"Το μόνο πράγμα που έχω επιθυμήσει είναι να παίξω πάλι ένα "μονό" ή ένα "ρολόι" με τους φίλους μου". Κάπως έτσι είχε διατυπώσει για δεύτερη φορά με ειλικρίνεια, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Α. Κορωνιός τη μεγαλύτερη, όπως λέει, επιθυμία του. Τι είναι αυτό που μεσολάβησε στη ζωή του ιδιαίτερα προικισμένου παιδιού από το Περιστέρι, που φθάνει στο σημείο, αυτός, ένας επαγγελματίας παίκτης του μπάσκετ, να λέει πως θέλει να ΠΑΙΞΕΙ επιτέλους μπάσκετ; Η ηλικία του, καθώς και η ανάπτυξη του συλλόγου του συμπίπτουν μ' αυτό που λέμε δημιουργία του επαγγελματικού μπάσκετ στην Ελλάδα. Ανάμεσα στην εποχή που ο Κορωνιός, ίσως, να πρόλαβε τα "μονά" στην "πρόνοια" και τη σημερινή εποχή, παρεμβαίνουν τα δισεκατομμύρια που επένδυσαν κάποιοι "πρόεδροι", οι σπόνσορες, οι διαφημιστές, οι δημοσιογράφοι, τα καινούρια στάδια, τα πολλά εισιτήρια, τα ρεκόρ ακροαματικοτήτων και τηλεθέασης... ένας άλλος κόσμος που έχει εισβάλει και τις ευφυείς επινοήσεις που έμαθε ή δημιούργησε ο νέος παίζοντας στη γειτονιά του, τις μετέτρεψαν σε εύκολο θέαμα - εμπόρευμα. Πλέον δεν μπορούσε να "παίζει" ξένοιαστα, αλλά να επαναλαμβάνει τις αγορασμένες κινήσεις, αλλά και τρόπο ζωής, που υπαγόρευε, όχι αναγκαστικά η νίκη, αλλά σίγουρα η αγορά του εμπορεύματος.

Το σύστημα αυτό, για να λειτουργήσει σωστά, εκτός από το ταλέντο - προσπάθεια των αθλητών, απαιτούσε και την κινητήριο δύναμη: Τα πολλά εισιτήρια, τις πολύ μεγάλες τηλεθεάσεις κ.ά. Οι λάτρεις του αθλήματος δεν έφταναν να βάλουν μπρος τη μηχανή, που θα έφερνε τα ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, όχι μόνο χρηματικά, αλλά και εκείνα της κοινωνικής καταξίωσης και επιβολής. Ο ελεγχόμενος "ατμός", που θα έβαζε μπρος τα γρανάζια, βρέθηκε στην εύκολη ανακάλυψη - δημιουργία των οπαδών. Καλλιεργήθηκε με κάθε δυνατό μέσο η παθητική παρακολούθηση του "αγώνα". Εύκολη υπόθεση, αφού για την ενεργητική συμμετοχή των πολλών νέων στο άθλημα, εκτός του ότι απαιτούνταν η ανύπαρκτη υποδομή, ταυτόχρονα θα μεγάλωνε και η γνώση - εμπειρία και οι απαιτήσεις εκείνου που θα συμμετείχε. Η φετιχοποίηση της παρακολούθησης πήρε τις πιο ακραίες μορφές, όταν για παράδειγμα έφτασε στο σημείο να καταργεί την ίδια την παρακολούθηση... Ζήσαμε τα τελευταία χρόνια σκηνές, όπου οι οργανωμένοι οπαδοί κάποιας από τις εταιρίες - ομάδες "παρακολουθούσαν" εν χορώ με την πλάτη γυρισμένη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Επίσης είδαμε χιλιάδες νέα παιδιά, που κατά τ' άλλα, όπως φαίνεται, δε "σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους", να υφίστανται τις πιο ανήκουστες ταπεινώσεις και τον εθισμό σ' αυτές, μόνο και μόνο, για την εξασφάλιση του εισιτηρίου ή σαράντα λεπτών "δικαίωμα" να φωνάζουν από τις κερκίδες. Ποιος από αυτά τα παιδιά θα ανεχόταν, για παράδειγμα, σε άλλη φάση της ζωής του τον εξευτελισμό να βγάζει τα παπούτσια του μπροστά στις "ειδικές δυνάμεις" για να ελεγχθεί ότι πάει στο γήπεδο μόνο γι' αυτό που τον θέλουν; Ο ελεγχόμενος "ατμός" των οπαδών κινεί - ταϊζει το σύστημα πειθήνια, αφού το πλέγμα της εξάρτησης - ταύτισης με την εταιρία - ομάδα υποκαθιστά την ιδεολογία και, άρα, καθορίζει τη μαζική δράση του. Οι περιπτώσεις μιας ήττας ή απογοήτευσης, που σπάει πιθανόν τις "βαλβίδες" του άμεσου ελέγχου και οδηγεί στις εκρήξεις της μαζικής επιθετικότητας, ανακινεί ταυτόχρονα και την υποκρισία των άμεσων υπεύθυνων του φαινομένου, που παριστάνουν ότι το καταδικάζουν ή ότι δεν καταλαβαίνουν... Λες και δεν έχουν εξαντλήσει κάθε μέσο για τη δημιουργία ακριβώς τέτοιου είδους οπαδών, π.χ. επιδοτούμενες "θύρες", διάθεση εισιτηρίων, ακόμα και πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους, όπως η διαφήμιση των "εν αναμονή" επεισοδίων, ώστε να υποχρεώνουν τη μάζα να... αντεπεξέλθει ακριβώς σ' αυτή την αναμονή.

Το οποιοδήποτε παιχνίδι είναι πολύ όμορφο και ικανό να διδάξει πολλά στη νεολαία, τόσο στη φυσική, όσο και στην πνευματική αγωγή, μαζί με το συνδυασμό της ατομικής και συλλογικής δράσης. Αυτή την ομορφιά και δυνατότητα δημιουργίας πάει πολύ να την αφήνουμε στα "νύχια" των κυνηγών του όποιου κέρδους.