Πώς θα αισθανόταν κάποιος, αν μια αυγή αντίκριζε έξω από την πόρτα του μια αρματωμένη περίπολο Αμερικανών στρατιωτών; Πώς θα αντιδρούσε, αν τον ακολουθούσε παντού, σε κάθε του βήμα, και τον σημάδευε η κάννη των όπλων της επέμβασης; Θα αποδεχόταν την υποταγή και την "προστασία" των ξένων ενόπλων δυνάμεων και την επιβολή, με αυτούς τους "πολιτισμένους" όρους, της... ελευθερίας και της... δημοκρατίας μιας ξένης στρατιωτικής κατοχής; Μπορεί κανείς να υπομείνει, ακόμη και σαν αντάλλαγμα μιας "προσφοράς" - ανθρωπιστική βοήθεια την ονοματίζουν - ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Ισως, τα ερωτήματα να εκληφθούν σαν κεντρική ιδέα σε "σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας", που μπορεί να προκαλεί τη ρουτίνα της καθημερινότητας με την έξαψη μιας σκέψης, μιας σύλληψης, μακριά και έξω από τη σημερινή πραγματικότητα. Τι σχέση μπορεί να έχει ένα τέτοιο φανταστικό ενδεχόμενο με την Ελλάδα;

Κι όμως, δεν είναι πολύ μακρινό το παρελθόν, που ο λαός μας έζησε μια τέτοια κατάσταση στο όνομα της "ανθρωπιστικής βοήθειας" των Αγγλων και αργότερα των Αμερικανών ιμπεριαλιστών στο όνομα της αποκατάστασης της τάξης και της δημοκρατίας λίγο μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική φασιστική κατοχή. Και δεν είναι εύκολο να σβηστούν με μια μονοκονδυλιά από την ιστορική μνήμη τα όσα έζησε στις τότε συνθήκες αμερικανοκρατίας ο λαός μας, "απολαμβάνοντας" τα ελέη του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι συνέπειες αυτής της ιστορίας έχουν αφήσει τα σημάδια τους στη σύγχρονη κατοχή της "νέας τάξης πραγμάτων". Σ' αυτήν που το ΝΑΤΟ και τα σύμμαχα σ' αυτό κράτη υπό την ίδια αμερικανοκρατική κηδεμονία προσαρμόζονται στις "συνήθειες" της λαμπρής σταδιοδρομίας των αυτοδιορισμένων πλανηταρχών, για να επιβάλουν την "ανθρωπιστική τους βοήθεια" στους λαούς, που παλεύουν για να διαφεντεύουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Και βέβαια το ΝΑΤΟ βρίσκει αφορμές, αν δεν τις δημιουργεί κιόλας κάποιες φορές, για να αφομοιώνουν, όλοι οι σύμμαχοι στην πράξη, παίρνοντας το "βάπτισμα του πυρός", τη νέα του στρατηγική. Αυτήν, με την οποία, μέσω της δημιουργίας πολυεθνικών δυνάμεων διαφόρων κρατών - μελών του, θα επεμβαίνουν όπου το απαιτεί η ανάγκη παροχής "ανθρωπιστικής" υπό τα όπλα "βοήθειας", ακόμη και στο εσωτερικό κρατών - μελών του. Η περίφημη "υπερηφάνεια" της αμερικάνικης ελευθερίας και δημοκρατίας, που, μέσω των ράμπο, πραγματοποιεί το "διεθνιστικό" της χρέος μετατρέποντας σε εξαγώγιμο εμπόρευμα την "υπηρεσία" σφαγής των λαών. Οσο για το πέπλο κάλυψης των δημίων υπάρχει: Το ΣΑ του ΟΗΕ, ο ΟΑΣΕ, ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη.

Ετσι και η ελληνική κυβέρνηση αισθάνεται υπερήφανη, γιατί πήρε επιτέλους αυτό "το βάπτισμα του πυρός". Κουράστηκε, είναι αλήθεια, αλλά τα κατάφερε, αφού μπόρεσε να πραγματώσει το δικό της όνειρο, αποστέλλοντας τους δικούς της ράμπο, μέσω της πολυεθνικής στρατιωτικής δύναμης, ενάντια στον αλβανικό λαό. Διεθνιστική αλληλεγγύη την είπαν κάποιοι εκσυγχρονιστές, "Μαρία Τερέζα" τη βάπτισαν κάποιοι άλλοι, πασχίζοντας να πείσουν για το όραμα του δολοφονικού "παράδεισου", που ξημερώνει με το ξεδίπλωμα της "Αυγής", για τον αλβανικό λαό. Αλλά ποιος νοιάζεται γι' αυτό; Οι Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες δίνουν τα εύσημα στην κυβέρνησή τους, γιατί ανοίγει τις πύλες της κόλασης του συστήματός τους στα Βαλκάνια. Κι όπως διδάσκει η αμερικανική πείρα οι ράμπο είναι απαραίτητοι σ' αυτό το "πανηγύρι", όχι μόνο για να επιβάλουν εκτός συνόρων την "ανθρωπιστική τους βοήθεια", αλλά και για να επιβάλουν την υπερηφάνεια του νεοελληνικού μεγαλοϊδεατισμού στο λαό μας. Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα οργανώνει τη δική του επίθεση.