Η πολιτική ζωή μοιάζει όλο και περισσότερο με τις κερκίδες ποδοσφαιρικού γηπέδου, εκεί που οι χουλιγκάνοι του ενός ποδοσφαιροπαράγοντα ποδοπατούν και ποδοπατιούνται από τους χουλιγκάνους του άλλου ποδοσφαιροπαράγοντα.

Σε αντίθεση, όμως, με το γήπεδο, όπου η αλητεία και των μεν και των δε είναι προφανής, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο όπου οι ηθικοί αυτουργοί είναι δακτυλοδεικτούμενοι, στο πολιτικό «ρινγκ» του δικομματισμού, οι ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού αμοραλισμού μετατρέπουν την προσωπική και κομματική τους ηθική χρεοκοπία σε εκ περιτροπής άλλοθι.

*

Οι δάσκαλοι δέρνονται από κείνους που χτες φώναζαν γιατί έδερναν τους δασκάλους οι άλλοι. Και τώρα φωνάζουν οι άλλοι, γιατί οι «αντίπαλοί» τους δέρνουν τους δασκάλους, που χτες όμως τους έδερναν οι ίδιοι.

Αυτοί που χτες κατηγορούσαν τους άλλους ότι επιστράτευαν τους ναυτεργάτες, τώρα επιστρατεύουν οι ίδιοι τους ναυτεργάτες, και οι άλλοι, που είχαν και κείνοι επιστρατεύσει τους ναυτεργάτες, τους κατηγορούν...

Αυτοί που προΐσταντο των υποκλοπών επί Τόμπρα παρέδωσαν τη σκυτάλη σε κείνους που προΐστανται των υποκλοπών επί «Vodafone». Αυτοί που υπέγραφαν συμφωνίες για τις απαγωγές Πακιστανών, παρέδωσαν σε κείνους που απάγουν Πακιστανούς. Αυτοί που έκαναν την Αθήνα σιδερόφραχτο γκέτο για να παρελάσει ο ανθύπατος Κλίντον, παρέδωσαν στους άλλους με τους «πραίτορες» και τις σιδηρογροθιές. Οι πρώτοι είναι οι ίδιοι που έφτιαχναν νομοσχέδια για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και τώρα τα ίδια νομοσχέδια τα προωθούν οι επόμενοι. Αυτοί που πριν κατηγορούσαν τους άλλους για τη διαφθορά των «κλαδικών», είναι κείνοι που τώρα κυβερνούν με τις τοπικές των «κουμπάρων»...

*

Το «ματς» μεταξύ των «Πράσινων» και των «Βένετων» συνεχίζεται για πάνω από τριάντα χρόνια. Ολο αυτό το διάστημα οικοδομήθηκε ένας πολυδαίδαλος μηχανισμός που απαρτίζεται από ΜΜΕ, από ελεεινούς αγκιτάτορες της μιας και της άλλης φατρίας, από «παπαγάλους» εκφυλισμένους και εκπαιδευμένους να υπηρετούν πότε το ένα και πότε το άλλο αφεντικό, με μια και μόνο αποστολή:

Να σπεύδουν μετά το ρημαδιό, να μαζέψουν τη στάχτη που έχει απομείνει από τον ανελέητο «καυγά» για τη νομή της εξουσίας και την εκτοξεύουν σωρηδόν στα μάτια του θεατή - πολίτη - ψηφοφόρου. Στόχος η φθορά των συνειδήσεων. Η μετατροπή του μυαλού σε λοβοτομημένο πολτό. Η λεηλασία της μνήμης. Η αποχαύνωση. Η αποδοχή της ξεδιαντροπιάς σαν κάτι φυσικό και αναμενόμενο. Η παραίτηση. Η υποταγή.

Τριάντα τόσα χρόνια η ίδια ιστορία...

*

Η Ελλάδα αξίζει καλύτερη τύχη. Ο ελληνικός λαός δεν αξίζει τέτοιας μεταχείρισης.

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι μια τραγωδία που δεν έχουν δικαίωμα τα ξεδιάντροπα ανθρωπάκια του δικομματισμού να την περιφέρουν σαν φάρσα στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Το παρακράτος της Δεξιάς και του Κέντρου, που το ένα δολοφονούσε τον Πέτρουλα και το άλλο εκτελούσε τον Μπελογιάννη, ήταν το δημιούργημα ενός καθεστώτος απέναντι στον αγώνα για λευτεριά, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Ηταν η σιδερένια φτέρνα του αστικού κράτους και των πολιτικών του δυνάμεων ενάντια στο λαό.

Αυτοί που σήμερα καταγγέλλουν ύπαρξη «παρακράτους» και οι άλλοι που το αρνούνται (οι ίδιοι που χτες μιλούσαν για «καθεστώς» και τότε το αρνούνταν οι προηγούμενοι), έχουν - και οι δύο - ένα στόχο: Να μετατρέψουν το λαό σε θεατή ενός διακυβεύματος που δεν έχει καμία σχέση με το λαό. Τον θέλουν άκριτο και παθητικό δέκτη μιας άνευ αρχών, άνευ αξιών, άνευ μέτρου, χυδαίας αντιπαράθεσης μεταξύ δυο «ακρίδων» που λεηλατούν το ίδιο τον τόπο.

Αλλά ο λαός είναι έξω από αυτό το «παιχνίδι». Η ύπαρξη και η λειτουργία αυτού του παρα-δικομματικού (περί αυτού πρόκειται) συστήματος είναι υπόθεση που αφορά στα πολιτικά ήθη των δυο εταίρων, που αφορά στα εσωκομματικά του καθενός, που αφορά στο είδος της μεταξύ τους κανιβαλικής συμπεριφοράς με έπαθλο την «κουτάλα».

*

Ο λαός, όπως χτες, όπως αύριο, έτσι και σήμερα, ουδεμία σχέση έχει με τους «φουσκωτούς» των μεν που εντέλλονται να ρίχνουν μπουνιές. Ουδεμία σχέση έχει με τα παραμάγαζα του δικομματισμού και τα ενδοκομματικά τους χαμαιτυπεία που χρησιμοποιούν τακτικές υποκόσμου για να 'ναι τα δικά τους δάχτυλα που θα μπουν πρώτα στο μέλι. Ουδεμία σχέση έχει με τους ινστρούχτορες που με το ίδιο πάθος που μιλούν για «παρακράτος», με το ίδιο ακριβώς πάθος - που θα το ζήλευε εν ενεργεία ασφαλίτης της δεκαετίας του '50 - σουλατσάρουν στα κανάλια ανακαλύπτοντας «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «οργανωμένο σχέδιο» του ΚΚΕ για «υποκίνηση» απεργιών και διαδηλώσεων!

Τόσο «αλλεργικοί» είναι απέναντι στο «παρακράτος» οι άνθρωποι...

*

Οι τραμπούκοι των μεν είναι τόσο απεχθείς όσο και οι τυμβωρύχοι των δε. Η απάντηση των κομμουνιστών είναι τόσο ξεκάθαρη που ας τη βάλουν καλά στο μυαλό τους τα τσιράκια τους:

Ο λαός δεν έχει καμία υποχρέωση να γίνει ο «διαιτητής» της δικομματικής εξαχρείωσης. Μια υποχρέωση έχει: Να την καταδικάσει και να την ανατρέψει.