Ορισμένοι συνηθίζουν να λένε πως όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα δε συμβαίνουν ούτε στις "μπανανίες". Προϋποθέτουν, βέβαια, ως αυτονόητο ότι υπάρχουν "κρατικές μηχανές", που λειτουργούν σωστά και άλλες, όπως αυτές στις "μπανανίες", που δε λειτουργούν. Αναγκαστικά το συμπέρασμα είναι ότι, εφόσον στην Ελλάδα συμβαίνουν πράγματα που ούτε στις "μπανανίες" συμβαίνουν, όλο το πρόβλημα, τελικά, βρίσκεται στο να γίνει καλύτερη η λειτουργία της κρατικής μηχανής. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Κάθε χώρα έχει την κρατική μηχανή, που είναι αναγκαία στην κυρίαρχη τάξη. Στην Ελλάδα σκληρός πυρήνας της άρχουσας τάξης παραμένουν οι εφοπλιστές. Κι αυτό το κράτος είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται. Τα όσα συμβαίνουν σε σχέση με την πρώην κρατική υπηρεσία και τώρα ιδιωτική εταιρία ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΗΟΓΝΩΜΩΝ, η λειτουργία του συνόλου της κρατικής μηχανής και της εκάστοτε κυβέρνησής της σε σχέση με αυτήν την εταιρία, μαρτυρούν - και μάλιστα είναι με αίμα ναυτεργατών σφραγισμένη αυτή η μαρτυρία - πως το πρόβλημα δε βρίσκεται σε ένα κράτος - "μπανανία", αλλά σε ένα κράτος που λειτουργεί έτσι, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα που το έχουν ανάγκη.

Οταν, η κυβέρνηση επιτρέπει αρχικά στους εφοπλιστές να εμφανίζονται μέσα από τη διοίκηση του Νηογνώμονα ως ελεγκτές της δικής τους ασυδοσίας. Οταν, στη συνέχεια, η λειτουργία αυτής της εταιρίας χρησιμοποιείται από τους εφοπλιστές, ως τεκμήριο της... αθωότητάς τους και πριν και μετά τα ναυάγια. Οταν, ήδη μετράνε 19 τα ναυάγια ευθύνης Ελληνικού Νηογνώμονα κι έρχεται χτες ο, σε ρόλο νεκροθάφτη ναυτεργατών, υπουργός Ναυτιλίας να δηλώσει πως το ναυάγιο ενός πλοίου, ανίκανου να κάνει ακόμα και τη γραμμή Πέραμα - Παλούκια, είναι "τυχαίο" γεγονός, τότε είναι επικίνδυνη αφέλεια να μιλά κανείς ακόμα, για κάτι σάπιο που υπάρχει στο βασίλειο. Αυτό το κράτος δεν είναι σάπιο. Είναι κουρδισμένο έτσι, που όχι μόνο να επιτρέπει την πραγματοποίηση του εγκλήματος, αλλά να λειτουργεί στη συνέχεια και ως "πλυντήριο" των φονιάδων.

Καθώς βρισκόμαστε ήδη σε περίοδο "ανανέωσης" του στόλου, σε περίοδο δηλαδή, που τα πλωτά σαπάκια στη μεγάλη τους πλειοψηφία έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις ηλικίες ναυαγίου, γίνεται με τρόμο κατανοητό για ποια εκατόμβη θυμάτων θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν. Η δυσοίωνη, μάλιστα, αυτή προοπτική, γίνεται ακόμα περισσότερο τρομακτική, υπό το βάρος της τελευταίας κυβερνητικής πράξης σ' αυτήν την υπόθεση. Ο νόμος, που πέρασε η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή για τη ναυτιλία, που, ανάμεσα σ' άλλα, αναγορεύει τον Ελληνικό Νηογνώμονα και σε ικανό να εκδίδει πιστοποιητικά αξιοπλοϊας για το σύνολο των σημαιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τίποτα καλό δεν προμηνύει. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, πως η κυβερνητική πρακτική έχει ανεβάσει στα ύψη το θράσος εταιριών, όπως η ΑΓΕΤ και η πλοιοκτήτρια του "Φλερ", που ρίχνουν ανοιχτά πλέον την ευθύνη των ναυαγίων στα θύματα, γιατί οι ίδιες, λένε, διαθέτουν "πιστοποιητικά αξιοπλοϊας"...

Είναι φανερό πως η ολική ανατροπή που επιβάλλεται να υπάρξει, για να μπει πραγματικό φρένο σ' αυτή την κατάσταση, προϋποθέτει και άλλο επίπεδο συνείδησης στην εργατική τάξη. Μέχρι τότε τα πράγματα θα κυλούν "μοιραία"; Η ιστορία του εργατικού κινήματος έχει δείξει πως το "μοιραίο" είναι θέμα συσχετισμών. Και σ' ό,τι αφορά την ασύδοτη δράση των εφοπλιστών, οι συσχετισμοί για τον περιορισμό της υπάρχουν. Αρκεί, μόνο, να μην περιορίζουμε τη δράση μας στην κατάθεση στεφανιών στις κηδείες των θυμάτων...