Και φτάσαμε στο Γενάρη του 1996, που η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ανέδειξε με... δημοκρατικές διαδικασίες την εκλογή του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, που σχημάτισε τη "νέα" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Διαβάζοντας τις προγραμματικές του δηλώσεις από το βήμα της Βουλής στις 29 Γενάρη 1996, ο νέος πρωθυπουργός προσπάθησε - χωρίς να τα καταφέρει - να πείσει ότι ηπολιτική που θα εφαρμόσει η κυβέρνησή του είναι διαφορετική από εκείνη της ΝΔ, αλλά και από αυτή του Α. Παπανδρέου. Οι διαφορές, όμως, είναι ανύπαρκτες, καθώς η πολιτική του Κώστα Σημίτη αποτελεί συνέχεια της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου, που αποτελούσε συνέχεια της πολιτικής του Κώστα Μητσοτάκη.

Ούτε λίγο ούτε πολύ και ο Κ. Σημίτης δεν απέφυγε τον πειρασμό να επικαλεστεί την προβληματικότητα της ελληνικής οικονομίας, που τη χαρακτηρίζουν τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, η ανεργία, ο πληθωρισμός και άλλες ανισορροπίες, σημειώνοντας πως η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας παραμένει κρίσιμη.

Τι είπε, λοιπόν, για την οικονομία με τις προγραμματικές του δηλώσεις ο νέος πρωθυπουργός και με ποια μέτρα, με ποιες πολιτικές προτίθεται η κυβέρνησή του να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας και του λαού;

Πρώτον,εναπέθεσε την επιβίωση της οικονομίας στην "ικανότητα να προσελκύσουμε κεφάλαιο, τοπικό ή αλλοδαπό, για να προωθήσουμε την ανταγωνιστικότητα ή παραγωγικότητα" και για να το πετύχουμε αυτό "οφείλουμε να προσαρμοστούμε στις νέες πραγματικότητες", υπονοώντας την πλήρη υποταγή στα όσα επιτάσσουν οι Βρυξέλλες και η Συνθήκη του Μάαστριχτ. "Αμετακίνητος στόχος της οικονομικής πολιτικής, είπε, είναι η συμμετοχή της Ελλάδας στις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση και η συμμετοχή της στο τελικό στάδιο της ΟΝΕ". Οποιαδήποτε απόκλιση από τους στόχους του προγράμματος "σύγκλισης", υποστήριξε, "θα ακύρωνε όλες τις μέχρι σήμερα επιτυχίες" και θα "διακύβευε τις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Δεύτερον,ξεκαθάρισε πως στόχοι της πολιτικής της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για τα προβλήματα της ανάπτυξης, του πληθωρισμού και των ελλειμμάτων είναι "οι στόχοι που εκφράζονται στο πρόγραμμα σύγκλισης".

Τρίτον,προανάγγειλε μέτρα για την "περαιτέρω διόρθωση των δημοσιονομικών μεγεθών", γιατί - όπως είπε - "η μείωση του δημόσιου χρέους και των των ελλειμμάτων εξακολουθούν να αποτελούν στόχους της δημοσιονομικής πολιτικής το 1996 και τα επόμενα χρόνια".

Τέταρτον,δήλωσε προσήλωση στη συνέχιση της "σταθεροποιητικής πολιτικής", υποσχόμενος όμως... δικαιότερη κατανομή των βαρών σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ομως, δεν εξάγγειλε κανένα μέτρο για χαλάρωση της μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, ούτε μέτρα που να θίγουν τα υπερκέρδη και την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου. Απλά, επανέλαβε τις γενικόλογες υποσχέσεις για "περιστολή της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας" και προανάγγειλε την "επανεξέταση όλων των φορολογικών απαλλαγών και των φόρων υπέρ τρίτων".

Πέμπτον,εμμέσως πλην σαφώς προανάγγειλε παραπέρα περικοπή των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, κάνοντας λόγο για "εξορθολογισμό των δαπανών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ". Στα πλαίσια της προώθησης της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, ανακοίνωσε και την κατάθεση του νομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ, με το οποίο υποτίθεται ότι επιδιώκεται ο "εκσυγχρονισμός τους". Δε δίστασε μάλιστα να δηλώσει πως "η αναπτυξιακή μας πολιτική στηρίζεται και στην αποκρατικοποίηση επιχειρήσεων" και ανακοίνωσε συγκεκριμένα την "εισαγωγή ενός χαμηλού ποσοστού μετοχών του ΟΤΕ και της ΔΕΠ στο Χρηματιστήριο"... με "διαφανείς διαδικασίες"!

Εκτον,προανάγγειλε τη "θεσμοθέτηση μέτρων για τον αποτελεσματικό έλεγχο των δαπανών των δημόσιων οργανισμών και την καλύτερη αξιοποίηση της περιουσίας τους", που με απλά λόγια σημαίνει συνέχιση της πολιτικής εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Εβδομον,σκιαγραφώντας το πλαίσιο της "κοινωνικής πολιτικής" της κυβέρνησής του, άφησε να εννοηθεί ότι θα χρειαστεί λιτότητα για 6 τουλάχιστον ακόμη χρόνια, λέγοντας: "Πριν είναι αργά, στην επόμενη εξαετία, η κοινωνία μας οφείλει να σχεδιάσει, να συμφωνήσει και τελικά να οικοδομήσει ένα δίκαιο και αποτελεσματικό κοινωνικό ιστό ασφάλειας". Και δίνοντας μια πρόγευση των μέτρων λιτότητας και στις κοινωνικές δαπάνες, προανάγγειλε:

• Μεταρρυθμίσεις στο σημερινό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας στα κριτήρια παροχών και χρηματοδότησης, ώστε να παρέχεται στήριξη μόνο εκεί που υπάρχει ανάγκη και όχι παροχές γενικής μορφής ανά κατηγορίες ατόμων... Αποσαφήνισε, μάλιστα, ότι αυτές οι παροχές κοινωνικής πρόνοιας θα είναι περιορισμένης διάρκειας, με ημερομηνία λήξης.
• Την αναθεώρηση της κοινωνικοασφαλιστικής νομοθεσίας,με γνώμονα την ανταποδοτικότητα και μετά από... κοινωνικό διάλογο.
• Τον "εξορθολογισμό του Εθνικού Συστήματος Υγείας", μέσω της δημιουργίας μονάδων διοίκησης και διαχείρισης (μάνατζμεντ) ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Πρέπει είπε "να ξαναγεννήσουμε την ελπίδα" και να χτίσουμε μια "ισχυρή Ελλάδα", με την προγραμματισμένη ιεράρχηση στόχων, συντονισμό δράσεων και "ένα κράτος στρατηγείο".Και επιχειρώντας να αντιγράψει τα κάλπικα τα λόγια τα μεγάλα του Α. Παπανδρέου, διατύπωσε την άποψη πως "επίκεντρο της δουλιάς ενός σοσιαλιστικού κινήματος θα είναι η δημιουργία ενός κοινωνικού ιστού ασφάλειας,για να αποτρέπουμε φαινόμενα εξαθλίωσης και να διασφαλίζουμε όρια διαβίωσης και περίθαλψης".