Γιατί, λοιπόν, εκπλήσσονται - ή κάνουν πως εκπλήσσονται - κάποιοι όταν δημοσιοποιείται πως η κυβέρνηση Σημίτη χαρίζει χρέη πάνω από 200 δισ. δραχμές στον Βαρδινογιάννη και τον Λάτση; Γιατί απορούν που - με αποφάσεις των κυβερνήσεων - ο Κόκκαλης και η "Ζήμενς" πήραν τα ψηφιακά του ΟΤΕ (υπήρξε "συναλλαγή κάτω από το τραπέζι" λένε. Σωπάστε, καλέ, που δεν ξέρετε ότι εκτός του μισθού τους, μερικοί από το πολιτικό και διοικητικό προσωπικό της οικονομικής ολιγαρχίας παίρνουν και "μπόνους"), οι εθνικές συχνότητες για τα ΜΜΕ δόθηκαν στον πυρήνα της οικονομικής ολιγαρχίας (στους Βαρδινογιάννη, Κόκκαλη, Λαμπράκη, Μπόμπολα, Τεγόπουλο, Αλαφούζο, Κυριακού και μερικούς άλλους "μικρότερους"), τα μεγάλα έργα δίνονται σε εργολάβους - μέλη αυτού του πυρήνα κι άλλους "κολλητούς" των κυβερνήσεων και παραδίδονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός;

Οσοι τώρα εμφανίζονται σαν να "ανακάλυψαν την Αμερική", καταγγέλλοντας την ύπαρξη "διαπλεκομένων συμφερόντων", ή ζούσαν σε άλλο πλανήτη, ή λειτουργούν εκ του πονηρού, επιχειρώντας να μας πείσουν ότι τα σκάνδαλα αποτελούν μεμονωμένα φαινόμενα και... παραμορφώσεις του καπιταλιστικού συστήματος και μπορούν να εξαλειφθούν "εκ των ένδον", με θεσμικά μέτρα, χωρίς την ανατροπή της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας.