Τι να (ξανα)γράψει κανείς; Οτι ο ισραηλινός στρατός διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Οτι καταπατιούνται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τα θεμέλια του διεθνούς δικαίου; Οτι όλα αυτά γίνονται με την ανοιχτή υποστήριξη των ΗΠΑ και τα ψελλίσματα συνενοχής της ΕΕ; Οτι δεν μπορεί παρά να είναι το μέγιστο των εγκλημάτων η δολοφονία παιδιών και η διακοπή παροχής ρεύματος, νερού, τροφίμων και φαρμάκων;

*

Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά, για άλλη μια φορά, τα παλαιστινιακά εδάφη με αφορμή την απαγωγή ενός στρατιώτη. Αν δεν υπήρχε αυτή, θα υπήρχε κάποια άλλη αφορμή. Και, σε τελική ανάλυση, θα βρισκόταν μια αφορμή, όπως έχει πολλάκις γίνει. Οπως έχει αποδειχτεί, χρόνια τώρα, οι ισραηλινές ηγεσίες βαδίζουν βάσει σχεδίου και απροκάλυπτα μεθοδεύουν τη σταδιακή εξώθηση των Παλαιστινίων εκτός της πατρίδας τους καταδικάζοντάς τους σε συνθήκες ζωής χειρότερες εκείνων που επιφυλάσσουν στα κατοικίδιά τους.

*

«Κατοχή»: σε αυτήν ακριβώς τη λέξη μπορεί να συμπυκνωθούν σελίδες επί σελίδων σε αναλύσεις. Το Παλαιστινιακό δεν είναι γρίφος, ούτε γόρδιος δεσμός. Το Παλαιστινιακό θα λυθεί όταν τερματιστεί η κατοχή και όλα τα καθημερινά της εγκλήματα. Οταν οι ισραηλινές ηγεσίες δε θα τσαλακώνουν με περιφρόνηση κάτω από τις ερπύστριες των τανκς και με τις πλάτες των ισχυρών τους συμμάχων την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.

Αυτή την αξιοπρέπεια, τον πόθο για ελεύθερη, ανεξάρτητη, βιώσιμη πατρίδα, οι Ισραηλινοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να την εξαλείψουν. Αυτό που στο τέλος θα μείνει στη συλλογική μνήμη από την πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι ό,τι απόμεινε από τους Ναζί: Εγκλήματα και κρεματόρια που θα παραδειγματίζουν το ανθρώπινο είδος για το τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, γενοκτονία και απανθρωπιά.