Εδώ - κόντρα στην εξέλιξη - παλεύει το παλιό με το επίσης παλιό. Παλεύει το αναχρονιστικό με το επίσης αναχρονιστικό. Μια υπόθεση - δηλαδή - έξω από τους "νόμους της φύσης, της κοινωνίας και της ανθρώπινης σκέψης", που ζητάει- και αποζητάει - τη "σύγκρουση του νέου με το παλιό", για να προκύψει, από αυτή τη σύγκρουση, η εξέλιξη. Αυτός ο καυγάς δεν αφορά "τον κόσμο και την ανάπτυξη". Γι' αυτό είναι θλιβερός και δυστυχισμένος.

Ολη αυτή η θλιβερή κουστωδία, με την ανηθικότητα και τη σήψη, που κουβαλάει μαζί της, κατάφερε, δυστυχώς, και μετέτρεψε - και με τη δική μας ανοχή, είναι αλήθεια - τη μοναδικότητα της ζωής μας σε μια τελματωμένη καθημερινότητα. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τα ίδια τραγούδια και τα ίδια ποιήματα. Τίποτα λαμπερό δε φωτίζει τη σκέψη μας. Μας τράβηξαν - βαθιά - στην ασκήμια τους. Χάσαμε τα αντανακλαστικά μας. Δεν προστατεύουμε - δυναμικά - τις ανεπανάληπτες αξίες μας. Λίγο, ακόμα, και θα κυλήσουμε - όλοι- στη λογική τους.

Και πρέπει, επίσης, να καταγγείλουμε όλους αυτούς, που το ξέρουν - και το αποσιωπούν - ότι αυτό, που συμβαίνει ετούτη την ιστορική στιγμή στη χώρα μας, αυτό, που κυριαρχεί, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις "εσωτερικές αντιφάσεις", που απαιτούνται για να επιβληθεί το "μέλλον πάνω στο παρελθόν". Αυτές οι ανούσιες συγκρούσεις που παρατηρούμε δεν είναι μέρος της"μεταστρεπτικής διαδικασίας". Είναι αμυντικές μεθοδεύσεις του παλιού κόσμου να κρατηθεί στην κορυφή.

Είναι, χίλιες φορές καλύτερα - και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους - και ανθρωπινότερο, να μαλώνουμε οι άνθρωποι - και η κοινωνία - πάνω σε τέτιες αξίες, παρά να συζητάμε ότι εκείνος τα πήρε, αυτός έκλεψε, ετούτοι πούλησαν, εκείνοι πουλήθηκαν. Δε δικαιώνεται ο άνθρωπος - και ο πολιτισμός - με τέτιες κουβέντες.