Οταν τέθηκε το θέμα της απελευθέρωσης του τραπεζικού συστήματος, στα πλαίσια βέβαια της γενικότερης φιλελευθεροποίησης της αγοράς, πολλοί έσπευσαν να χειροκροτήσουν και να γίνουν ένθερμοι υποστηρικτές της. Τώρα αρκετοί από τους θιασώτες της απελευθέρωσης, όπως το Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο, οι ξενοδόχοι κ.ά., άρχισαν να το ξανασκέφτονται και να μιλούν για "τράπεζες - τοκογλύφους" (!).

Αιτία; Η αύξηση του αριθμού των επιχειρήσεων που οδηγούνται σε σύντομο χρονικό διάστημα σε αναγκαστική εκποίηση, λόγω της ταχείας υπερχρέωσης από τους υψηλούς τόκους υπερημερίας και τους ανά τρίμηνο ανατοκισμούς. Ετσι, τώρα εκλιπαρούν την Τράπεζα της Ελλάδας και την Ενωση Ελληνικών Τραπεζών να μειωθούν τα επιτόκια υπερημερίας κλπ. Με το "δίκιο της", όμως, η άλλη πλευρά απαντά ότι "είναι δύσκολο να ασκηθεί παρεμβατική πολιτική σε ένα απελευθερωμένο τραπεζικό σύστημα".

Βέβαια, δεν πρόκειται οι εργοδοτικές οργανώσεις να πάρουν τους δρόμους, ακριβώς γιατί αυτό που προέχει είναι το γενικότερο συμφέρον της άρχουσας τάξης και η στήριξη του συστήματος και όχι οι ζημιές που παθαίνουν ορισμένοι επιμέρους κλάδοι και επιχειρηματίες.

Το θέμα, όμως, είναι ότι βρισκόμαστε στην αρχή...