια που έφευγαν απ' την κάννη ποτέ δεν έβρισκαν το στόχο τους. Εκείνη, όμως, δεν το αντιλαμβανόταν, γιατί σημάδευε και πυροβολούσε πάντα με κλειστά τα μάτια...
Δούλευε σ' ένα λούνα παρκ, που κάποιοι λέγανε ότι το είχε στήσει κάποιος σκηνοθέτης για να γυρίσει μια ταινία. Οσοι υποστήριζαν όμως αυτή την εκδοχή, ήξεραν μόνο τη μισή αλήθεια. Το λούνα παρκ, ναι, ήταν ντεκόρ, αλλά δεν το είχε κατασκευάσει κάποιος άνθρωπος του κινηματογράφου. Το είχε στήσει το σύστημα για να παγιδεύει όσους ξεκινούσαν να βγουν στη ζωή. Σαν την ξανθή κοπέλα της ιστορίας. Με μαεστρία οι αρχιτέκτονες του συστήματος είχαν "φτιάξει" αυτόν το μαγικό χώρο με τα πολύχρωμα φώτα, την "μπαλαρίνα", που ανεβάζει δήθεν στα ύψη τους τολμηρούς, και το περίπτερο με τους στόχους, όπου οι ικανοί πετυχαίνουν, λέει, τους στόχους τους.
Ολος αυτός ο αστραφτερός κόσμος ήταν μια φενάκη, που βοηθούσε το απάνθρωπο σύστημα να καλύπτει τη φρικτή πραγματικότητα και έτσι να διαιωνίζεται. Αν δε στηνόταν αυτό το ψεύτικο όνειρο, πώς θα μπορούσε να διατηρηθεί ένα καθεστώς εκμετάλλευσης, αδικίας, αναξιοκρατίας και σήψης; Οι νέοι, ειδικά, με την ορμή τους θα το κομμάτιαζαν.
Μέσα σ' αυτή την παγίδα του ψεύτικου ονείρου είχε πέσει και η κοπέλα του λούνα παρκ. Ονειρεύτηκε χρόνια με κλειστά τα μάτια και όταν τα άνοιξε, η πραγματικότητα που είδε να την τριγυρίζει ήταν αβάσταχτη. Αδιέξοδα παντού για όσους δεν ήταν αριβίστες, σαλταδόροι, οσφυοκάμπτες και αλλοτριωμένοι. Οι πόρτες κλειστές για όλους αυτούς και μόνον η θύρα της απελπισίας ανοιχτή. Και πίσω από αυτό το φρικτό άνοιγμα να παραμονεύουν τα ναρκωτικά, το περιθώριο ή και το "απονενοημένο διάβημα".
Σ' αυτή την τελευταία "λύση" κατέφυγε και η ξανθή κοπέλα, που τα μαλλιά της είχαν γκριζάρει πια. Πήρε το όπλο της σκοποβολής και, μη έχοντας κανένα στόχο πλέον μπροστά της, σημάδεψε την καρδιά της. Κάποιοι είπαν πως το τέλος της κοπέλας δε γράφτηκε με όπλο, αλλά με υπνωτικά χάπια. Τι σημασία έχει τάχα αυτή η λεπτομέρεια; Σημασία έχει ότι το σύστημα έφερε σε αδιέξοδο και "κατάπιε" έναν άνθρωπο. Αυτή τη φορά ήταν το κορίτσι του λούνα παρκ. Αύριο, ο "Μινώταυρος", που όσο πάει και αγριεύει, θα "καταβροχθίσει" κάποιους άλλους. Τι θα κάνουμε λοιπόν;
Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Feeds
"Λουκέτο" από χτες στο θεσσαλικό δίκτυο
