Τίτλος εγχώριας παραγωγής της δεκαετίας του εξήντα. Στην ελληνική κοινωνία συντελούνται μεγάλες αλλαγές, μέσα στα πλαίσια ενός στρεβλού καπιταλισμού που επιβλήθηκε μετεμφυλιοπολεμικά από τους "νικητές". Διάφοροι αετονύχηδες, ανήκοντες στην εθνικόφρονα παράταξη, πιάνουν την... καλή, με την "πονηράδα" και την "εργατικότητά" τους. Αυτές τις δυο "αρετές" προσπάθησαν να προβάλουν με κάθε τρόπο και μέσο οι κρατούντες σε μια χώρα που είχε ακόμα ανοιχτές τις πληγές της από τον εμφύλιο. Και ο κινηματογράφος, λαϊκός και με τεράστια απήχηση στο κοινό, τη συγκεκριμένη περίοδο έπαιξε σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή. Επιστροφή στην ταινία μας. Πατήρ επιχειρηματίας "δυναμικός" και "πετυχημένος" με όνομα καλό στην πιάτσα έχει σοβαρότατο οικογενειακό πρόβλημα. Ο γιος του "παρασυρμένος" από το πνεύμα (;) της εποχής είναι τινέιτζερ (τους έλεγαν και γιεγιέδες). Ξενύχτια, γυναίκες, τεμπελιά οι μόνες του δραστηριότητες. Καημός του πατέρα να συνετιστεί και να αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης. Κι επειδή όλες οι ταινίες της περιόδου αυτής είχαν happy end, για όσους ανησυχούν για την έκβαση της υπόθεσης τους πληροφορούμε ότι ο κανακάρης βρήκε το δρόμο του.

Η Ελλάς είναι... ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εχουν μεσολαβήσει τεράστιες αλλαγές. Από τη... σοσιαλιστική του ΠΑΣΟΚ μέχρι τη νεοφιλελεύθερη του κ. Μητσοτάκη. Τα προβλήματα όμως των γονιών με τα παιδιά τους εξακολουθούν να είναι μεγάλα. Βέβαια δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνουν τινέιτζερς, αφού η μόδα πέρασε πια. Αλλά ο καπιταλισμός μας έφερε και φρούτα καινούρια άγνωστα μέχρι τα σήμερα. Τουλάχιστο ως προς την έντασή τους. Οπως λ.χ. την ανεργία, την απολιτικοποίηση, τα ναρκωτικά και τόσα άλλα. Αυτά σκέφτηκε λοιπόν ο δήμαρχος των Ψαρών κι αποφάσισε να διορίσει το γιο του στο δήμο όπου άρχει, όπως διαβάσαμε στην εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ, για να 'χει ήσυχο το κεφάλι του. Ως καλός πασόκος σοσιαλιστής δεν έκανε τίποτα άλλο απ' το να εφαρμόσει μια βασική αρχή της κοσμοθεωρίας που πρεσβεύει και μάλιστα στο ανώτατο στάδιό της. Ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες του. Κι αν υπάρχουν παιδιά με τις ίδιες ανάγκες για δουλιά; Ας φρόντιζαν οι γονείς τους να εκλέγονταν δήμαρχοι, άντε και δημοτικοί σύμβουλοι. Εστω να κόλλαγαν κάποια αφίσα του Κινήματος. Κάτι θα 'κανε γι' αυτούς το Γραφείο Αλληλεγγύης..

Να λοιπόν ένα καλό παράδειγμα πατέρα - σοσιαλιστή υπηρέτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ελπίζουμε ο μηχανισμός του Κινήματος, παρ' όλα όσα του καταμαρτυρούν για αδράνεια οι τέσσερις εκσυγχρονιστές, ναμπορέσει να γνωστοποιήσει όσο ευρύτερα μπορεί το παράδειγμα του συναγωνιστή τους προς παραδειγματισμό και μίμηση. Η κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας απαιτεί την ύπαρξη προτύπων. Και στην περίπτωσή μας έχουμε χρυσό.