Τις κρυστάλλινες θέσεις του Κόμματος για τον πλήρη διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος παρουσίασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά την παρέμβασή της χτες στη Βουλή για την αναθεώρηση του Συντάγματος."Υποστηρίζουμε τον πλήρη χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος και την κατάργηση του άρθρου 3 του Συντάγματος", υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ, η οποία ταυτόχρονα κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι δεν προχωρά σε αυτή την κατεύθυνση για καθαρά πολιτικούς λόγους και γιατί θέλει να χρησιμοποιήσει τη θρησκεία σαν μέσο ιδεολογικού και πολιτικού επηρεασμού, "όπως και η Εκκλησία θέλει να ασκεί πολιτική με τη στήριξη του κράτους".

Αναφερόμενη γενικότερα στο θέμα του Συντάγματος επισήμανε ότι "το σημερινό Σύνταγμα είναι ένα καθαρά ταξικό Σύνταγμα, που διαφυλάσσει τα ιερά και τα όσια των ιδιοκτητών του κεφαλαίου, και το αυριανό θα είναι το ίδιο και χειρότερο, πιο βαθιά ταξικό, πιο αντιδραστικό και αυταρχικό, λιγότερο ελληνικό, με την έννοια ότι θα βγάζει από τη μέση και εκείνα τα άρθρα που τυπικά μιλούσαν για λαϊκή και εθνική κυριαρχία".

Ολόκληρη η παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχει ως εξής:

"Αυτές τις μέρες στη Βουλή έγινε κριτική, ότι ο λαός στο μεγαλύτερο μέρος του μένει αδιάφορος για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Το πρόβλημα αυτό είναι υπαρκτό, αλλά πάει πολύ βαθύτερα.

Δεν είναι η λαϊκή αδιαφορία που φταίει. Η λαϊκή αδιαφορία και απάθεια καλλιεργείται σκοπίμως και επιμελημένα. Είναι τα καθημερινά κηρύγματα της μοιρολατρίας των διάφορων μεγαφώνων και μηχανισμών επικοινωνίας, που όταν κλαίνε για την κοινωνική αδικία δεν παραλείπουν να υπογραμμίζουν ότι τίποτε δε γίνεται, δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγών.

Το σημερινό Σύνταγμα που έχουμε είναι ένα καθαρά ταξικό Σύνταγμα που διαφυλάσσει τα ιερά και τα όσια των ιδιοκτητών του κεφαλαίου, και το αυριανό θα είναι το ίδιο και χειρότερο, πιο βαθιά ταξικό, πιο αντιδραστικό και αυταρχικό, λιγότερο ελληνικό, με την έννοια ότι θα βγάζει από τη μέση και εκείνα τα άρθρα που τυπικά μιλούσαν για λαϊκή και εθνική κυριαρχία.

Ο λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι ούτε ισότητα υπάρχει, ούτε πρόθεση για κοινωνική ισότητα θα υπάρξει. Τυπικά οι Ελληνες και Ελληνίδες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, αλλά ο νόμος δε λειτουργεί ίσα για όλους. Στην πράξη αλλιώς λειτουργεί η ισότητα και η ελευθερία γι' αυτούς που μισθώνουν την εργατική δύναμη και αλλιώς για αυτούς που την πουλάνε, δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία το λαού.

Από τη στιγμή που η κοινωνία μας στηρίζεται στην αντίθεση κεφάλαιο - εργασία, είναι βέβαιο ότι κανένας νόμος, όσο και να μιλά για ισότητα, δε θα έχει αντίκρισμα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία, η οποία μετέχει ενεργά στους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς, κανένας νόμος, ούτε και το Σύνταγμα, μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, και κυρίως δεν πρόκειται ο νόμος, το Σύνταγμα, να τις αποκαταστήσει, εκτός πια αν ο λαός αποδειχτεί πιο ισχυρός, όχι από το νόμο γενικά, αλλά από αυτούς που φτιάχνουν και λειτουργούν τους νόμους και το Σύνταγμα.

Βεβαίως θα μου πείτε είναι ουτοπικό και αντιεπιστημονικό να περιμένει κανείς ένα Σύνταγμα σοσιαλιστικό σε μια κοινωνία καπιταλιστική. Απλά νιώθουμε την ανάγκη να περιγράψουμε τα απελπιστικά τυπικά και στενά όρια των κοινωνικών δικαιωμάτων σε μια κοινωνία της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και σε μια περίοδο που υπάρχει μια γενικευμένη επίθεση σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο και τις συνεργαζόμενες κυβερνήσεις του.

Η Νέα Δημοκρατία, με βάση τις θέσεις που κατέθεσε, πρόβαλε ως το άλφα και το ωμέγα για το νέο Σύνταγμα των κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων, ή καλύτερα να το πούμε του δικαιωμάτων του ατόμου. Δε θα σταθώ στην ιστορία αυτής της θεωρίας, γιατί έχει οπωσδήποτε ιδεολογικό φορτίο. Απλά η όλη πολιτική της ΝΔ και οι τοποθετήσεις της αποκαλύπτουν αυτό που ίσως το ίδιο το Κόμμα δε θέλει να κρύψει, ότι αυτή η κοινωνία των δικαιωμάτων του ατόμου, που προβάλλει, είναι η κοινωνία που κατοχυρώνει πλήρως τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη κεφαλαίων, της καπιταλιστικής εργοδοσίας, που είναι, άλλωστε, και η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να εξασφαλίσει τα συλλογικά της και τα ατομικά της δικαιώματα σε πλήρη αρμονία και ενότητα.

Η λογική της κυβέρνησης, αλλά και του Συνασπισμού, είναι ότι ο όρος αναλογική ισότητα ταιριάζει σε μια ταξική κοινωνία, γιατί με αυτόν τον τρόπο υπάρχει η δέσμευση να παρέχεται κοινωνική προστασία στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και μάλιστα σε ζητήματα υγείας, μητρότητας, παιδικής ηλικίας και οικογένειας. ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός, δηλαδή, ρίχνουν το βάρος στα ατομικά δικαιώματα μιας μειοψηφίας που βρίσκεται μεταξύ ζωής ή θανάτου με την έννοια ότι δεν έχει να φάει τίποτε, αντιμετωπίζει κυριολεκτικά θέμα επιβίωσης. Ετσι η κοινωνική πολιτική για το λαό μετατρέπεται σε κοινωνική πολιτική του συσσιτίου και του ξεροκόμματου.

Αλλο πράγμα είναι η εξειδίκευση μιας γενικής κοινωνικής φιλολαϊκής πολιτικής, και άλλο πράγμα είναι να εξαιρεθούν από την κοινωνική πολιτική εκατομμύρια Ελληνες, με τη λογική ότι αυτοί δεν έχουν ανάγκη άμεσης βοήθειας όπως οι πλήρως εξαθλιωμένοι, άστεγοι, περιθωριοποιημένοι. Είναι ή δεν είναι αυτή κοινωνική πολιτική του περιθωρίου;

Το ερώτημα είναι: Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο μια κοινωνική ομάδα θεωρείται ευπαθής; Η έννοια αυτή έχει ταξικό περιεχόμενο, μπορεί να γίνει σήμερα λάστιχο. Ευπαθής, λόγου χάρη, δε θεωρείται ο μερικά απασχολούμενος, ο μισθοσυντήρητος, ο νέος ή η νέα που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να διεκδικήσει μια θέση στον ήλιο, την ίδια θέση που μπορεί να διεκδικήσει ο νέος ή η νέα που γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια.

H αναλογικότητα - στα σημερινά πλαίσια - θα λειτουργεί ως άλλοθι, για να γκρεμιστεί και αυτό το ανεπαρκές σύστημα κοινωνικής προστασίας, που ήδη έχει αρχίσει να ξηλώνεται στο όνομα της σύγκλισης και του ΕΥΡΩ.

Στο όνομα της αναλογικότητας και της δήθεν κοινωνικής αλληλεγγύης τα μη ευπαθή λαϊκά στρώματα θα πρέπει να πληρώνουν για την πιο ακραία φτώχεια και τα θύματά της, ενώ η πλουτοκρατία δε θα χρειάζεται παρά να δίνει ακόμα λιγότερα ψίχουλα σε σχέση με τα κεφάλαια και τα κέρδη της.

Κοντά στην αναλογικότητα είναι και η άλλη σκέψη, που τα περισσότερα κόμματα στη Βουλή ανέχονται και συμφωνούν, δηλαδή τα περί προστασίας από το Σύνταγμα ενός πυρήνα δικαιωμάτων.

Η λέξη πυρήνας είναι παγίδα και γι' αυτό επικίνδυνη. Τι σημαίνει πυρήνας των δικαιωμάτων στο τέλος του 20ού αιώνα; Π.χ., η σύνταξη φτώχειας, η ευκαιριακή απασχόληση, τα βοηθήματα πενίας, αυτά θα θεωρούνται πυρήνας δικαιωμάτων. Με τον πυρήνα των δικαιωμάτων επιδιώκετε - μαζί με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας - να απαλλαγείτε από δεσμεύσεις επιχορηγήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλλωστε, το μέτρο αυτό το χρησιμοποιείτε, αδιαφορώντας για το Σύνταγμα. Π.χ. με την παρακράτηση φόρων από τους ΟΤΑ, και τους οποίους έχετε εισπράξει για λογαριασμό τους. Νομιμοποιείσθε κατά τη γνώμη σας να βαφτίζετε εργασία τη μερική απασχόληση. Το ΚΚΕ έχει καταθέσει συγκεκριμένες διατυπώσεις για τα αντίστοιχα συνταγματικά άρθρα, που κατοχυρώνουν χωρίς περιορισμούς και διευρύνουν τα κοινωνικά δικαιώματα.

Δεύτερο.Η κυβέρνηση είναι ενθουσιασμένη γιατί τάχα στο νέο Σύνταγμα κατοχυρώνεται η προστασία του πολίτη από την παραβίαση της προσωπικής του ζωής, μέσω της κακής χρήσης των νέων τεχνολογιών. Κατ' αρχήν η κύρωση της Σένγκεν τινάζει στον αέρα κάθε νόμο περί ατομικής προστασίας.

Δε θα σταθώ, όμως, στο ζήτημα αυτό, γιατί επανειλημμένα το έχουμε θέσει στη Βουλή.

Θα ξεχωρίσω μια άλλη πλευρά, για να δείξω πόσο παραπλανητικά και τυπικά είναι τα άρθρα που φέρνει η κυβέρνηση περί ατομικής προστασίας.

Οταν συζητούσαμε στη Βουλή τα περί ηλεκτρονικής παρακολούθησης πολλές φορές υπουργοί υπογράμμισαν ότι σήμερα είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί και να ελεγχθεί η κατάσταση, αφού ένας απλός ιδιώτης μπορεί να αποκτήσει μέσα ατομικής παρακολούθησης.

Ως ένα βαθμό αυτό έχει βάση, αν και δεν έχει ψαχτεί - γιατί δεν υπάρχει διάθεση - πόσο το κακό μπορεί να περιοριστεί.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Η κρατική εξουσία, η κυβέρνηση, η εργοδοσία, οι πολυεθνικές και οι διάφοροι μηχανισμοί ασφαλείας είναι πολύ πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα μιας ατομικής παρακολούθησης όταν αυτό εξυπηρετεί και περιφρουρεί τα ιερά και τα όσια του συστήματος.

Μπορεί ο απλός πολίτης να μη μάθει ποτέ την αιτία της απόλυσής του από τον εργοδότη, που θα έχει λάβει γνώση της ατομικής στάσης και συμπεριφοράς. Το πρόβλημα, λοιπόν, του σεβασμού της προσωπικής ζωής δεν είναι νομικό, τεχνοκρατικό. Είναι πριν απ' όλα πώς μετράει η προσωπική ζωή, το άτομο μέσα στην κοινωνία. Στη δική μας δε μετράει καθόλου, εκτός αν είναι άτομο που ανήκει στην άρχουσα τάξη ή στους προσφιλείς μηχανισμούς της.

Με αυτά που λέμε δε θέλουμε να υποβιβάσουμε τη σημασία της περιφρούρησης, των μέτρων προστασίας. Απλά θέλουμε να πούμε ότι το Σύνταγμα δεν είναι το ευαγγέλιο, ούτε το φρούριο των ατομικών δικαιωμάτων.