Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες από τον ξαφνικό χαμό του σύντροφου Κώστα Τσολάκη.Κι ακόμα είναι δύσκολο για τους κομμουνιστές, για τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τους βασανισμένους πολιτικούς πρόσφυγες να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα: πως ο σύντροφος, ο συναγωνιστής, ο φίλος δεν είναι πια μαζί μας. Γιατί ο Κ. Τσολάκης μάς είχε κάνει να πιστέψουμε, πως θα ήταν για πάντα μαζί μας. Πως για κανέναν απολύτως λόγο δε θα άφηνε το Κόμμα, τον αγώνα μας. Πως θα σταματούσε να μας δείχνει με το προσωπικό του παράδειγμα, τη δική του στάση ζωής και το ζεστό συντροφικό του λόγο το δρόμο του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.

Κι αυτό έκανε πάντα ο Κ. Τσολάκης. Πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια, στάθηκε πιστός, συνεπής και ανυποχώρητος κομμουνιστής. Διακρίθηκε για την απέραντη αφοσίωσή του στις αρχές και τους σκοπούς του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος, τη σταθερότητα στις απόψεις του, τις οργανωτικές ικανότητές του, την καθαρή σκέψη και κρίση του, την αποφασιστική στάση του απέναντι σε κάθε λογής αποστασία από τις γραμμές του αγώνα. Στάθηκε πάντα αποφασιστικός και ανελέητος αντίπαλός της. Ποτέ δεν επηρεάστηκε από την ιδεολογική τρομοκρατία, σε βάρος του Κόμματος και των στελεχών του. Εμεινε πάντα όρθιος και "δογματικά αμετανόητος", δικαιώνοντας την εμπιστοσύνη του Κόμματος. Κι έφυγε έτσι όπως έζησε: ΟΡΘΙΟΣ και "δογματικά αμετανόητος".

Μεγάλο το κενό που μας αφήνει και δυσαναπλήρωτο. Το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε, το μόνο που και κείνος θα 'θελε είναι πως - όσο δύσκολο κι αν φαίνεται - θα προσπαθούμε πάντα να αναπληρώσουμε την απουσία του με την πιο δραστήρια μαχητική δράση μας. Πως θα διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη του συντρόφου μας Κ. Τσολάκη. Πως η ζωή του, που την ανάλωσε στην υπόθεση του Κόμματος και του λαού, θα αποτελεί για τους κομμουνιστές, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες ένα φωτεινό παράδειγμα.

Αυτή μας την απόφαση θα επαναλάβουμε σήμερα στις 11 π.μ. στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου, όπου θα γίνει το μνημόσυνο στη μνήμη του.