Δε θα σχολιάσουμε τα περί μαζικότητας και απομαζικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος που αναφέρει ο αρθρογράφος της "Καθημερινής" στο προχτεσινό πρωτοσέλιδο. Ούτε θέλουμε να σταθούμε στις γενικότερες ατυχείς και άστοχες - το λιγότερο - κρίσεις του για τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις.

Απλώς θέλουμε να ρωτήσουμε: Αυτόν και την εφημερίδα του τι τον ενδιαφέρει το συνδικαλιστικό κίνημα και οι ιστορικοί του σταθμοί όπως η Πρωτομαγιά. Η "Καθημερινή" δεν είναι η εφημερίδα - κριτής της εφαρμογής του προγράμματος "σύγκλισης" από τη σκοπιά του κεφαλαίου; Πόσες φορές η συγκεκριμένη εφημερίδα δεν έχει ζητήσει τη λήψη "επώδυνων αλλά αναγκαίων" - αντιλαϊκών δηλαδή - μέτρων, στο όνομα του "ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας"... Και πόσες φορές αλήθεια, με άρθρα της δεν έχει στραφεί... κατά των συντεχνιών και των... παράλογων απαιτήσεων των εργαζομένων. Γιατί λοιπόν παριστάνουν πως τους "κόφτει" η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος;

Εκτός αν έχουν διαπιστώσει ότι τα εξαπτέρυγα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι δυνάμεις τροχοπέδησης του εργατικού κινήματος, κινδυνεύουν να πάθουν ό,τι έπαθαν οι αγροτοπατέρες της ΠΑΣΕΓΕΣ και της ΓΕΣΑΣΕ, να μείνουν δηλαδή ηγέτες χωρίς οπαδούς. Και γι' αυτό, τρέχουν ώστε να προλάβουν τα χειρότερα.