Λυπηθήκαμε πολύ... την κ. Α. Παπαθανασίου που για πρώτη φορά διάβαζε δημόσια Καβάφη, Καρυωτάκη, Παπατσώνη, Εμπειρίκο. "Ξέσπαγε", λέει, σε δάκρυα και "εξομολογούνταν" στον κ. Κ. Γεωργουσόπουλο ότι "για δύο δεκαετίες οι ποιητές αυτοί ήταν απαγορευμένοι από την ορθόδοξη Αριστερά και κανείς ηθοποιός δεν έβαζε τα κείμενά τους στο στόμα του". Σε ποια "Αριστερά", και πόση λίγη αλήθεια έχει, μόνο η ίδια ξέρει, αν έκανε τέτοια "εξομολόγηση". Κι ακόμα ότι κανένα κόμμα δε θα μπορούσε ποτέ να απαγορεύσει σε επαγγελματία ηθοποιό να ερμηνεύσει αυτό που του ζητούν.

Ο κ. Γεωργουσόπουλος, σίγουρα δε χάνει ευκαιρία να ρίχνει λάσπη στην Αριστερά, στο ΚΚΕ δηλαδή, και στο "Ριζοσπάστη". Την τιμή που του έκανε ο "Ρ" να δημοσιεύσει το 1984 κείμενο για τον Σικελιανό, την ανταποδίδει με χολή. Λέει, μεταξύ άλλων αντικομμουνιστικών, ότι του ζητήθηκε να γράψει εκείνος "γιατί κανείς κομματικός κριτικός δε θα τολμούσε να γλείψει τις λάσπες", αφού "η Αριστερά του μεσοπολέμου κατασυκοφάντησε τον Σικελιανό, λέγοντάς τον φασίστα, μεταφυσικό, φαμφαρόνο και εθνικιστή". Τέτοιο φαρμάκι για το ΚΚΕ κρύβει στο μυαλό του ο γνωστός κριτικός. Και βέβαια, αφού τον συμφέρει, αποσιωπά ότι ο Σικελιανός αφιέρωνε, στην Κατοχή, ποίημά του στο ΚΚΕ. Οι πραγματικοί αριστεροί δε συνηθίζουν να γλείφουν... Αλλοι το έχουν "επάγγελμα".

Ομως ο κύριος κριτικός προχωρά παραπέρα. Ισχυρίζεται ότι ο "Ρ" του "λογόκρινε" το κείμενό "γιατί έγραφε πως πιθανόν ο "Διγενής" του Σικελιανού είχε εμπνευστεί από το θάνατο του Βελουχιώτη". Την αντικομμουνιστική "αλήθειά" του τη διαψεύδει το δημοσιευμένο κείμενό του στο "Ρ" εκείνης της εποχής (2/12/1984). Γράφει και εμείς αντιγράφουμε ένα μικρό σχετικό απόσπασμα για το "Διγενή": "Εχω λόγους να πιστεύω πως η τελευταία αυτή τραγωδία του είναι συνδεδεμένη με τα τραγικά γεγονότα που αρχίζουν από το Δεκέμβρη και τελειώνουν με το θάνατο του Βελουχιώτη (...). Ο Σικελιανός πιθανώς γράφει το έργο το 1946 και μέσα από τις γραμμές του περνάει η "απελευθέρωση", ο Δεκέμβρης, η Βάρκιζα, ο θάνατος του Βελουχιώτη, το δημοψήφισμα, η αρχή του εμφυλίου".

Τόση ήταν η αλήθεια του κ. Γεωργουσόπουλου. Οση ένα μεγάλο ψέμα, το οποίο δυστυχώς μπορεί να ριζώσει βαθιά, αφού διοχετεύεται ως δηλητήριο στις συνειδήσεις των αναγνωστών του κυρίου αυτού.